Αν πιστεύαμε στη μεταφυσική θα ήταν πολύ μεγάλος ο πειρασμός να σκεφτούμε ότι κάποια ανώτερη δύναμη αποφάσισε να υποβάλλει τη χώρα σε όλες τις πιθανές και απίθανες δοκιμασίες, όχι για να την τιμωρήσει αλλά για να της δώσει μια ευκαιρία να ενηλικιωθεί.
Φαίνεται ότι δεν ήταν αρκετές οι δυσκολίες της οργάνωσης του σχεδίου εμβολιασμού. Έπρεπε να προστεθεί κι ένα αναπάντεχο φυσικό φαινόμενο, ο χιονιάς (ναι, χιονίζει το χειμώνα αλλά όχι με τέτοια ένταση) για να ανατραπεί το πρόγραμμα και τώρα οι υπεύθυνοι της «Επιχείρησης Ελευθερία» να πρέπει να οργανωθούν ακόμα πιο πολύ για να διαθέσουν τις δόσεις όσων δεν προσήλθαν να εμβολιαστούν και να προγραμματίσουν εκ νέου χιλιάδες νέα ραντεβού.
Άλλη μια άσκηση από την οποία θα μάθουν πολλά.
Η πανδημία, περισσότερο από την οικονομική κρίση της προηγούμενης δεκαετίας, ακριβώς επειδή ως φαινόμενο δεν προσφέρεται για διαφορετικές προσεγγίσεις και αναλύσεις για τη φύση του, τι είναι και τι την προκαλεί, δεν αφήνει πολλά περιθώρια στους διχασμούς, ακόμα κι όταν η κριτική για τη διαχείρισή της είναι σφοδρή ή ενίοτε και άδικη.
Έτσι, δίνει την ευκαιρία να μάθουμε όλοι πολλά.
Αρκετοί μέχρι σήμερα διστακτικοί με τις ψηφιακές συναλλαγές εξοικειώθηκαν με την πραγματικότητα που έχει πλέον διαμορφωθεί. Αν και η πανδημία μας κρατάει μακριά δεν είναι λίγοι αυτοί που φρόντισαν να οργανωθούν σε μικρές, νέες συλλογικότητες, σε επίπεδο γειτονιάς ή της πολυκατοικίας τους.
Συζητάμε για πρώτη φορά στην Ελλάδα έννοιες που δεν μας απασχολούσαν μέχρι σήμερα (τα όρια της ατομικής ευθύνης, για παράδειγμα), διαπιστώνουμε την παντοδυναμία του κράτους και κάποιοι, λίγοι δυστυχώς, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι δεν μπορούμε να το εμπιστευόμαστε τυφλά ως εγγυητή των ατομικών μας ελευθεριών.
Κάποιοι άλλοι θυμήθηκαν και τον σοσιαλιστικό τους εαυτό, συζητάμε σήμερα για την επιστροφή του κράτους, η Ευρώπη καταναλώνει αρθρογραφία περί σοσιαλδημοκρατίας που γράφεται όμως στις ΗΠΑ όπου τη Σοσιαλδημοκρατία την έχουν απλώς ακουστά, η διεθνής της Ακροδεξιάς αν και υπέστη σημαντική ήττα στο πρόσωπο του Τραμπ, ανασυγκροτείται στη βάση της άρνησης της πανδημίας και του αντιεμβολιαστικού κινήματος και θα επιστρέψει πιο ανορθολογική, πιο παρανοϊκή, ως μεταλλαγμένος ιός αυτή.
Στο μεταξύ μαθαίνουμε. Έχουμε τουλάχιστον την ευκαιρία να εξασκηθούμε ως κράτος αλλά και ως πολίτες σε άλλους τρόπους οργάνωσης της καθημερινότητάς μας.
Αν το τσιτάτο «Δες την κρίση ως ευκαιρία» φαινόταν παράταιρο και χλευάστηκε κατά κόρον και κυρίως από αυτούς που είδαν την κρίση ως ευκαιρία να αρπάξουν την ψήφο των πολιτών πουλώντας τους μεταφυσικά οικονομικά και διχασμό, σήμερα είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.
Η πανδημία ήταν που έφερε στην Ελλάδα τα κονδύλια του Next Generation EU, τα κοντά 100 δις.που πάντα λέγαμε ότι χρειαζόμασταν για να κάνουμε τη μεγάλη επανεκκίνηση. Θα δούμε πως θα πάει αυτό αλλά δυνητικά είναι άλλη μια ευκαιρία να «γεννήσουμε» ένα νέο εαυτό, πιο ώριμο, ενήλικο.
Είμαστε υπεραισιόδοξοι; Πιθανώς.
Μπορεί απλώς να θυμόμαστε τη ρήση του Τσόρτσιλ: «Είμαι αισιόδοξος γιατί το να είσαι ο,τιδήποτε άλλο μου φαίνεται άχρηστο». Κάπως έτσι.
