Του Κυριάκου Αθανασιάδη
«Προσωπικά ζω με μια άγρια χαρά εκδίκησης μέσα μου», έγραφα προχθές — και το εννοούσα. Όπως το περίμενα, δέχτηκα μερικές επιπλήξεις από φίλους: δεν πρέπει να λέμε τέτοια λόγια, δεν πρέπει να σκεφτόμαστε τέτοια πράγματα, ας προσέχουμε και λιγάκι. Καναδυό άλλοι, άγνωστοι, μου ζήτησαν να… εξηγηθώ, ενώ σε μία κλειστή διαδικτυακή συζήτηση —που παρά ταύτα πήρε το μάτι μου— οι συμμετέχοντες ήταν σίγουροι πως ονειρεύομαι μία νέα περίοδο Τρομοκρατίες και γκιλοτίνες.
Μπορεί να ισχύουν όλα αυτά. Μπορεί και όχι. Σίγουρα όμως ισχύει τούτο:
Δεν θα μου φτάσει η αλλαγή στα πολιτικά πράγματα, που είναι επιβεβλημένη από την Ιστορία και σίγουρη όσο ότι ο ήλιος ανέτειλε και σήμερα — για την αυριανή ανατολή του δεν είμαι το ίδιο σίγουρος. Και, ναι, θα πρόκειται για μία αλλαγή που θα εδραιωθεί άμεσα και θα επεκταθεί σε βάθος, καταρχάς, οκταετίας, διάστημα ικανό για να αλλάξουν άρδην πολλά από όσα γκρέμισαν με νοημοσύνη αγριοβούβαλου σε οίστρο οι φαιοκόκκινοι επικυρίαρχοι. Αυτό είναι δεδομένο και δεν συζητείται, παρά τις μικροφοβίες που όλοι δικαιολογημένα έχουμε, παρασυρμένοι από τον συρμό και τις εκάστοτε επιταγές της επικαιρότητας.
Αλλά δεν θα μου φτάσει. Εκείνο που εγώ λαχταράω δεν είναι η ήττα του ριζοσπαστικού συντηρητισμού αυτής εδώ της πεζοδρομιακής Αριστεράς, αλλά η κοινωνική απαξίωσή της: μολονότι δεν φημίζομαι για την αγάπη μου στις μάζες —το αντίθετο—, αν θέλω κάτι είναι οι πολλοί να κοιτούν στο εξής μορφώματα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ όπως κοιτούν σήμερα τη Χρυσή Αυγή. Κλείνοντας τη μύτη.
Αυτό είναι που θα με γεμίσει άγρια χαρά. Και αυτή θα είναι η εκδίκηση που θα με ικανοποιήσει. Τα υπόλοιπα είναι σπουδαία μεν (επενδύσεις, πτώση ανεργίας, νοικοκύρεμα δημοσιονομικών, συμμάζεμα του γαργαντουικού κρατικού μηχανισμού, φιλελευθεροποίηση της οικονομίας, flat tax, ενίσχυση των Ατομικών Ελευθεριών κλπ. κλπ. κλπ.), αλλά δεν είναι τίποτε αν δεν συνοδεύονται από το απόλυτο και διά παντός γύρισμα της πλάτης στον λαϊκισμό, τον εθνικισμό, την πατριδοκαπηλία και τα γλουγλουκιστά ψέματα των ανθυποκομισαρίων της Αριστεράς — αυτών των απολιθωμάτων που ζουν αποκλειστικά και μόνο σε Ιουράσια περιβάλλοντα όπως αυτό της Ελλάδας.
