Του Γιάννη Παντελάκη
Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αυτές τις ημέρες, δείχνουν άνεση και μαχητικότητα στις δημόσιες εμφανίσεις τους. Θεωρούν ότι το μπρος-πίσω της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο νομοσχέδιο για την διεμφυλικότητα έδωσε στους ίδιους το χαμένο τους προοδευτικό πρόσημο. Η αδυναμία της Ν.Δ. να ανταποκριθεί στις στοιχειώδεις ανάγκες των καιρών, πιστεύουν ότι αποτελεί το δικό τους πλεονέκτημα για μια ολική επαναφορά αξιακών αναφορών για πρόοδο και συντήρηση, που εδώ και καιρό έχουν αραχνιάσει σε κάποιο σκονισμένο ντουλάπι. Επιχειρούν επαναοριοθέτηση αλλά είναι αργά. Η πολιτική πρακτική δυόμιση χρόνων, τους έχει ήδη κατατάξει.
Υπάρχει κάτι απλό και αυτονόητο που πολλοί θέλουν να ξεχνάνε. Η υλοποίηση των προβλέψεων του νομοσχεδίου, αποτελεί μια συμβατική υποχρέωση της χώρας, όπως απορρέει από απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και διατάξεις της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Με άλλα λόγια, είναι κάτι που θα έπρεπε να έχει ήδη ρυθμιστεί. Όπως συνέβη εδώ και χρόνια σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες με κυβερνήσεις που είχαν διαφορετικό ιδεολογικό πρόσημο. Συντηρητικές ή σοσιαλδημοκρατικές. Κυβέρνηση αντιστοιχίας με τους ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, μάλλον δεν έχει υπάρξει σε άλλη χώρα για να συγκρίνουμε.
Η υιοθέτηση τέτοιων νομοσχεδίων, συνδέεται με το επίπεδο πολιτισμού, ανεκτικότητας και δημοκρατίας μιας χώρας, παρά με οτιδήποτε άλλο στο οποίο βάζουμε ταμπέλες που μας εξυπηρετούν πολιτικά για να δημιουργούμε διαχωρισμούς και ν'' αποφεύγουμε αλήθειες. Το επίπεδο αυτό, κρίνεται από το σεβασμό των δικαιωμάτων της πιο μικρής αριθμητικά μειοψηφίας. Τα στοιχεία λένε, πως τα άτομα με διεμφυλικότητα κινούνται μεταξύ 1-1,5% του γενικού πληθυσμού. Ένα ιδιαίτερα χαμηλό ποσοστό ανθρώπων δηλαδή, που βιώνουν έναν πραγματικό Γολγοθά στην καθημερινότητά τους. Ο σεβασμός στα δικαιώματά τους - θα έπρεπε να - αποτελεί κάτι αυτονόητο. Εδώ βάζουμε μια τελεία και δεν χωράνε υστερόγραφα όπως αυτά που βάζει η εκκλησία ή οποιοσδήποτε άλλος. Τα δικαιώματα - έστω και των ελάχιστων - σε μια κανονική χώρα, δεν αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης.
Το βασικό κυβερνητικό κόμμα που κέρδισε την εξουσία υποσχόμενο όχι μόνο το σκίσιμο των μνημονίων αλλά και μια σειρά από αλλαγές που θα έβαζαν τέλος σε παρακμιακά φαινόμενα διακυβέρνησης του παρελθόντος, έχει ακολουθήσει σε όλα τα επίπεδα αυτές τις μορφές διακυβέρνησης. Από τη λειτουργία του κράτους, τον νεποτισμό, την ρουσφετολογία, τον κομματισμό, τη συνδιαλλαγή με τα διαπλεκόμενα συμφέροντα έως και την άλωση του κρατικού μηχανισμού για εξυπηρέτηση των δικών του ανθρώπων. Έχει μιμηθεί σε σχεδόν απόλυτο βαθμό τις πιο αρνητικές εκδοχές διακυβέρνησης του παρελθόντος με έναν και μόνο αποκλειστικό στόχο. Να παραμείνει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρόνο στην εξουσία.
Η ταύτιση του ΣΥΡΙΖΑ με τα παρακμιακά αυτά φαινόμενα, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οι επιλογές του (και όχι απαραίτητα η υποχρέωση από τους δανειστές) να οδηγήσει ακόμα μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας σε φτωχοποίηση, του έχουν δημιουργήσει μια κρίση ταυτότητας. Η οποία σε μεγάλο βαθμό, συνδέεται με τις επικοινωνιακές ανησυχίες των στελεχών του να εμφανιστούν προς τα «έξω» ότι είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που πραγματικά είναι και όχι με την ουσία. Θέλουν να μας πείσουν ότι δεν είναι οι χειροκροτητές του Καμμένου, αυτοί που έχουν αναγάγει το πολιτικό ψέμα σε μέθοδο διαχείρισης της πρακτικής τους, οι άνθρωποι που δεν τήρησαν οτιδήποτε απ'' όσα υποσχέθηκαν.
Βρήκαν την ευκαιρία με το συγκεκριμένο νομοθέτημα, να κάνουν έναν ακόμα επικοινωνιακό πόλεμο, αυτοί είναι οι προοδευτικοί και οι άλλοι οι συντηρητικοί. Και έμμεσα καλούν πολιτικούς αντιπάλους να τους απαντήσουν αν αυτοί πήραν ή όχι θέση για το θέμα διόρθωσης φύλου. Έχουν σηκώσει παντιέρα και έχουν αναγάγει το θέμα σε μείζον, ενώ πρόκειται για μια συμβατική υποχρέωση της χώρας που θα έπρεπε να έχει λυθεί. Κάποιος πρέπει να τους θυμίσει, πως μια κυβέρνηση που έχει οδηγήσει σε σημεία ρεκόρ τη μερική απασχόληση των 300 ευρώ και ισχυρίζεται ότι μειώνει την ανεργία, που αφήνει ομάδες φασιστών να μαχαιρώνουν μετανάστες δίπλα από την Αθήνα και πρόσφυγες να βιώνουν απίστευτα τραγικές συνθήκες φιλοξενίας, είναι μερικά καλά κριτήρια για να οριοθετηθεί το προοδευτικό από το συντηρητικό...
