Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Έτσι όπως φεύγει ο ΣΥΡΙΖΑ, αφήνει πίσω του τα κενά των χαμένων ορίων. Τις ρωγμές του απωλεσθέντος χρόνου για μια κοινωνία που έχασε πολλές ευκαιρίες στην οικονομία και στον πολιτισμό της, μόνο και μόνο για να εκτονώσει τον καταστροφικό της θυμό.
Υπάρχει όμως, ένα ζήτημα πάντα στις πολιτικές μας αναλύσεις. Το λάθος βρίσκεται στην αποσύνδεση της ποιότητας των ψηφοφόρων από την ποιότητα των υποψηφίων. Αγανακτούμε που δεν αλλάζουν ή που αναπαράγονται ως κλώνοι αλλά δεν ρίχνουμε μια ματιά στις ζωές και στους χαρακτήρες των ανθρώπων που τους ψηφίζουν.
Εν τω μεταξύ, πιο εύκολο θα ήταν να κατανοήσουμε την αβάσταχτη ακινησία του εκλογικού σώματος παρά να απορούμε γιατί το πολιτικό σύστημα παραμένει «θεματοφύλακας» των παλαιών αρχών και αξιών.
Από τον τελευταίο θρίαμβο του ΠΑΣΟΚ, το 2009, έγιναν δύο βασικές αλλαγές, που δεν ήταν όμως, ικανές να μεταβάλουν την ποιότητα των ψηφοφόρων του χώρου. Η μία ήταν το Μνημόνιο και η άλλη η κάλυψη του κενού από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, δόθηκαν όλα τα άλλοθι για να μην αλλάξει τίποτα και κανένας. Με αποτέλεσμα, το μεγαλύτερο ποσοστό να μετακινηθεί στον ΣΥΡΙΖΑ για να παλέψει για τα παλιά κεκτημένα και το ισχνό εναπομείναν να φορέσει το προσωπείο του «εκσυγχρονισμού». Για να μπορεί άνετα να παραμένει ασάλευτο στις πεποιθήσεις του...
Σε όλη αυτή την πορεία της οκταετίας, δεν υπήρξε κανείς που να τους μιλήσει ανοιχτά, προτείνοντας ένα νέο όραμα, αποσυνδεδεμένο από τον κρατισμό και την ακινησία του παλαιού κόσμου της εξάρτησης. Πώς θα μπορούσε άλλωστε, όταν καιροφυλακτούσε απέναντι, ο «Άγιος Βασίλης» του ΣΥΡΙΖΑ να μοιράζει δώρα και προσδοκίες σε δικαίους και αδίκους; Επιπλέον, φύσει και θέσει, αυτοί οι άνθρωποι παραμένουν ακόμα σε εξάρτηση από το κράτος και ενταγμένοι στα πελατειακά δίκτυα. Οπότε, δεν υφίσταται κανένας λόγος διαφορετικού πολιτικού προσανατολισμού. Εφόσον δεν άλλαξε τίποτα στο «οικοσύστημα» που τους τροφοδοτούσε, γιατί να αλλάξουν οι ίδιοι;
Και το διπλό ερώτημα είναι το εξής: οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαν να ψηφίσουν ένα εκσυγχρονιστικό και αντικρατικό ΠΑΣΟΚ ή οι ψηφοφόροι του ΚΙΝΑΛ θα ήθελαν να καταφύγουν σε ένα κόμμα εξουσίας που θα έμοιαζε με το ΚΙΝΑΛ; Και κατ΄επέκταση, ο Σταύρος Θεοδωράκης θα ήλπιζε σε έναν εξέχοντα ρόλο μέσα σε έναν σοσιαλδημοκρατικό ΣΥΡΙΖΑ ή η Φώφη Γεννηματά σε μία μετεκλογική συνεργασία με τον Αλέξη Τσίπρα, πιθανότατα σε επαναληπτικές εκλογές;
Γενικότερα, όσο ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να διατηρεί αυτό το ποσοστό στις μετρήσεις, πολλοί ορέγονται το ξέπλυμά του, προκειμένου να πουλήσουν καθαρή την εκλογική τους πραμάτεια στους ίδιους ανθρώπους. Εν όψει μάλιστα και του "μπαμπούλα" Κυριάκου που ετοιμάζεται να εξολοθρεύσει τις "λαϊκές κατακτήσεις" του κρατισμού.
Στο συνέδριο του ΚΙΝΑΛ έγινε μια απόπειρα προς το εσωτερικό "ξέπλυμα" με το "άνοιγμα" στην κοινωνία. Το πιθανότερο όμως, χωρίς αποτέλεσμα, αφού ακόμα πελαγοδρομούν μεταξύ Ανδρέα Παπανδρέου, Κώστα Σημίτη και "ανανεωτικής Αριστεράς".
Το συμπέρασμα για το πολιτικό μέλλον της χώρας είναι περίπου του εξής: Ο Κυριάκος Μητσοτάκης με στοιχειώδη καθαρό λόγο πορεύεται προς την νίκη των επόμενων εκλογών και η Δεξιά του κόμματος φαίνεται να έχει πειστεί για την αναγκαιότητα της συνύπαρξης. Το ΚΙΝΑΛ όμως και ο ΣΥΡΙΖΑ θα κονταροχτυπηθούν για την δεξαμενή όσων ακόμα περπατούν στη στρατόσφαιρα και τρέμουν τον Μητσοτάκη...
Εκεί θα επιχειρηθεί το ξέπλυμα όλων των αμαρτιών μιας και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ανανεωθούν οι καινούριοι πελάτες. Μάλλον, υπάρχει η γλώσσα της αλήθειας και αλλά ποιος έχει το θάρρος να την πει σε τόσους πολλούς;
