Συχνά, κύριε Πρόεδρε, προτείνουμε εύκολες λύσεις, υποτιμώντας έτσι το γεγονός ότι αυτά τα αυτονόητα τα έχουν επισημάνει άλλοι, νωρίτερα από εμάς. Κατά συνέπεια, το πρόβλημα, πολλές φορές, δεν βρίσκεται στη δήθεν απουσία προτάσεων, αλλά στην αδυναμία της εφαρμογής τους. Ο αναγνώστης μας Σ.Π., για παράδειγμα, μας επισήμανε ότι το πρόβλημα δεν είναι ότι στην Ελλάδα δεν ξοδεύουμε πόρους για την έρευνα, αλλά ότι οι έρευνες αυτές στο τέλος δεν έχουν κάποια πρακτική εφαρμογή. Υπάρχουν περισσότερα από 80 δημόσια ερευνητικά κέντρα, κύριε Πρόεδρε! Ομολογώ ότι ο αναγνώστης μας, διευθύνων σύμβουλος σε ιδιωτική εταιρεία, με αιφνιδίασε. Με έπιασε αδιάβαστο. Αυτή, ναι! Αυτή είναι μια ευκαιρία για φιλελεύθερες πολιτικές.
Φωνάξτε, λοιπόν, τον κ. Πιερρακάκη και αρχίστε να ψαχουλεύετε τις λύσεις. Δεν μπορεί να δουλεύουν χιλιάδες ερευνητές, να δαπανούμε πολύτιμους οικονομικούς πόρους και η επένδυση αυτή να πηγαίνει με τον άλφα ή βήτα τρόπο χαμένη. Σαν να μην έχει συμβεί. Διαβάστε, όμως, πρώτα την επιστολή του αναγνώστη και ας κάνουμε τις παρατηρήσεις μας στη συνέχεια.
Η επιστολή
«Στη χώρα μας έχουν ιδρυθεί και λειτουργούν με κρατική χρηματοδότηση πάνω από 80 δημόσια ερευνητικά κέντρα, στα οποία απασχολούνται χιλιάδες ερευνητές. Ταυτόχρονα, έρευνα γίνεται και σε όλα σχεδόν τα ακαδημαϊκά ιδρύματα της χώρας από καθηγητές και φοιτητές όλων των σχολών και όλων των ειδικοτήτων. Τα προγράμματα αυτά επίσης χρηματοδοτούνται από το κράτος.
Όμως, ποτέ δεν έχει γίνει μια σοβαρή αξιολόγηση όλων αυτών των χρηματοδοτούμενων από το Δημόσιο ερευνητικών προγραμμάτων, προκειμένου να μάθουμε εάν προέκυψε κάποτε κάποιο ''''προϊόν'''' από όλα αυτά τα ''''εργαστήρια'''' - ακαδημαϊκά ή μη. Προσωπικά, πιστεύω ότι η δουλειά που γίνεται στα περισσότερα τουλάχιστον ερευνητικά κέντρα έχει συνήθως θεωρητικό ενδιαφέρον για τους ίδιους τους ερευνητές, των οποίων το ''''έργο'''' καταλήγει συνήθως στη δημοσίευση κάποιων επιστημονικών ανακοινώσεων που θα ''''στολίσουν'''' κάποια βιογραφικά.
Η κοινωνία, η παραγωγή, η βιομηχανία και -τελικά- η οικονομία μας δεν έχει δει κάτι χειροπιαστό όλα αυτά τα χρόνια, το οποίο να δικαιολογεί τη δημόσια επένδυση που έχει γίνει επί πολλές δεκαετίες.
Οδηγός σε όλη αυτή τη δραστηριότητα είναι στη χώρα μας η ΓΓΕΤ (Γενική Γραμματεία Έρευνας και Τεχνολογίας. Μια τυπική υπηρεσία του Δημοσίου που δεν έχει σχέση ή έστω επαφή με την παραγωγή και την οικονομία. Δημόσιοι υπάλληλοι που ''''χτυπάνε κάρτα'''' κάθε πρωί, χωρίς να τους απασχολεί το ουσιαστικό αποτέλεσμα από τα προγράμματα που χρηματοδοτούνται από το ελληνικό Δημόσιο.
Αντίθετα, οι Ισραηλινοί χρηματοδότησαν κυρίως ιδιωτικές ερευνητικές πρωτοβουλίες, οι οποίες στόχευαν στην ανάπτυξη τεχνολογικών προϊόντων νέας γενιάς, με απώτερο σκοπό την παραγωγή εξελιγμένων συστημάτων και την εμπορική εκμετάλλευσή τους.
