Του Ανδρέα Ζαμπούκα
«Φοβάμαι ότι με τις τελευταίες δηλώσεις του προέδρου Ερντογάν και τις αναφορές στα όνειρα της μεγάλης οθωμανικής αυτοκρατορίας, η Τουρκία απομακρύνεται από την Ευρώπη», τόνισε ο υπουργός Άμυνας Πάνος Καμμένος, από την Αρμενία. Για να απαντήσει λίγο μετά, στην ερώτηση δημοσιογράφου: "η Τουρκία με τις ενέργειές της απομακρύνεται από την Ευρώπη και και οι γείτονες δεν πρέπει να ξεχνούν ότι την εποχή που επικαλούνται, γνώρισαν την ήττα από τον ελληνικό λαό, στην Επανάσταση του 1821".
Οι συνεχείς εθνεγερτικές δηλώσεις του ΥΠΕΘΑ είναι βέβαιο ότι συγκινούν πολύ κόσμο και ιδιαίτερα τον ίδιο. Γιατί ανταποκρίνονται πλήρως, στη νόρμα της ιστορικής αντίληψης των Ελλήνων που συνδυάζει τον ορθόδοξη προπαγάνδα με την κυρίαρχη εθνική πεποίθηση ότι η επανάσταση του 1821 δημιούργησε το νεοελληνικό κράτος.
Υπάρχει λόγος να θυμώνει κανείς με τον ανιστόρητο υπουργό, όταν και το υπόλοιπο έθνος κινείται περίπου στο ίδιο επίπεδο ημιμάθειας; Δεν θα ήταν αναγκαίο, αν αυτή η παραπλανητική βεβαιότητα δεν δημιουργούσε τεράστιο πρόβλημα στην σύγχρονη επικοινωνία μας με τον υπόλοιπο κόσμο.
Γύρω από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους υπάρχουν τέσσερις σημαντικές ημερομηνίες: H 25η Μαρτίου 1821, η 20η Οκτωβρίου 1827(Ναυμαχία Ναυαρίνου), η 3η Φεβρουαρίου 1830 (υπογραφή πρωτοκόλλου ανεξαρτησίας αλλά όχι από τους Έλληνες) και ο Μάιος 1832 (ανακήρυξη του Βασιλείου της Ελλάδας με επιλογή του Όθωνα ως του πρώτου Μονάρχη).
Η πιο καθοριστική όμως από αυτές, είναι η Ναυμαχία του Ναυαρίνου, όπου ο συμμαχικός στόλος βυθίζει τον τουρκοαιγυπτιακό και ξεκαθαρίζει πλέον ότι η Ελλάδα θα γίνει αυτόνομο κράτος και θα αποσυνδεθεί από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Οι τρεις είναι γεγονότα και αρχειοθετημένες πράξεις στα επίσημα αρχεία κρατών και η μόνο η πρώτη είναι θρύλος, παράδοση, σχεδόν εικασία και για πολλούς, ένας κατασκευασμένος μύθος. Από τις τέσσερις λοιπόν, εμείς επιλέξαμε την πρώτη για να γιορτάζουμε την απαρχή του νεοελληνικού κράτους. Αγνοήσαμε υπογραφές, συναντήσεις, αποφάσεις και προπάντων, το πιο καθοριστικής σημασίας γεγονός, το Ναυαρίνο! Γιατί; Ίσως γιατί η 25η Μαρτίου συμπίπτει με θρησκευτική γιορτή και θα κάλυπτε τις ενοχές της Εκκλησίας. Ίσως γιατί το εσωτερικό κατεστημένο ήθελε να μονοπωλήσει τους επαίνους και να ξεχαστούν οι τρεις εμφύλιοι που ακολούθησαν την αποτυχία της επανάστασης.
Αν είχαμε καταλάβει τι έγινε την 20η Οκτωβρίου 1827, θα λειτουργούσε με άλλο τρόπο και η εθνική μας διαπαιδαγώγηση. Για τη σημασία της διπλωματίας (ο ναύαρχος Κόδριγκτον πήρε την ευθύνη της απόφασης για επίθεση, μετά από συνεννόηση με τον Καποδίστρια), για το ότι ποτέ ο πιο δυνατός δεν σου χαρίζει τίποτα, αν δεν έχει έλλογο και έννομο συμφέρον και ότι η Ευρώπη είναι ο ζωτικός μας χώρος για τη διαιώνιση του ελληνικού μας πολιτισμού. Θα μαθαίναμε επίσης ότι η Εκκλησία έζησε την Επανάσταση μέσα στις αντιφάσεις της, ότι οι μεγάλες οικογένειες των οπλαρχηγών, που έβριζαν και τότε τους Ευρωπαίους ήταν τελικά εκείνοι που έκλειναν συμφωνίες μαζί τους. Ίσως, λέω ίσως, αν σημειώναμε το Ναυαρίνο ως καθοριστικό ορόσημο της ύπαρξής μας, είμαστε περισσότερο ορθολογιστές και ξεπερνούσαμε τα εθνικά μας συμπλέγματα.
Αν κάποιοι είχαν φροντίσει να συμβούν όλα αυτά, δεν θα ήμασταν σήμερα μια χρεοκοπημένη οικονομία, δεν θα είχαμε μία από τις πιο λαϊκιστικές κυβερνήσεις και δεν θα ήταν υπουργός ΥΠΕΘΑ ένας άνθρωπος που απειλούσε ότι θα γεμίσει με Τζιχαντιστές την Ευρώπη...
