Του Κώστα Σοφούλη
Τα εύσημα του Τράμπ για το ύψος των αμυντικών δαπανών μας και η ταυτόχρονη αναφορά σε νέους εξοπλισμούς που θα πουληθούν στην Ελλάδα φέρνει στο προσκήνιο, όσο κι αν το αποφεύγουμε, ένα δραματικό ερώτημα: Η λύση του αμυντικού μας προβλήματος βρίσκεται στους εξοπλισμούς ή στην απόκτηση μιας συμμαχικής αμυντικής ασπίδας που θα μας εξασφαλίζει έναντι της γνωστής εξωτερικής απειλής χωρίς να θίγει υπέρμετρα την κοινωνική ευημερία μας;
Μια τέτοια συζήτηση ποτέ δεν άνοιξε, επειδή η κοινή γνώμη ζυμώθηκε συστηματικά εξ αρχής με την άποψη ότι οι εξοπλισμοί είναι το κύριο εργαλείο. Θυμηθείτε την κοινοβουλευτική παράδοση ψηφίζεταιο προϋπολογισμός του υπουργείου Άμυνας από την εκάστοτε αντιπολίτευση σε όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης.
Δεν διδαχτήκαμε ποτέ ότι η ρεαλιστική εκτίμηση είναι ότι οι τραγικές σύγχρονες εθνικές ήττες είναι τρείς και οφείλονται στο ίδιο αίτιο: Την αδυναμία μας να αντιπαρατεθούμε ένοπλα στην μόνιμη Τουρκική απειλή. Αναφέρομαι στην τουρκική κατοχή της Κύπρου, στο πρώτο δείγμα «ειδικού καθεστώτος» στο Αιγαίο που συνιστά η άτυπη συμφωνία για τα «γκρίζα» πλέον Ίμια και στην εθιμικά πλέον κανονικότητα των καθημερινών τουρκικών παραβιάσεων του εθνικού εναέριου χώρου μας.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο metarithmisi.gr