Εάν θέλουμε να μπούμε σοβαρά σε αυτό το ''''παιχνίδι'''', πρέπει να αλλάξουμε ερευνητική πολιτική. Πρέπει να αποφασίσουμε προς τα πού θέλουμε να πάμε και να θέσουμε τους στόχους εκείνους, τους οποίους ως κράτος (και όχι μόνο) θα χρηματοδοτούμε συστηματικά, σε συνεργασία με την παραγωγή προϊόντων και όχι με τη δημοσίευση κάποιων θεωρητικών επιστημονικών ανακοινώσεων.
Οι Αμερικανοί λένε ότι στις 10.000 τέτοιες δημοσιεύσεις μπορεί να υπάρχει -ενδεχομένως!- μία και μόνο μία ανακοίνωση εφαρμόσιμου αποτελέσματος στην παραγωγή. Αυτό τα λέει όλα.
Οι υπάλληλοι των ερευνητικών κέντρων και των ακαδημαϊκών εργαστηρίων στην Ελλάδα λειτουργούν ως τυπικοί μισθωτοί του Δημοσίου, που δεν βλέπουν προς την παραγωγή και την οικονομία. Και αυτό μας κοστίζει πολλά δισ. ετησίως, χωρίς κάποια σημαντικά αποτελέσματα.
Σ.Π., διδάκτωρ Engineering Science Πανεπιστημίου Οξφόρδης, γεν. δ/ντής εταιρείας επιχειρησιακών ερευνών
ΥΓ.: Σημειώνω τους τίτλους και την επαγγελματική ιδιότητά μου για να συστηθώ και όχι για να προβληθώ. Σας ευχαριστώ».
Στη θέση σας, κύριε Πρόεδρε, θα φώναζα τον Άδωνι Γεωργιάδη και τον Κυριάκο Πιερρακάκη και θα τους ζητούσα μια πλήρη έκθεση. Ποια είναι η έκθεση της επιδημίας. Διότι περί επιδημίας πρόκειται! Αν πράγματι πληρώνουμε 80 οργανισμούς (μαζί με τα πανεπιστήμια) για να κάνουν έρευνα και το αποτέλεσμα είναι αυτό που ξέρουμε όλοι, τότε είναι σαφές ότι κάτι δεν κάνουμε καλά.
Υπάρχει το καθηγητικό κατεστημένο. Σύμφωνοι! Πιθανότατα υπάρχουν και οι ιδεοληψίες διαφόρων ανθρώπων που δεν θέλουν να συνδέσουν την εκπαίδευση με την παραγωγή. Ο,τι και να φταίει, θα πρέπει άμεσα να διορθωθεί. Άμεσα, όχι σε έξι μήνες ή δύο χρόνια! Έχουν δικαίωμα οι φορολογούμενοι να πάρουν πίσω τα χρήματά που επενδύουν στα 80 αυτά ερευνητικά κέντρα.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν ξοδεύουμε λεφτά για έρευνα. Αλλά, όπως και σε όλα τα άλλα που συμβαίνουν σε αυτή τη χώρα, έτσι κι εδώ κάνουμε σαν να έχουμε έρευνα και δεν έχουμε έρευνα. Όπως και κάνουμε σαν να έχουμε Παιδεία και δεν έχουμε. Και Υγεία! Και Ασφάλεια! Αν μετρήσει κανείς τα χρήματα που δαπανούμε για όλα αυτά, είναι περισσότερα από ότι σε πολλά άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Πρόκειται για εντελώς παρανοϊκή κατάσταση.
Φωνάξτε, λοιπόν, κύριε Πρόεδρε, τον κ. Γεωργιάδη και τον κ. Πιερρακάκη και αρχίστε να ψάχνετε πρακτικές λύσεις. Αρχίστε να δημιουργείτε πόνο! Σπάστε αυγά και κάντε ομελέτα!
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
Στηρίζουμε τον Κυριάκο, ελέγχουμε την εξουσία. Εμένα μου αρέσει αυτό. Άλλοι στήριζαν την αλλαγή, εμείς τον Κυριάκο! Ξέρω, θα είμαστε και δυσάρεστοι. Και η εξουσία δεν είναι φίλη με τους δυσάρεστους. Αλλά δεν ψάχνουμε φίλους. Ανθρώπους να προχωρήσουν τις μεταρρυθμίσεις αναζητούμε...
Όσοι θέλετε να το διαβάσετε νωρίτερα στον Φιλελεύθερο που κυκλοφορεί το πρωί στα περίπτερα.
