Είναι λίγο δύσκολο να βρει κανείς τίτλο για τον υπουργό Τόσκα. Δημόσια Τάξη επί ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουμε και η προστασία του πολίτη είναι άγνωστη έννοια. Τέλος πάντων, τον άκουγα προχτές να λέει ότι ζούμε σε μία ασφαλή χώρα. Την ίδια μέρα είχαμε μία απαγωγή και μερικές «συνηθισμένες ληστείες». Να μην το ξεχάσουμε, είχαμε και μερικά τρομοδέματα.
Ήταν πράγματι μία από αυτές τις ημέρες που ο ήλιος συνέχισε να βγαίνει από την Ανατολή, ήταν μία ακόμη συνηθισμένη ημέρα. Το «συνηθισμένη» είναι μία έννοια σχετική. Για άλλους οι μέρες αυτές είναι συνηθισμένες και για άλλους ασυνήθιστες.
Για παράδειγμα: Αν κάποιος είναι δημόσιος υπάλληλος, όλες οι μέρες μπορεί να είναι συνηθισμένες. Σηκώνεται το πρωί και πάει στην δουλειά του, για να επιστρέψει το απόγευμα στο σπίτι, να ξεκουραστεί και να είναι έτοιμος την άλλη μέρα για να πάει και πάλι στην δουλειά του. Είναι μία βαρετή ζωή!
Αν όμως είναι κάποιος άνεργος, δεν ξέρει τι του ξημερώνει. Δεν ξέρει αν ο ήλιος γι' αυτόν θα βγει. Σίγουρα ο άνθρωπος αυτός δεν ζει μία καταπληκτική ζωή. Δεν κινδυνεύει να πεθάνει από πλήξη, αλλά και πάλι δεν το λες αυτό και Παράδεισο.
Υπάρχει και μία άλλη κατηγορία συνανθρώπων μας: Αυτοί που στην Αθήνα της κρίσης ζουν το όνειρό τους. Για την ακρίβεια ζουν το επαναστατικό τους όνειρο. Μπορούν στην Αθήνα να κάνουν ό,τι θέλουν, χωρίς να τους ενοχλήσει κάποιος. Να καταλάβουν ένα δημόσιο κτίριο, να πετάξουν μπογιές στα γραφεία μιας ιδιωτικής επιχείρησης, να ξηλώσουν τα ακυρωτικά μηχανήματα από λεωφορεία, να κάψουν ένα τρόλεϊ, να πετάξουν βόμβες μολότοφ σε μία κλούβα αστυνομικών. Γι' αυτούς η Αθήνα είναι ο Παράδεισος, επειδή μπορούν να ζουν ασυνήθιστες για τις πατρίδες τους ημέρες σε μία χώρα που όλα φαίνονται για τον υπουργό μας και την κυβέρνησή του ως συνηθισμένα. Είναι μία σύγχρονη μορφή τουρισμού κι ως τέτοια θα πρέπει να την αντιμετωπίσουμε. Πώς υπάρχει ο ιατρικός ή ο θρησκευτικός τουρισμός; Ή ακόμη και ο συνεδριακός; Ε λοιπόν εδώ έχουμε τον επαναστατικό τουρισμό. Μαζεύονται οι επαναστάτες όλου του κόσμου και ζουν στην Ελλάδα τον σοσιαλισμό α λα ΣΥΡΙΖΑ. Κανονικά ο τίτλος του κ. Τόσκα θα έπρεπε να είναι «υπουργός Τουρισμού». Όσο για τους εγχώριους «επαναστάτες»; Κι αυτοί είναι μέρος του σχεδίου. Δημιουργούν το αρχικό σκηνικό για να προσελκύσουμε όσο το δυνατόν περισσότερους ξένους τουρίστες.
Είναι ο νέος κόσμος, όπως τον ονειρεύονται οι φίλοι μας της Αριστεράς. Κάτι σαν τα «νέα μέσα ενημέρωσης», με τους ογκόλιθους του εκδοτικού και δημοσιογραφικού κόσμου που ανέλαβαν να βγάλουν την αλήθεια γυμνή στον λαό. Έτσι είναι και ο «νέος τουρισμός». Τέρμα στα βραχιολάκια και αυτά τα μικροαστικά. Κάπως έτσι θα κτίσουμε το αύριο. Έχουν μάλιστα βγει και σχετικά ερωτηματολόγια, όπως αυτό της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ. Τι πιο φυσικό από το να επεκταθούν αυτά τα ερωτηματολόγια και στα σχολεία; Κακό είναι;
Ο κ. Τόσκας μιλάει συχνά – πυκνά για την ανάγκη συνομιλίας με τις… «συλλογικότητες». Έχει δίκιο ο υπουργός μας! Πετάει ο άλλος μία βόμβα μολότοφ; Πρέπει να τον νουθετήσουμε να μην το ξανακάνει. Διότι μπορεί και να σκοτωθεί κανένα αθώο παιδί. Κλέβει ένα σούπερ - μάρκετ; Τι κάνει μετά με αυτά που πήρε; Τα τρώει μόνος του ή τα μοιράζει σε μετανάστες και φτωχούς; Διότι αν τα τρώει μόνος του είναι εγωιστής. Αυτή τη συζήτηση μόνο ο κ. Τόσκας μπορεί να την κάνει. Κι ίσως τότε ο κ. Τσίπρας του δώσει κι ένα ακόμη υπουργείο, αυτό της Παιδείας.
Ξημερώνει μία ακόμη... συνηθισμένη μέρα. Εσύ, νέε μου, πόσα τρόλεϊ έκαψες σήμερα;
Θανάσης Μαυρίδης