Τίποτε δεν θα έχει όντως αξία, αν δεν περιθωριοποιηθούν για τα καλά τα παραπολιτικά περιτρίμματα που σκαρφάλωσαν προς την εξουσία έρποντας, γλείφοντας και διά των κεράτων τους, με όπλο τους τη βία σε κάθε της μορφή (δηλαδή φασιστικά: η πολιτική βία, θυμίζω, είναι πάντοτε φασιστική), τα τερατώδη, γυμνά ψέματα, τις απειλές, τους λιβέλους, τη «δολοφονία χαρακτήρων», τα νεοναζιστικής οργάνωσης «κινήματα πολιτών» —σκέτες μιλίτσιες όλα τους— και τον απόλυτο πολιτικό κουτσαβακισμό. Αν εξακολουθούν και έχουν ακροατές και μετά τη θορυβώδη επερχόμενη πτώση τους (ακροατές, και όχι θιασώτες και οπαδούς: αυτοί δεν με νοιάζουν, και είναι λογικό να υπάρχουν), θα έχουμε κάνει μια τρύπα στο νερό — και, κυρίως, θα έχουμε βοηθήσει να τρωθούν τα θεμέλια της ίδιας της δημοκρατίας: κι αυτό είναι SOS, καίει.
Δεν θα υπάρχει, εννοώ, απλώς ο κίνδυνος να ξανακυλήσουμε στην αρένα όπου αυτοί έχουν ως εκ της φύσεώς τους το απάνω χέρι, γιατί την ξέρουν καλά — στη χαοτική αρένα της ριζοσπαστικής βλαχομαγκιάς. Αυτό θα είναι το λιγότερο, και θα έχει σαν αποτέλεσμα άλλον ένα κύκλο δυσπραγίας και νεομετανάστευσης. Το βασικό πρόβλημα είναι πως ο συνολικός πολιτικός οργανισμός μας δεν είναι αθάνατος — δεν είναι εκ Θεού, δεν έχει άπειρα αποθέματα αισθητικού χρυσού στο θησαυροφυλάκιο. Μία δεύτερη άλωσή του από τους ίδιους ροβεσπιερίσκους θα σημάνει κατά πάσα βεβαιότητα το τέλος των πραγμάτων όπως τα ξέρουμε.
Την πρώτη φορά, υπό την απειλή και του φυσικού τους τέλους (η έξοδος από το ευρώ θα σήμαινε χάος, εμφύλιο συμμοριών και επιβολή δικτατορίας μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα — τα τανκς δεν είναι σίγουρο ότι θα υπάκουαν στον πολιτικό αρχηγό τους για να διασφαλίσουν την τάξη στο εσωτερικό της χώρας, γιατί δεν θα ήξεραν καν ποια στολή θα είχε επιλέξει από την γκαρνταρόμπα του εκείνο το πρωί…), την πρώτη φορά λοιπόν ανέκρουσαν ευφυώς πρύμναν. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως οι φυσικοί μας σύμμαχοι θα πάλευαν με την ίδια ζέση για να μας ξανασώσουν, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου και επιβάλλοντάς τους κάτι τέτοιο διά της πειθούς για ακόμη μία φορά. Η Ευρώπη έχει πολλά άλλα μέτωπα, στο μεταξύ, να αντιμετωπίσει: την ίδια της την υπόσταση. Και εμείς έχουμε καταντήσει τα τελευταία χρόνια ένα περιφερειακό πρόβλημα — κάτι που θροΐζει απλώς στη γωνιά του, σαν ένα μικρό κοράκι που έπεσε από τη φωλιά…
Ξέρω πως προχωρώ πολύ μπροστά στο μέλλον, ξεπερνώντας γρήγορα τα προβλήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, να ζήσουμε, μέχρι τότε. Αλλά έπρεπε να εξηγηθώ. Αυτή λοιπόν είναι η εκδίκηση που θέλω να γευτώ. Το ορεκτικά θα σερβιριστούν στις εκλογές. Ανυπομονώ και για το κυρίως πιάτο. Το γύρισμα της πλάτης στον εθνικολαϊκισμό που θα φέρουν η ανάπτυξη, η σταθερότητα και η πρόοδος.
