Από το 2012 έχει κυλήσει πολύ νερό στον μύλο. Οι ακραίοι εχθροί της παγκοσμιοποίησης, τα παιδιά που πέταγαν βόμβες στην Γένοβα, έχουν γίνει σοσιαλδημοκράτες. Έχουν ενσωματωθεί στο σύστημα. Γι'' αυτό και δεν αντιδρούν στην αύξηση των διοδίων στην Εγνατία κατά 150%! Όταν ήταν κανονικοί αριστεροί, πάντως, έλεγαν άλλα. Όπως ο κ. Παππάς! Εμείς τι θέλουμε; Τον Παππά του 2012 ή του 2018;
Ο κ. Νίκος Παππάς έγραφε στο twitter στις 17 Μαρτίου του 2012: «Ήμουν προχτές στην Κύπρο. Οι εθνικοί δρόμοι δεν έχουν διόδια και είναι και ολοκληρωμένοι. Το αυτονόητο ως έκπληξη. Εδώ είναι Μπομπολιστάν». Αυτός ήταν ο Παππάς του 2012. Απόλυτος, επαναστατικός, ασυμβίβαστος.
Έξι χρόνια αργότερα, ο κ. Παππάς δεν μοιάζει με εκείνον του 2012. Φαίνεται να έχει πάρει εντατικά μαθήματα για το πώς κυβερνάται μία χώρα. Μπορεί αυτό να μας κόστισε λίγο παραπάνω, αλλά έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Κοστίζουν! Ο κ. Παππάς, λοιπόν, δεν αντιδρά στην ύπαρξη των διοδίων. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ούτε στην αύξηση κατά 150% που γίνεται στα διόδια της Εγνατίας Οδού! Άχνα! Ούτε ένα σχόλιο! Αλίμονο στους συντρόφους και τις συντρόφισσες που συμμετείχαν στο Κίνημα «δεν πληρώνω» και έμειναν με μόνη ανάμνηση τις κλήσεις στα δικαστήρια.
Να είμαστε αντικειμενικοί! Φώναζε τότε ο Παππάς για τα διόδια, μας έφταιγε. Δεν φωνάζει σήμερα, πάλι μας φταίει. Μα τι θέλουμε, επιτέλους, εμείς οι φιλελέδες; Τον Νίκο Παππά του 2012 ή του 2018;
Η ερώτηση είναι δύσκολη. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι εμείς δεν αγαπάμε Νίκο Παππά. Και θα έχει δίκιο. Ως προς το συναισθηματικό κομμάτι της ιστορίας. Αλλά δεν θα έχει απαντήσει στο ερώτημα. Διότι ο Νίκος και η πολιτική που αντιπροσώπευε υπήρχε το 2012. Δεν εξαφανίζεται επειδή δεν μας αρέσει!
Ένας Νίκος Παππάς σοσιαλδημοκράτης, ένας ΣΥΡΙΖΑ πραγματικά μεταλλαγμένος, είναι κάτι που η ελληνική κοινωνία το είχε ανάγκη! Ανεξάρτητα από τα πάθη και μίση που έχουν δημιουργηθεί όλα αυτά τα τελευταία χρόνια, η αλήθεια είναι ότι ένας άλλος ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν κέρδος για την χώρα. Σκεφτείτε μόνο πόσο επιπλέον κόστος θα είχαμε αν εμφανιζότανε πάλι ένας … νέος ΣΥΡΙΖΑ και χρειαζόμασταν άλλα πέντε ή έξι χρόνια για να πάρει τον σωστό δρόμο! Άρα, ένας μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν καλοδεχούμενος. Θα μπορούσε κανείς να καθίσει στο τραπέζι ακόμη και με τον Νίκο Παππά κι ό,τι αυτός αντιπροσωπεύει σε πολιτικό επίπεδο!
Το ερώτημα είναι αν αυτή η εικόνα είναι πραγματική. Αν μιλάμε για έναν ΣΥΡΙΖΑ που μετακινήθηκε προς το κέντρο ή έναν ΣΥΡΙΖΑ που απλά έχει προσαρμοστεί στο περιβάλλον του ως χαμαιλέων. Η πολιτική του απέναντι στα διόδια δεν είναι αρκετή για να μας κάνει να διαμορφώσουμε άποψη. Ο ΣΥΡΙΖΑ σε αντίθεση με ό,τι έλεγε για την άρχουσα τάξη, μια χαρά τα πήγε μαζί της. Για να μην πούμε ότι την εξυπηρέτησε όσο δεν το έκανε άλλη κυβέρνηση τις τελευταίες δεκαετίες.
Αν κρίνουμε από την στάση της κυβέρνησης σε άλλα κεντρικά θέματα, όπως η Δικαιοσύνη και η Ελευθεροτυπία, μπορούμε να πούμε ότι το κόμμα αυτό παραμένει σταθερό στις αρχές του Μαδουρισμού. Αν κρίνουμε από τον τρόπο που ανταποκρίνονται στις εντολές των Αμερικανών και των Γερμανών, θα λέγαμε ότι είναι οι πιο πιστοί τους υπηρέτες!
Αυτό που μπορούμε να πούμε με σιγουριά είναι ότι πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μετακινηθεί. Έχει εγκαταλείψει την ακραία και επιθετική συμπεριφορά του απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο και στους Αμερικανούς. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μετατοπίστηκε κιόλας προς την σοσιαλδημοκρατία! Μπορεί έτσι να αισθάνονται οι ίδιοι, να το φέρουν βαρέως. Αλλά η αλήθεια είναι ότι στις βασικές του αρχές ο ΣΥΡΙΖΑ του 2012 είναι ο ίδιος με τον ΣΥΡΙΖΑ του 2018.
Αν έχουμε άδικο, αν η τοποθέτησή μας δεν είναι σωστή, αυτό θα το καταλάβουμε στην περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι στην αντιπολίτευση! Αν θα επιστρέψει ο κακός ο λύκος από το δάσος ή αν θα παραμείνει μία ανάμνηση που θα «ντύνει» μόνο τα παραμύθια, τις κρύες νύκτες του χειμώνα.
Σε κάθε περίπτωση, μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ του 2018 και του 2012, προτιμούμε έναν πραγματικά μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ. Αρκεί να είναι αλήθεια κι όχι μία ακόμη αυταπάτη. Τα Χριστούγεννα, άλλωστε, δικαιούμαστε να είμαστε πιο ανοικτοί και αισιόδοξοι. Να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Κι αν το γιορτινό πνεύμα πλημμυρίζει τον χώρο, τότε μπορούμε να δούμε ακόμη και τον Νίκο τον Παππά πολιτικά μεταλλαγμένο.
Θανάσης Μαυρίδης
