Του Γιάννη Λοβέρδου
Παλιός φίλος, πολύ έμπειρος περί τα πολιτικά και κοινωνικά πράγματα της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες, μου έλεγε, βλέποντας την τεράστια κι αδικαιολόγητη ταλαιπωρία εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών για την έκδοση του ηλεκτρονικού εισιτηρίου στις συγκοινωνίες: «Μας... προπονούν στις ουρές. Το 2015 ήταν οι τρομακτικές ουρές στα ΑΤΜ λόγω capital controls. Στην συνέχεια για τις ρυθμίσεις των οφειλών στα ταμεία και τη ΔΕΗ. Τώρα στο Μετρό. Αύριο, πολύ φοβάμαι, στα συσσίτια».
Όσο κι αν ακούγεται υπερβολική αυτή η εκτίμηση στα ώτα πολλών αθεράπευτα εφησυχασμένων Ελλήνων, μπορεί να είναι η άποψη αυτή πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα από ότι νομίζουμε. Άλλωστε, η σοβιετοποίηση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, που άρχισε στη δεκαετία του 1980 επί κυβερνήσεων του Ανδρέα, συνεχίζεται τώρα στα χρόνια των νόθων τέκνων του, του ΣΥΡΙΖΑ, με γοργούς ρυθμούς. Κι αν το 1981, ο Α. Παπανδρέου και το τότε ΠΑΣΟΚ είχαν πολλά χρήματα, χάρις σε δανεικά και κοινοτικά κονδύλια, να «μπουκώσουν» τους Ελληνες, που τους μετέτρεψαν, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, σε κρατικοδίαιτους, τώρα στην εποχή των περιορισμένων οικονομικών δυνατοτήτων, η κυβέρνηση Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ μόνον στην φτωχοποίηση και την ισοπέδωση της άλλοτε κραταιάς μεσαίας τάξης μπορεί να αποσκοπεί για να επιβάλλει το δικό της συριζαίικο καθεστώς.
Άλλωστε μόλις προχτές το παραδέχθηκε ο αναπληρωτής υπουργός Γ. Χουλιαράκης. Σε μια σπάνια για συριζαίο ειλικρινή ομολογία, ο κ. Χουλιαράκης δέχτηκε ότι η κυβέρνηση του συνειδητά επέβαλλε την υπερφορολόγηση, που ουσιαστικά ισοδυναμεί με κρατική ληστεία, της μεσαίας τάξης. Όσοι γνωρίζουν την σοβιετική ιστορία, ξέρουν ότι από την εποχή του Λένιν στη Ρωσία, επιβλήθηκε από όλα τα αριστερά καθεστώτα υπερβολική φορολογία στους μικρομεσαίους, στους επαγγελματίες, τους εμπόρους, τους μαγαζάτορες, ώστε να χρεοκοπήσουν και να μεταβληθούν σε κρατικούς υπαλλήλους, πειθήνιους, υποταγμένους, στα όρια της εξαθλίωσης κι απόλυτα ελεγχόμενους από την κομματική νομενκλατούρα, η οποία εγκαθιδρούσε το δικό της ολοκληρωτικό καθεστώς. Σε μεγάλο βαθμό το ίδιο συμβαίνει σταδιακά στην Ελλάδα της φτώχειας, της εξαθλίωσης και της καταστροφής της μεσαίας τάξης.
Ο πολίτης, που χρωστάει στην εφορία και στα ταμεία. Που απειλείται καθημερινά με πλειστηριασμούς, κατασχέσεις ακόμα και με φυλάκιση. Που δαπανά μεγάλο μέρος της ζωής του σε ουρές, όπως αυτές του μετρό. Που ζει καθημερινά με το φόβο και την ανησυχία τι φοβερή συμφορά θα τον βρει, Ο πολίτης αυτός δεν είναι ελεύθερος. Είναι υποταγμένος. Μετατρέπεται σταδιακά σε ραγιά, υπόδουλο του παντοδύναμου κράτους, που τον απομυζά, τον καταστρέφει και κάποια στιγμή, σε μια ένδειξη κρατικής και κομματικής μεγαθυμίας, του πετάει ένα ξεροκόμματο υπό την μορφή «κοινωνικού μερίσματος» για να τον διατηρήσει στη ζωή, ώστε να συνεχίζει να υπηρετεί το κομματικό σύστημα, το καθεστώς. Όποιος ακόμα αρνείται ότι αυτή είναι η σημερινή προσπάθεια σοβιετοποίησης της Ελλάδας από την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ζει σε ροζ συννεφάκι. Από το οποίο όταν κατέβει θα είναι πολύ αργά και για τον ίδιον αλλά και για την πατρίδα μας.
