Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η ελληνική Ιστορία είναι γεμάτη από παρόμοιες περιπτώσεις και το μοτίβο γνωστό: όλα ξεκινούν από την έμπνευση, τον σχεδιασμό και την επιβολή μιας ανύπαρκτης ταξικά «ιδεολογίας». Μιας φαντασίωσης που διαδίδεται μαζικά, σαν «ψεκασμός», και κατευθύνει του ψηφοφόρους, μέχρι που να κερδηθεί η εξουσία και να γίνει η αποκάλυψη, όταν πλέον είναι αργά. Και πάντα, πίσω από τον φύλαρχο που σαγηνεύει τους ιθαγενείς του, εμφανίζεται ο κακός δαίμονας που πριν τον ξόρκιζε με κατάρες, έτοιμος να βγάλει από τον σάκο του καθρεφτάκια και να γίνει καλός.
Στα 200 χρόνια του ελληνικού κράτους ο μόνος ίσως που μίλησε ξεκάθαρα για συνεργασία με τους ξένους ήταν ο Ελ. Βενιζέλος. Μάλλον γιατί ήταν ο μόνος που εκμεταλλεύτηκε ίσος προς ίσους την αναγνώριση και τον σεβασμό που του είχαν. Οι περισσότεροι στο εσωτερικό ήταν «επαναστάτες» και στο εξωτερικό επαίτες!
Ο πρώτος διδάξας τον σοσιαλιστικό λαϊκισμό ήταν, βέβαια, ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ξεκίνησε «πόλεμο» με τους Αμερικάνους, αλλά εκεί που δεν έφτανε το μάτι των «ηρωικών» και «αδέσμευτων» οπαδών του εκχωρούσε τα πάντα, δίνοντας γη και ύδωρ.
Είναι πολύ εύκολο να δεις αυτό που υπάρχει σε μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας: μια διαρκής ανάγκη για μυθική αποτίμηση της πραγματικότητας και ένα αίσθημα αντίστασης στον πιο δυνατό εξωτερικό σύμμαχο. Ξεκινάει από τους Άγγλους, πάει στους Αμερικάνους και, μετά τη δεκαετία του ΄90, στους Γερμανούς.
Και είναι στο χέρι σου να το εκμεταλλευτείς. Εξαρτάται βέβαια από το πόσο αμοραλισμό διαθέτεις. Ο Τσίπρας και πιθανότατα οι σύμβουλοί του είχαν ήδη εμπνευστεί το «αντιγερμανικό» παραμύθι πριν το πρώτο Μνημόνιο και, μόλις ξέσπασε η κρίση, «ψέκασαν» με τεράστιες ποσότητες τον «αντάρτη» λαό τους. Επειδή όμως ο σκοπός επιτεύχθηκε, ήταν ζήτημα ενός εύλογου, αλλά δαιμονισμένου, χρόνου να επανέλθουν τα πάντα σε μία κανονικότητα.
Τώρα όλα έχουν αλλάξει. Ο Αλέξης είναι φανερό ότι βιώνει ένα πρωτόγνωρο πάθος με την Καγκελάριο της Γερμανίας. Τα ρητορικά σχήματα συμπάθειας πληθαίνουν, οι φιλοφρονήσεις πάνε κι έρχονται και τα τηλέφωνα χτυπούν όλο και πιο συχνά. Αλλά και στις συνόδους κορυφής, τα βλέμματα, τα αγγίγματα και η αμέριστη στήριξη εκ μέρους της προοιωνίζονται μια μελλοντική σχέση πάθους. Μια νέα εποχή αμοιβαίας έλξης που ανατρέπει όλο εκείνο το εφιαλτικό παρελθόν της πόλωσης και της εξοντωτικής άρνησης!
Η Handelsblatt, σε προχθεσινό της άρθρο, αναφέρει ότι ο Αλέξης είναι ο νέος «Μερκελιστής» –δική του λέξη είναι για τον Σαμαρά– που λαμβάνει οδηγίες από το Βερολίνο. Κάθε εβδομάδα, λέει, οι δύο τους έχουν πολλές φορές τηλεφωνική επικοινωνία. Ο Τσίπρας κατάλαβε ότι αν τάσσεται εναντίον της Μέρκελ, δεν θα μπορέσει να βρει λύση και γι΄ αυτό την αγάπησε! Είναι φανερό ότι για τον πρωθυπουργό παίζονται πολλά στην υπόθεση διαγραφής του χρέους. Εκεί θα φανεί εάν θα υπάρξει συμφωνία με τους Ευρωπαίους εταίρους για ένα… happy end. Και οπωσδήποτε, αναμένουμε όλοι μία φλογερή στήριξη από την Άγκελα, που ξέρει ότι δεν εγκαταλείπεις ένα νέο σύμμαχο που από άγριο σκυλάκι του καναπέ έρχεται τώρα και χουχουλιάζει στα πόδια σου…
Προφανώς ο νέος πολιτικός έρωτας του Τσίπρα είναι επιβεβλημένος για την παραμονή του στην εξουσία. Τα ερωτήματα που μπαίνουν όμως είναι τα εξής: πώς γίνεται πάνω από δύο εκατομμύρια Έλληνες να λειτουργούν με τόση κραυγαλέα αφέλεια; Και πότε επιτέλους θα ανακαλύψουμε ως πολιτικό σύστημα ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος για την εξουσία από το να μισούμε και μετά να ερωτευόμαστε τον ξένο παράγοντα;
Μας περιμένουν και νέες εκπλήξεις. Έχω ήδη ακούσει από πηγαδάκια Συριζαίων να μιλούν με μεγάλη συμπάθεια για τη Μέρκελ στο Προσφυγικό και ιδιαίτερο θαυμασμό για τον πάλαι ποτέ μισητό Σόιμπλε. Και κάτι μου λέει ότι έτσι και σκαρφιστεί ο Αλέξης τον επόμενο εχθρό του, θα δούμε ακόμα και ροζ πανό στο Σύνταγμα να υποστηρίζει τη Μέρκελ!
Πώς άλλαξε έτσι ο Αλέξης κι ερωτεύτηκε τον εχθρό του! Και, κυρίως, πώς άλλαξαν οι παθιασμένοι και «αξιοπρεπείς» ψηφοφόροι του...!
