Του Δημήτρη Καμπουράκη
Η μετατροπή των κρίσιμων εθνικών μας θεμάτων σε αρένα για πολιτικούς και κομματικούς διαγκωνισμούς, ήταν ανέκαθεν το εθνικό μας σπορ. Ας μην απορούμε λοιπόν για όσα συμβαίνουν σήμερα με αφορμή το Σκοπιανό, καθότι πάντα έτσι λειτουργούσε το ένδοξο ελληνικό έθνος. Υπήρξαν μάλιστα και ιστορικοί περίοδοι, που αυτά που ζούμε σήμερα με τις κοκορομαχίες βουλευτών όλων των κομμάτων, μοιάζουν μπροστά τους με παιδική χαρά. Για παράδειγμα, τον Ιούλιο του 1913, όταν ο Βενιζέλος έφερε στην Βουλή για κύρωση την επίσημη κήρυξη του β' βαλκανικού πολέμου κατά της Βουλγαρίας (οι αιματηρές εχθροπραξίες είχαν ήδη αρχίσει μέσα στην Θεσσαλονίκη), η τότε αντιπολίτευση (ο Γεώργιος Θεοτόκης) έκανε μια συγκλονιστική πράξη εθνικής ενότητας: Για να μπλοκάρει την απόφαση (ενώ οι φαντάροι μας σκοτώνονταν στα πεδία των μαχών) προχώρησε σε άμεση κατάθεση πρότασης μομφής κατά της κυβέρνησης. Κατά τον τότε κανονισμό της Βουλής, χρειάστηκαν τρεις μέρες μαλλιοτραβήγματος των εθνοπατέρων μας επί παντός του επιστητού, μέχρι να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης η κυβέρνηση (υπό την απειλή αποχώρησης του Βενιζέλου) και ακολούθως να γίνει δυνατή η υπερψήφιση του εμπολέμου. Γι' αυτό σας λέω, μέσα από τα ματογυάλια της ιστορίας, μπορεί τα σημερινά να θεωρηθούν και light.
Δεν τα εγκρίνω ασφαλώς, ούτε τα δέχομαι ως νομοτέλεια. Αλλά ας μην πέφτουμε κι από τα σύννεφα που ο Τσίπρας, ο Μητσοτάκης, ο Καμένος, η Γεννηματά και ο Λεβέντης αναζητούν εναγωνίως μέσα στους λαβυρίνθους του Σκοπιανού τα μονοπάτια που οδηγούν στα δικά τους καλά και συμφέροντα. Το ίδιο δεν έγινε και το 1922; Το ίδιο δεν έγινε και το 1974; Πάντα οι εσωτερικές πολιτικές διαμάχες διαμόρφωναν τις προϋποθέσεις επιτυχίας ή αποτυχίας μας στα εθνικά ζητήματα και πάντα οι θετικές ή αρνητικές εξελίξεις στα εξωτερικά μας μέτωπα αναδιαμόρφωναν στην συνέχεια εσωτερικούς πολιτικούς μας συσχετισμούς. Κι αν με ρωτάτε που θέλω να καταλήξω μ' αυτές τις διαπιστώσεις μου, σας απαντώ πως ούτε η έκπληξη ωφελεί κανέναν, ούτε οι γενικοί αφορισμοί εναντίον όλου του πολιτικού συστήματος βγάζουν κάπου. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε, να πορευόμαστε αλλά και να συμπεραίνουμε, μέσα από το αλληλένδετο εθνικών θεμάτων και εσωτερικών πολιτικών εξελίξεων.
Διότι ακόμα και σ' αυτό το μπερδεμένο Σκοπιανό κουβάρι κομματικών σχεδίων, ποταπών υπολογισμών, προσωπικών συμφερόντων και εκλογικών εξισώσεων, κάποιος έχει περισσότερο δίκιο και κάποιος λιγότερο. Κάποιος έκανε την αρχή και κάποιος ακολούθησε, κάποιος ξεκίνησε ευθύς εξ'' αρχής με κομματική ιδιοτέλεια και κάποιος αναγκάστηκε να μπει στο ίδιο παιχνίδι, κάποιος έστησε παγίδα και κάποιος έπρεπε ν' αποφασίσει αν θα πέσει μέσα ή όχι. Ένας γενικός εξορκισμός κατά πάντων των κομμάτων και των προσώπων δεν ξεδιαλύνει αλλά συσκοτίζει τα πράγματα. Θαρρώ πως κάθε Έλληνας πολίτης διαθέτει την στοιχειώδη κρίση να ξεχωρίσει δυο γαϊδουριών άχυρα, δίχως να χρειάζεται την δική μου καθοδήγηση επ' αυτού. Αν μη τι άλλο, αν το Σκοπιανό όπως κατέληξε σήμερα σας μοιάζει πολύ ανακατωμένο για να το αποκωδικοποιήσετε, μελετείστε την τακτική όσων πρωταγωνιστικά εμπλέκονται σ' αυτό και αναρωτηθείτε ποιος συστηματικά ψεύδεται και έχει μετατρέψει την πολιτική επιβίωση του σε αυτοσκοπό. Μόλις το βρείτε αυτό, ανακαλύψατε τον μίτο του κουβαριού για να προχωρήσετε πιο μέσα.
