Το κλασσικότερο παράδειγμα κλειστού επαγγέλματος, το οποίο έπρεπε να ανοίξει στα πλαίσια της μεταρρυθμιστικής πορείας της χώρας, είναι το επάγγελμα του φαρμακοποιού. Όλοι θυμόμαστε τις μάχες των συνδικαλιστών του κλάδου κατά του μνημονίου και κατά των δεσμεύσεων που είχαν αναλάβει οι ελληνικές κυβερνήσεις για το άνοιγμα του συγκεκριμένου επαγγέλματος.
Θυμόμαστε ακόμα πολύ καλά, τον πρόεδρο του συνδικαλιστικού οργάνου των φαρμακοποιών, που παρά το γεγονός ότι ήταν φίλα προσκείμενος προς την Νέα Δημοκρατία, είχε προσπαθήσει κατά δήλωσιν του, να μετατρέψει όλα τα φαρμακεία σε εκλογικά κέντρα του Σύριζα.
Και φτάσαμε στο 2020, για να κριθεί συνταγματική η ίδρυση και λειτουργία φαρμακείων από μη φαρμακοποιούς, μετά από μία σειρά αποφάσεων της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας, υπό την προϋπόθεση ότι θα λειτουργούν υπό την μορφή της Εταιρείας Περιορισμένης Ευθύνης (ΕΠΕ) και ότι ο επιστημονικός υπεύθυνος του φαρμακείου θα είναι φαρμακοποιός και παράλληλα θα συμμετέχει στην ΕΠΕ με ποσοστό τουλάχιστον 33%.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι αναγκαστικά, εάν ένας επιχειρηματίας επιθυμεί να ανοίξει φαρμακείο, θα πρέπει να ιδρύσει ΕΠΕ και να έχει ως συνέταιρο του τον επιστημονικό υπεύθυνο του φαρμακείου. Προσοχή! Ο νόμος τον υποχρεώνει να μην τον έχει ως υπάλληλο, αλλά ως συνέταιρο και μάλιστα με ποσοστό τουλάχιστον 33%, με ό, τι σημαίνει αυτό επιχειρηματικά, μετοχικά, νομικά και λογιστικά. Λες και ο επιστημονικός υπεύθυνος, θα κάνει διαφορετικά την δουλειά του ως μέτοχος και διαφορετικά ως υπάλληλος. Ο επιχειρηματίας δηλαδή θα είναι όμηρος του 33% δια παντός, εφ’ όσον επιλέξει να μπει στο χώρο των φαρμακείων. Επιστρέψαμε δηλαδή, στο 2011.
Η υποχρέωση να έχει ένας επιχειρηματίας, συνέταιρο με συγκεκριμένη ειδικότητα, είναι άραγε φιλική προς την επιχειρηματικότητα; Ή μήπως έχει επιβληθεί για την προστασία των καταναλωτών; Αν είναι έτσι, γιατί τότε στο μετοχικό κεφάλαιο των κλινικών, να μην είναι υποχρεωτικό το 33% να ανήκει σε ιατρούς; Ή το 33% των κατασκευαστικών εταιριών να ανήκει σε μηχανικούς, το 33% των ασφαλιστικών εταιρειών να ανήκει σε ασφαλιστές και πάμε λέγοντας; Ή το 33% ενός ΜΜΕ, να ανήκει στους δημοσιογράφους και στους τεχνικούς;
Είναι δυνατόν το 2020 να επιστρέφουμε σε συζητήσεις και ερωτήματα ανάλογα με εκείνα, του ποιος έχει δικαίωμα να πουλάει παιδικά γάλατα ή βιταμίνες και otc προϊόντα; Και όμως από αυτά που βλέπουμε, είναι δυνατόν. Βουλευτής της ΝΔ, προ ημερών ζήτησε, καταθέτοντας επερώτηση, να μειωθεί η διάρκεια ζωής του φρέσκου γάλακτος. Με σκοπό την προστασία της εγχώριας παραγωγής. Γυρίσαμε δηλαδή, στο 2014.
