Να είμαστε ειλικρινείς! Με 1.800 ευρώ τον μήνα δεν πρόκειται να εγκαταλείψει κάποιος τη θέση του σε μια πολυεθνική για να αναλάβει τον Ευαγγελισμό. Αυτό δεν αποτελεί - φυσικά - άλλοθι για τη λίστα των κυβερνητικών επιλογών στα νοσοκομεία. Είναι όμως μία καλή βάση συζήτησης. Με 1.800 ευρώ τον μήνα θα έκαναν ουρά μόνο απόστρατοι στρατιωτικοί και γέροντες του... κομματικού σωλήνα!
Τα νοσοκομεία έχουν μία ιδιαιτερότητα! Δεν θεωρούνται και δεν είναι κερδοσκοπικοί οργανισμοί, αλλά η εύρυθμη λειτουργία τους εξαρτάται από το επίπεδο οργάνωσης της «επιχείρησης». Ένα νοσοκομείο χωρίς οικονομικούς πόρους είναι στην πράξη ένα κλειστό νοσοκομείο, αφού δεν είναι σε θέση να προσφέρει το επιθυμητό επίπεδο των υπηρεσιών του στους πολίτες.
Κι εδώ δεν χρειάζεται να μασάμε τα λόγια μας! Τα δημόσια νοσοκομεία θα έπρεπε να λειτουργούν με την οικονομική πειθαρχία που απαιτεί μία καλοκουρδισμένη μηχανή του ιδιωτικού τομέα και την ίδια στιγμή να προσφέρουν υπηρεσίες υψηλού επιπέδου στους ασθενείς, αγνοώντας τις πρακτικές μεγιστοποίησης του οικονομικού αποτελέσματος που ακολουθεί ο ιδιωτικός τομέας της υγείας. Πολύ απλά, τα δημόσια νοσοκομεία πρέπει να λειτουργούν ως προς την οργάνωσή τους όπως και τα ιδιωτικά και να μοιράζουν στην συνέχεια το «μέρισμά» τους στο κοινωνικό σύνολο. Τίποτα απ' όλα αυτά τα «ωραία», όμως, δεν συμβαίνει! Το αντίθετο! Τα νοσοκομεία είναι επιχειρήσεις που οι περισσότερες απ' αυτές θα έπρεπε να βάλουν λουκέτο αν λειτουργούσαν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Όσο για τις υπηρεσίες; Τα ιδιωτικά νοσοκομεία στην Ελλάδα είναι πολλές φορές μια αναγκαστική διέξοδος...
Δεν είναι ότι τα δημόσια νοσοκομεία δεν έχουν γιατρούς ή νοσηλευτικό προσωπικό. Κάθε άλλο! Είναι ο τρόπος λειτουργίας τους. Τα περισσότερα νοσοκομεία δεν «γνωρίζουν» αν λειτουργούν με κέρδος ή ζημία. Δηλαδή, λειτουργούν με μεγάλες ζημίες και ντρέπονται να μας το πουν. Ξοδεύουμε ως κοινωνία πολλά χρήματα για να έχουμε στο τέλος ένα κακό επίπεδο υπηρεσιών. Είναι η αποθέωση του παραλόγου. Να μην μιλήσουμε για τις ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή, για την άθλια ξενοδοχειακή κατάσταση ή για το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι καλύπτουν κάθε φορά με ηρωισμό τις εφημερίες.
Για κάθε μαγαζί που πάει άσχημα την ευθύνη του την φέρει πρώτα απ' όλους ο επικεφαλής του. Και το περίεργο είναι ότι ξοδεύουμε απίστευτους πόρους για να έχουμε υγεία, αλλά τσιγκουνευόμαστε μερικές χιλιάδες ευρώ τον χρόνο για να έχουμε το δικαίωμα να απαιτούμε ένα καλύτερο αποτέλεσμα στην διοίκηση των νοσοκομείων.
«Κι αν ο διοικητής του νοσοκομείου πάρει χ χρήματα, πόσα θα πρέπει να πάρει ο αρχηγός της αστυνομίας ή ο εισαγγελέας»; Είναι ένα ερώτημα που προβάλλεται ως εύλογο, αλλά δεν είναι. Μιλάμε για διαφορετικές εργασίες. Το νοσοκομείο είναι επιχείρηση, ενώ το Δικαστήριο και η Αστυνομία δεν είναι. Να το πούμε κι αλλιώς! Μπορούμε να εξαντλήσουμε όλο μας το λαϊκισμό στο μισθό του διοικητή του νοσοκομείου, αλλά θα έχουμε το επίπεδο των υπηρεσιών που βλέπουμε σήμερα...
Καλύτεροι μισθοί, πιο μεγάλες απαιτήσεις από τον εργοδότη σε ό,τι αφορά τα προσόντα. Και φυσικά αδιάβλητες και διακομματικές διαδικασίες. Δεν τα έκανε αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ! Ούτε και η Νέα Δημοκρατία, όμως, τα κάνει! Κάνοντας δήθεν οικονομία έχουμε απαξιώσει τα νοσοκομεία. Διαφάνεια; Σίγουρα! Και αξιοκρατία. Αλλά όλα αυτά γίνονται με έναν τρόπο: Δημιουργούμε νοσοκομεία με εύρωστα οικονομικά, για να μπορούν αυτά στην συνέχεια να προσφέρουν υπηρεσίες υψηλού επιπέδου.
Θανάσης Μαυρίδης
