Του Σάκη Μουμτζή
Ακούω από πολιτικούς, τεχνοκράτες και πανεπιστημιακούς πως αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης. Δηλαδή, μια επιτελική ομάδα από τους τρείς αυτούς χώρους, που θα εκπονήσει ένα σχέδιο για να βγει η οικονομία μας από τον βάλτο.
Πιο συγκεκριμένα, θα υποδείξει σε ποιους τομείς της θα δοθεί αναπτυξιακή προτεραιότητα. Στην συνέχεια, θα προσδιορίσει τα βήματα που πρέπει να γίνουν και θα εξειδικεύσει τα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν.
Δηλαδή, π.χ. στον αγροτικό τομέα πόσες χιλιάδες στρέμματα θα πρέπει να καλλιεργηθούν, με τι προϊόντα, σε ποιες περιοχές της χώρας και πώς θα γίνει η χρηματοδότηση. Στον τουρισμό, πόσες ξενοδοχειακές μονάδες χρειάζονται επί πλέον για να καλύψουν τον διαρκώς αυξανόμενο όγκο των τουριστών, πού και πώς θα ανεγερθούν αυτές. Και βέβαια, η γνωστή και αποτυχημένη συνταγή των κινήτρων και των αναπτυξιακών νόμων.
Γιατί, εάν στο λεγόμενο εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο δεν υπάρξει λεπτομερής εξειδίκευση, τότε αυτό θα είναι μια γενικόλογη έκθεση ιδεών, που και ο Τζίμης ο περιπτεράς θα μπορεί να την κάνει. Λόγια του αέρα, δηλαδή, κουβέντες καφενείου.
Όμως αυτή η εξειδίκευση είναι ο ορισμός του κρατικού σχεδιασμού. Κάποιοι από τα πάνω σχεδιάζουν και με καθετοποιημένους κρατικούς μηχανισμούς προωθούν και ελέγχουν την υλοποίηση των αποφάσεων τους. Την επιτυχία των πλάνων τους.
Αν δεν το καταλάβατε, αυτός είναι ο ορισμός του Σοβιετικού μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης. Ένα μοντέλο που σαρώθηκε, πανηγυρικά, από την εξέλιξη και από τον ανταγωνισμό του με τον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής. Αυτό το μοντέλο χρειάζεται η οικονομία της πατρίδας μας; Μα, σε γενικές γραμμές το έχει. Αυτοί που επαγγέλλονται το εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης επιζητούν, απλώς, την «τελειοποίηση» του σοβιετικού μοντέλου.
Η οικονομίας μας όμως χρειάζεται να κινηθεί προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Στην αποκρατικοποίηση του ιδιωτικού τομέα. Στην απελευθέρωση του από τα πλοκάμια του κράτους που στραγγαλίζουν κάθε παραγωγική δραστηριότητα.
Ας αφεθούν, επί τέλους, οι επιχειρηματίες να κάνουν αυτό που γνωρίζουν πολύ καλά. Να παράγουν πλούτο και θέσεις εργασίας. Δεν χρειάζονται ούτε καθοδήγηση, ούτε κίνητρα. Αν η δουλειά τους το απαιτεί θα την επεκτείνουν. Θα επενδύσουν.
Και το κράτος ας περιοριστεί στην βελτίωση των παρεχομένων υπηρεσιών και στην τελειοποίηση των υποδομών της αρμοδιότητας του. Δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα άλλο. Οι κεντρικοί σχεδιασμοί παράγουν γραφειοκρατία, πολυνομία και διαφθορά.
Είναι απορίας άξιον πως στην αναγκαιότητα εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης, αναφέρονται και άνθρωποι που δηλώνουν πως είναι φιλελεύθεροι. Οι σοσιαλιστές είναι λογικό, λόγω της ιδεολογίας τους, να επιθυμούν την αυξημένη παρουσία του κράτους στην οικονομία. Αλλά οι φιλελεύθεροι;
Το καλύτερο γι΄αυτούς θα ήταν να επισκεφθούν τον ψυχαναλυτή τους. Να τους πει μήπως είναι, κατά βάθος, σοσιαλιστές και δεν το ξέρουν!
