Του Ανδρέα Ζαμπούκα
H Νίκη Κεραμέως είχε προαναγγείλει μήνες πριν, σε συνέντευξή της στον Φιλελεύθερο, την κάρτα εισόδου στα πανεπιστήμια. Ένδειξη ότι το πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας κινούνταν προς την κατεύθυνση εξυγίανσης της λειτουργίας των ιδρυμάτων. Φτάνει βέβαια, να δούμε τον τρόπο και την αποφασιστικότητα με την οποία θα εφαρμοστεί.
Από εκεί και πέρα ενδιαφέρον παρουσιάζει το πώς θα δεχτεί η κοινωνία μία αυστηρή πολιτική διαχείρισης της ακαδημαϊκής ζωής.
Πολύ συχνά, μερικά από τα επιχειρήματα «δημοκρατικών» πολιτών ή στελεχών επίσης «δημοκρατικών» κομμάτων προκύπτουν από τις συγκρίσεις άλλων χωρών. Για παράδειγμα, στη Γερμανία υπάρχουν κομματικές νεολαίες, όπως και σε μας. Ή, στα περισσότερα πανεπιστήμια του κόσμου, δεν χρειάζεται ηλεκτρονική φοιτητική κάρτα για να μπεις. Ή ότι σπανίως, παρίσταται ανάγκη επέμβασης της αστυνομίας…
Τέτοιου είδους αντιλήψεις δείχνουν δύο πράγματα: ή επικίνδυνη αφέλεια ή δόλο. Γιατί δεν μπορείς να συγκρίνεις ανόμοια πράγματα. Και αν το κάνεις επειδή το ξέρεις, είσαι πονηρός!
Ας πούμε οι φοιτητικοί σύλλογοι που πρόσκεινται σε κόμματα στα γερμανικά πανεπιστήμια, δεν βανδαλίζουν, δεν προσηλυτίζουν, δεν προπαγανδίζουν και δεν δέρνονται μεταξύ μας. Επίσης, σε όλες τις χώρες του πολιτισμένου κόσμου, υπάρχει ασφάλεια και αν ποτέ χρειαστεί καλεί και τη αστυνομία.
Οι άλλοι έχουν τις δικές τους ανάγκες κι εμείς τις δικές μας. Οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν τι θα πει άσυλο κι εμείς το ανάγουμε σε μείζον πολιτικό θέμα. Οι άλλοι συνεννοούνται κι εμείς παλεύουμε για τα αυτονόητα.
Οι «φασιστικές» κάρτες που εξήγγειλε η κυρία Κεραμέως είναι απαραίτητες για να εξασφαλίσει ένα ίδρυμα το κύρος και την αξιοπρέπειά του. Σε συνδυασμό ασφαλώς με την φύλαξη των χώρων και την άμεση επέμβαση της αστυνομίας, όπου χρειάζεται.
Αν εμπεδωθεί μία τέτοια κουλτούρα για ένα μεγάλο διάστημα, αν για μερικά χρόνια, καταλάβει η ακαδημαική κοινότητα τα όρια, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις της, τότε πράγματι, δεν θα χρειάζεται καμία κάρτα και κανένα κατασταλτικό μέτρο.
Μέχρι όμως, να σβήσει από το θυμικό – η και την συνείδηση- κάποιων ότι κάθε ελληνικό πανεπιστήμιο είναι μία προσομοίωση του «Πολυτεχνείου» του ΄73, μόνο με αυστηρή εφαρμογή των νόμων υπάρχει ελπίδα. Γιατί εδώ έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους οι οποίοι συνεχίζουν να φαντασιώνονται ανάκτορα, ανατροπές, καθεστώτα, δικτατορίες και θεωρούν τα πανεπιστήμια θηριοτροφεία νέων επαναστατών.
Κάποιοι συνεχίζουν να ζουν σε κάποιο άλλο σύμπαν. Μεταξύ σοβιετικού οράματος και αναρχικού ονείρου. Πάνω σε συννεφάκια ιδεοληπτικής υγρασίας και σταλινικών αναθυμιάσεων. Kαι δεν ομολογούν την παθολογία τους. Γιατί αν πουν ξεκάθαρα ότι αποστρέφονται κάθε σύστημα της αστικής δημοκρατίας- όπως τα πανεπιστήμια- η ίδια η δημοκρατία θα τους απορρίψει. Και για αυτόν το λόγο, προσποιούνται τους «ενταγμένους», ενώ τις νύχτες, την ώρα που μιλούν με τον εαυτό τους, εκστασιάζονται με τις «συλλογικότητες», τα ερείπια των αστικών «ανακτόρων» (οτιδήποτε παράγει πολιτισμό) και τις εικόνες των «υπόδουλων» πανεπιστημιακών που εκλιπαρούν τον διοικητικό υπάλληλο και τον κομματικό φοιτητή να τους δείξει λίγη συμπόνια.
Ξέρουμε καλά, ότι πάντα και χωρίς ενδοιασμούς, οτιδήποτε δεν είναι αριστερό είναι «φασιστικό». Κατά συνέπεια, και οι ηλεκτρονικές κάρτες των φοιτητών θα είναι «φασιστικές».
Μόνη λύση στον πρωτογονισμό που συνεχίζει να ταλανίζει τη χώρα είναι οι ίδιοι οι φοιτητές να απομονώσουν αυτές τις ισχνές μειοψηφίες που φωνάζουν πολύ. Και τα μέλη ΔΕΠ να στηρίξουν με αυτοπεποίθηση, κάθε γενναία απόφαση της κυβέρνησης για απελευθέρωση του ελληνικού πανεπιστημίου από την βαρβαρότητα.
