Μετά και όσα έχουν συμβεί στον Κάλαμο, θυμήθηκαν όλοι το τραγικό 2007, άσχετα αν οι ανεξέλεγκτες φωτιές είναι έργο που επαναλαμβάνεται θλιβερά από το 1980, σε δάση μα και πολυκαταστήματα τότε.
Οι δράστες ήταν ανέκαθεν πρόσωπα σκοτεινά, καταπατητές, τρομοκράτες, Τούρκοι, πράκτορες κέντρων ανωμαλίας, κανονικοί σατανάδες κάθε είδους. Φέτος προστέθηκαν κι οι δασικοί χάρτες στις πιθανές αιτίες. Έκτοτε όμως υπήρξαν και θετικές εξελίξεις, συχνά πληρωμένες με ευρωπαϊκά κονδύλια. Τα διαθέσιμα μέσα έχουν βελτιωθεί θεαματικά, μεγάλος στόλος πυροσβεστικών αεροσκαφών κι ελικοπτέρων, εργολάβοι αεροπυρόσβεσης, υπερσύγχρονες επιχειρησιακές επικοινωνίες, έλεγχος δυνάμεων με GPS και συστήματα υπολογιστών, και παρόλα αυτά η κατάσταση όχι απλά δε βελτιώνεται αλλά μάλλον χειροτερεύει. Το προσωπικό επιδεικνύει γενναιότητα κι αυταπάρνηση, που όμως δεν επαρκούν.
Αυτό συμβαίνει κυρίως λόγω δύο αμετάβλητων παραμέτρων. Η μία προφανώς είναι η φύση, η οποία αντιδρά στην κλιματική αλλαγή απλά αναγεννώμενη, όπως ξέρει από εκατομμύρια χρόνια. Χωρίς θάνατο δεν έρχεται νέα ζωή.
Η δεύτερη παράμετρος είναι το μακάριο ελληνικό κράτος. Αυτό είναι σταθερά ανεπαρκές, είτε μιλάμε για φωτιές, είτε για πλημμύρες, είτε για χιόνια, είτε για σεισμούς, είτε για μπαχαλακηδες, είτε για ασφάλεια δρόμων, είτε για τα Ίμια, είτε για τον Οτσαλάν, είτε για αγριογούρουνα στο Σέιχ Σου. Πολύδωρας, Αρσένης, Παυλόπουλος, Παπουτσής, Τοσκας, Δουρου, όλοι ως τώρα επέφεραν την ίδια έκβαση. Οι σημερινοί απλώς έχουν ανεβάσει κατά πολύ τον πήχη στα πεδία της ανικανότητας, του θράσους και της αναισθησίας. Με γελοίους θεατρινισμούς και με έμμεση λογοκρισία, όπως είδαμε από την Δουρου, προσπαθούν να φιμώσουν την κριτική. Δε θα τους περάσει.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο Metarithmisi.gr
