Δεν ξέρουμε αν ο Θεός παίζει ζάρια, αλλά ο Αλέξης Τσίπρας σίγουρα παίζει. Πρόκειται για έναν μανιώδη τζογαδόρο, εθισμένο στο παιγνίδι της εξουσίας, ο οποίος είναι έτοιμος να παίξει τα ρέστα του παίζοντας το μέλλον των παιδιών μας. Χτες μιλούσε για το χρέος, σήμερα λέει ότι το στοίχημα είναι η ποσοτική χαλάρωση και αύριο το στοίχημα θα είναι κάποιο άλλο.
Την προηγούμενη φορά το πάθος του κ. Τσίπρα κόστισε στη χώρα μερικά δισεκατομμύρια. Θα θυμάστε ότι πήγε στην Ευρώπη λέγοντας ότι είχε στα χέρια του μία πρόταση «στην οποία η κύρια Μέρκελ δεν θα μπορούσε να πει όχι». Δεν μας είπε ποια ήταν η πρόταση, αλλά στο τέλος αποδείχτηκε ότι δεν είχε κάτι στα χέρια του. Πολύ απλά, μπλόφαρε! Έπαιξε τα ρέστα του στο ότι «η Ευρώπη θα μας παρακαλάει να μας δανείσει» και καταλήξαμε να ζητάμε γονατιστοί το τρίτο μνημόνιο. Τι άλλο δείχνει όλο αυτό από έναν τζογαδόρο;
Αυτήν τη φορά ο κ. Τσίπρας ελπίζει ότι οι δανειστές θα μας ρυθμίσουν το χρέος και ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα μας δώσει την ποσοτική χαλάρωση. Δηλαδή, ότι θα πάρουμε μία συμφωνία στο χρέος που θα την είχαμε ήδη πάρει αν δεν είχε πέσει η κυβέρνηση Σαμαρά και θα επιστρέψουμε στον κήπο των θαυμάτων του Ντράγκι, από τον οποίο φύγαμε επειδή ο κ. Βαρουφάκης του έλεγε ότι είμαστε μία χρεοκοπημένη χώρα.
Να υποθέσουμε, λοιπόν, ότι έχουμε πάψει να είμαστε μία χρεοκοπημένη χώρα, παρά το γεγονός ότι βρισκόμαστε σε δυσμενέστερη θέση από εκείνη που βρισκόμασταν τον Δεκέμβριο του 2014. Και να δεχτούμε ότι η υπόθεση χρέος είναι τόσο σημαντική όσο παρουσιάζεται. Ότι η χώρα, δηλαδή, θα πάρει την ανιούσα χωρίς μεταρρυθμίσεις. Το ερώτημα είναι τι κάνει τον Αλέξη Τσίπρα να πιστεύει ότι οι επενδυτές θα κάνουν ουρά για να περάσουν τα ελληνικά σύνορα…
Ο κόσμος θα αρχίσει πραγματικά να ελπίζει όταν δει την αγορά να γυρίζει. Όταν αυξηθεί η ρευστότητα και καλυτερεύσει η καθημερινή ζωή του. Το ρεπορτάζ λέει ότι ο Οκτώβριος ήταν ένας κακός μήνας για το εμπόριο. Η κατανάλωση πέφτει γιατί ο κόσμος δεν έχει λεφτά. Η ανεργία εξακολουθεί να είναι σε υψηλά επίπεδα και η φορομπηχτική πολιτική της κυβέρνησης έχει εξαντλήσει και τους τελευταίους «αισιόδοξους». Αντί, λοιπόν, η κυβέρνηση να προσπαθεί να κάνει καλύτερη την καθημερινή ζωή των πολιτών, να τους δώσει δουλειές, να μειώσει τους φόρους, ο Αλέξης Τσίπρας αποφασίζει και πάλι να απλώσει το χέρι του στην πράσινη τσόχα, να σηκώσει τα ζάρια και να αναζητήσει το αποτέλεσμα στο βάθος, καθώς αυτά έχουν ήδη φύγει από τα χέρια του και χοροπηδούν ανυπόμονα στο τραπέζι…
Κι άντε και μας τα έδωσαν όλα. Αυτή είναι η καλή εκδοχή. Αν δεν μας δώσουν αυτά που ζητάμε, τι θα συμβεί;
Η ζαριά της διαπραγμάτευσης Βαρουφάκη μας κόστισε το τρίτο μνημόνιο. Χαράμισαν ένα ολόκληρο εξάμηνο. Δεν έκαναν κάτι. Περίμεναν απλά η χώρα να οδηγηθεί στη δραχμή. Αυτό ήταν το μόνο σχέδιο που είχαν στο μυαλό τους. Αυτήν τη φορά και πάλι χαραμίζουν τον λίγο χρόνο που μας έχει απομείνει. Δεν ασχολούνται με το πώς θα βρουν δουλειά οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι. Πώς θα αυξηθεί ο εθνικός μας πλούτος. Ποντάρουν τα πάντα στη ζαριά του χρέους. Αν αυτό το πάρουν, θα προσπαθήσουν να διασωθούν εκλογικά. Αν δεν το πάρουν κι αφού θα έχει και πάλι σπαταληθεί πολύτιμος χρόνος, θα ετοιμαζόμαστε να υπογράψουμε το τέταρτο μνημόνιο!
Είναι φυσικό ο παίκτης να ελπίζει κάθε φορά πως την επόμενη θα κερδίσει. Μόνο που εδώ έχουμε να αντιμετωπίσουμε μία σκληρή πραγματικότητα: Τέταρτο μνημόνιο, μία νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και φυσικά τη δραχμή ή αλλιώς το κερασάκι στην τούρτα.
Κι αν το πάρουμε το χρέος; Είπαμε! Μακάρι. Αλλά στις σοβαρές χώρες οι κυβερνήσεις δεν παίζουν ζάρια. Προσπαθούν κάθε ημέρα για το καλύτερο, χωρίς να χρειαστεί να φτάσουν στο σημείο να ποντάρουν τα πάντα σε μία κίνηση. Δεν είναι υπεύθυνη στάση, ακόμη κι αν όλες οι πιθανότητες είναι με το μέρος σου. Ο τζόγος είναι σε κάθε περίπτωση μία βλαβερή συνήθεια…
Θανάσης Μαυρίδης