Οι εκπρόσωποι των ελαιοπαραγωγών, απαιτούν από την κυβέρνηση, να βρει λύση στο πρόβλημα της τιμής του ελαιόλαδου. Οι συνδικαλιστές δηλώνουν πως δεν εισπράττουν στην τιμή που πωλούν, την υπεραξία του προϊόντος τους, εκφράζοντας παράλληλα το παράπονο ότι η τιμή του λαδιού είναι ίδια με την τιμή του νερού. Και φυσικά πάνω σε αυτήν την λογική, παρενέβη και ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας για να θυμίσει ότι η εικόνα στην αγορά δεν είναι καλή, με την πτώση στην τιμή του ελαιόλαδου να φτάνει στο 15% περίπου και να υπερθεματίζει, τονίζοντας πως η χώρα μας είναι συνδεδεμένη με την ελιά, ένα προϊόν εξαιρετικά ανταγωνιστικό, τον χρυσό της Ελλάδας.
Ένα ακόμα κτύπημα απόπειρας επιστροφής στο παρελθόν, αποτελεί και η κίνηση συνδικαλιστών του δικηγορικού κλάδου, που ζητούν επιμόνως την εκ νέου υποχρεωτική συμμετοχή των δικηγόρων στα συμβόλαια μεταβίβασης, με την ταυτόχρονη χορήγηση πιστοποιητικού ελέγχου της νομικής κατάστασης του ακινήτου, ώστε να διασφαλίζεται σύμφωνα με την επιχειρηματολογία τους, η νόμιμη μεταβίβαση ακινήτων. Τονίζω την λέξη “υποχρεωτική συμμετοχή”.
Παράλληλα, επιδιώκουν και την υποχρεωτική παρουσία τους στην ίδρυση εταιριών, διότι όπως υποστηρίζουν ενώπιον του ΓΕΜΗ, οι συμμετέχοντες στις εταιρείες χρησιμοποιούν προδιατυπωμένα και πρόχειρα καταστατικά. Σε συνδυασμό δε, με τις “υπηρεσίες μίας στάσης”, υποστηρίζουν ότι παρατηρείται η δημιουργία εταιρειών που λειτουργούν παράνομα ή προβληματικά και αντίθετα με τους ισχύοντες νόμους. Καταλήγουν δε, υποστηρίζοντας, ότι η τακτική αυτή έρχεται σε σύγκρουση με την επιδίωξη της Κυβέρνησης για προσέλκυση επενδύσεων καθώς, η μη εμπλοκή νομικών παραστατών στη διαδικασία, έχει συχνά ως αποτέλεσμα τη δημιουργία εταιρειών με σοβαρά ζητήματα στη λειτουργία τους, που καθιστούν δυσχερή και την ανάπτυξη της επιχειρηματικής τους δραστηριότητας και τη νομότυπη λειτουργία τους.
Δυστυχώς παρ’ όλο που πέρασε η εορτή του Αγίου Βαλεντίνου, δεν είναι λίγοι αυτοί που είναι ακόμα τόσο ερωτευμένοι με το παρελθόν, που αδυνατούν να προσαρμοστούν στο σήμερα και να προετοιμαστούν για το αύριο. Επιδιώκουν την με υποχρεωτικό τρόπο παρέμβαση τους στην επιχειρηματική ζωή, την δια νόμου επαγγελματική τους επιβίωση, την κρατική προστασία και στήριξη, κινούμενοι αντίθετα προς τα δικαιώματα των υπολοίπων πολιτών, τις δυνατότητες επιλογών και την οικονομική ελευθερία.
Ο αρθρογράφος είναι οικονομικός αναλυτής, με ειδίκευση στο σχεδιασμό σύνθετων επενδυτικών στρατηγικών.
Αποποίηση Ευθύνης : Το περιεχόμενο της στήλης, είναι καθαρά ενημερωτικό και πληροφοριακό και δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση επενδυτική συμβουλή, ούτε υποκίνηση για συμμετοχή σε οποιαδήποτε συναλλαγή. Ο αρθρογράφος δεν ευθύνεται για τυχόν επενδυτικές και λοιπές αποφάσεις που θα ληφθούν με βάση τις πληροφορίες αυτές.
