Του Βασίλη Φασούλα *
H πολιτική φέρει ή οφείλει να φέρει ηθικούς κανόνες. Ένας εξ αυτών είναι η αδέσμευτη πολιτικών επιρροών Δικαιοσύνη. Υπό τον παρόν πλαίσιο εκλογής της ανωτάτης ηγεσίας της Δικαιοσύνης από την κεντρική πολιτική εξουσία αυτό «δεν διασφαλίζεται πλήρως», ή, ιδίως όταν έχουμε να κάνουμε με κόμματα όπως η παρελθούσα κυβέρνηση, «δεν είναι δυνατόν». Η «ποινικοποίηση των πάντων» στην υπόθεση Novartis μάλλον δεν αφίσταται αυτής της «συγχύσεως».
Ένας κοινής εμπειρίας άνθρωπος, χωρίς καν ειδικές γνώσεις, απλά κοινής εμπειρίας, χωρίς γνώση της δικογραφίας, μάλλον θα μειδιούσε αν άκουγε για «κατηγορίες ή υποψίες» εις βάρος πρώην υπουργών ή και πρωθυπουργών, καθώς και ανωτάτων κρατικών λειτουργών, βασισμένες κατόπιν «πολύμηνης ερεύνης» σε «ανώνυμους μάρτυρες», τους οποίους τους ήξερε «άμα λάχει» κορυφαίος υπουργός της παρελθούσης κυβερνήσεως, των οποίων μαρτύρων η κύρια συνεισφορά στην υπόθεση ήταν το: «άκουσαν ότι», «συνοδευμένες» όλες αυτές οι μαρτυρίες ή «μαρτυρίες» από βασικές ελλείψεις οποιουδήποτε χαρακτήρος εγγράφων, αλληλογραφίας, μηνυμάτων, διαδρομών χρήματος και εν γένει πάσης φύσεως αποδεικτικών μέσων. Στην υπόθεση Novartis o Σύριζα πήγε να εφαρμόσει παλαιά κόλπα «old tricks» με τα οποία όμως καμία Νέα Τέχνη (Nova Αrtis) εξοντώσεως αντιπάλου δεν γεννάται, αντιθέτως με τα φθαρτά της υλικά γκρεμίζει και όσα κτίζονται.
Στο καφενείο μπορεί να λέγονται πολλά για μία κοινωνία, και ναι, λέγονται μεγάλες αλήθειες, όπως λέγονται μεγάλα ψέμματα , όπως λέγονται και μεγάλες κακίες. Ο τρόπος λειτουργίας της Κοινωνίας όμως, το Κράτος, και ο έλεγχος της λειτουργίας της συλλογικής και ατομικής, η Δικαιοσύνη δεν είναι καφενεία. Έτσι αποφασίσαμε κάτι χιλιετίες τώρα.
Η «καφενειοποίηση» της πολιτικής τω όντι επήλθε σε μεγάλο βαθμό και πρέπει να διορθωθεί εχθές, ιδίως όταν δυστυχώς σαν μία κυκλωτική επίταση χάους, εκτός από την παρηκμασμένη μας κοινωνία, η γεωπολιτική συγκυρία στην οποία καλούμεθα να επιβιώσουμε δεν σηκώνει τέτοιον «χαβαλέ» σε πολιτικά πρόσωπα, πολιτικές δηλώσεις, πολιτικές πρακτικές και νοοτροπίες, εθνικές πολιτικές και στοχεύσεις.
Η πολιτική όμως στην ακραιφνή προσωπική και επαγγελματική ζωή ενός πολίτη αντανακλά ως εποπτεύουσα την διοίκηση που του ασκείται, και (οφείλει να) συνδράμει ή και, διά των νομοθετημάτων της , να οριοθετεί με τρόπο συνταγματικό και έννομο την ατομική λειτουργία, την δραστηριότητα και την συμπεριφορά του πολίτη εντός του Κράτους, η πολιτική λοιπόν είναι παντού αλλά είναι και «μακρυά».
Η Δικαιοσύνη όμως τόσο θεσμικά όσο και θυμικά, ως μακραίωνη συλλογική παραδοχή και μνήμη, έχει έναν πιο προσωπικό και ακόμη και συναισθηματικό χαρακτήρα για τον πολίτη. Είναι το «τελευταίο καταφύγιο του» όπως επί εκατονταετίες χαρακτηρίζεται, απέναντι όχι μόνον σε αντιτιθέμενα σε αυτόν συμφέροντα αλλά και στο ίδιο το Κράτος , είναι η εξασφάλιση ακόμη και η παρηγοριά του υπό όρους συλλογικής ενσυναισθήσεως, ή θα έπρεπε να είναι.
Συνεπώς η ίδια η «καφενειοποίηση» της Δικαιοσύνης αποτελεί ύψιστο κίνδυνο αστάθειας της κοινωνίας όχι μόνον ως διασάλευση της διελκυστίνδος των αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων της, αλλά κυρίως ως διατάραξη της συλλογικής ψυχοπνευματικής ισορροπίας των μελών της ελλείψει Δικαίου.
Πολύ φοβούμαι ότι την πραγματική διάσταση της Δικαιοσύνης περισσότερο την συζητούμε, πολιτικοί , δικηγόροι, νομικοί επιστήμονες και φυσικά δικαστικοί λειτουργοί, παρά την νοούμε. Ο καθείς την έχει ως χρησιμοθηρία της θέσεως και της ισχύος του. Μία χρησιμοθηρία που θεριεύει όταν η πλήρης απεξάρτηση Δικαιοσύνης και Πολιτικής δεν θεσμοθετείται . Ούτε καν ως άρθρο του Συντάγματος… Και αντί Πολιτικής φυτρώνουν …Novartis με τα γνωστά old tricks.
* Ο Βασίλης Φασούλας είναι δικηγόρος, Υπεύθυνος Οργανωτικού της Δημοκρατικής Ευθύνης
