Του Γιάννη Σαρίδη
Πριν περίπου 13 χρόνια, οι Ιαπωνικοί Σιδηρόδρομοι ξεκίνησαν να χρησιμοποιούν το νέο τους εμπορικό μήνυμα (motto), τη φράση "Φιλόδοξη Ιαπωνία". Θυμάμαι ακόμη την εντύπωση που μου προξένησε, όταν τυχαία το είδα: Πώς μπορεί κάποιος να χρησιμοποιεί για εμπορικούς σκοπούς μια λέξη με αρνητική φόρτιση, όπως η "Φιλοδοξία"; Γιατί φιλόδοξη κι όχι κάτι πιο ήπιο, όπως ανήσυχη ή καινοτόμος; Εντονότερα όμως θυμάμαι την έκπληξη, που μου προξένησε ο ίδιος μου ο εαυτός: Γιατί να έχω αυτόματα μια αρνητική διάθεση απέναντι στη χρήση αυτής της λέξης, ειδικά αφού περιέγραφε το (επιδιωκόμενο) συλλογικό θυμικό ενός, από πολλές απόψεις, επιτυχημένου λαού; Τέκνο της Μεταπολιτευτικής Ελλάδας θα μου πείτε...
Πίσω στην Ελλάδα του 2016, αναλογίζομαι τα τελευταία 7 χρόνια, όπου δοκιμάσαμε, ή μάλλον προσποιηθήκαμε πως εφαρμόσαμε, διάφορα μοντέλα: Κεντροδεξιά, σοσιαλδημοκρατική, αριστερή κυβέρνηση, ακόμη και τεχνοκράτη πρωθυπουργό. Σχέδια γραμμένα στις Βρυξέλλες και στη Νέα Υόρκη, συνδυασμένα με εγχώριες εμπνεύσεις, μέχρι και φλερτ με τα βαλτόνερα της Δραχμής. "Ιστορίες επιτυχίας" μιας "δίκαιης ανάπτυξης", που το αποτέλεσμά τους είναι φανερό γύρω μας και θα γίνει, φοβάμαι, ακόμη πιο έντονο τους επόμενους μήνες.
Η εμπειρία μου στην Ελληνική Βουλή τον τελευταίο ένα χρόνο απλώς επιβεβαίωσε την επί χρόνια πεποίθησή μου, όπως αυτή σχηματοποιήθηκε στα εργοτάξια μικρών και μεγάλων κατασκευών κι είναι κλισαρισμένη, αλλά ειλικρινής: Δουλειά του πολιτικού προσωπικού, κυβερνώντος και αντιπολιτευόμενου, δεν είναι η αγελοποίηση πολιτών στο δρόμο προς την κάλπη. Καθήκον του είναι να σχηματίσει συνθήκες ανάπτυξης και μετά να κάνει στην άκρη, να μην πρωταγωνιστεί στην καθημερινότητα των Ελλήνων, αλλά να τους επιτρέψει, απερίσπαστοι να αγωνιστούν και να προκόψουν, προστατεύοντας ασφαλώς τους αδύναμους, καθώς και την κάθε επιπέδου θεσμική αξιοπιστία.
Θα πράξει όμως κάποια κυβέρνηση, η Πολιτεία γενικότερα, με αυτόν τον τρόπο, πριν είναι αργά και ζήσουμε κάποια μεγαλύτερη ζημιά, αυτή τη φορά εθνικής κλίμακας; Η εκτίμηση μου είναι, παραδόξως, πως ναι, κι αυτό πρωτίστως επειδή δεν υπάρχει άλλος δρόμος, καθώς η "πολυτέλεια" του Νεοραγιαδισμού δεν υπάρχει πια. Επιπλέον, η ευκαιρία είναι μεγάλη για να χαθεί: Ο θλιβερός διχασμός "Μνημόνιο - Αντιμνημόνιο" ψυχορραγεί και νομοτελειακά ήρθε η ώρα να γίνουμε όλοι... "παραμνημονιακοί", λειτουργώντας μάλιστα και με τις δύο αναγνώσεις του όρου - παράλληλα με το ασφυκτικό πρόγραμμα και παρά τις δυσκολίες του. Αγαπημένο μου παράδειγμα, γλαφυρό αλλά σαφές, για την προσέγγιση της διεθνούς οικονομικής επιτροπείας στη Χώρα μας αποτελεί η σεισμικότητα της Ελλάδας: Είναι αναπόφευκτη, είναι δυσάρεστη, αλλά τελικά δε μας εμποδίζει να οικοδομήσουμε.
Ασφαλώς, τα παραπάνω περιγράφουν περισσότερο τις συνθήκες. Η μάχη θα δοθεί από κάθε πολίτη ξεχωριστά, κυρίως από τους νέους που ενηλικιώθηκαν μέσα στην κρίση κι αντιλαμβάνονται πως πρέπει να αποτελέσουν τη γενιά των Φιλόδοξων Ελλήνων, αυτών που, τούτη τη φορά, θα διεκδικήσουν (ορθότερα θα επιβάλλουν) με την ψήφο και τη δράση τους, να ζήσουν σε μια χώρα με αξιοκρατία και έξυπνη παραγωγή. Που δε θα σηκώνουν μόνο τα μανίκια και το ανάστημα, αλλά και το βλέμμα. Που θα βγουν από το προσωπικό τους οχυρό - το ατομικό βόλεμα που η δική μου γενιά ανήγαγε σε τέχνη - και θα τολμήσουν, θα καινοτομήσουν, θα συμπαρασύρουν. Που θα αγκαλιάσουν μια κουλτούρα, που θα κάνει τα δελτία ειδήσεων να μην έχουν πρώτη είδηση τη σύνθεση του ΕΣΡ, αλλά τη διάθεση ενός νέου χρηματοδοτικού εργαλείου.
Το τελευταίο ερώτημα είναι, αν με αυτή την αναξιοκρατία - γραφειοκρατία - εκπαιδευτικό σύστημα, προλαβαίνουμε. Ναι, οριακά, αλλά ναι. Αρκεί όλοι να αφήσουμε στην άκρη φόβο, οργή και απάθεια, και να ακολουθήσουμε το μήνυμα των Ιαπωνικών Σιδηροδρόμων, να αγριέψει το μάτι μας και να (ξανα)γίνουμε φιλόδοξοι ''Έλληνες.
*Ο κ. Γιάννης Σαρίδης είναι Βουλευτής Α' Θεσσαλονίκης της Ένωσης Κεντρώων
