Του Φάνη Ουγγρίνη*
Χαμός με τον Γαβρόγλου, εξαιτίας ενός ζητήματος που σε πρώτη όψη μοιάζει ήσσονος σημασίας. Ο υπουργός που βάλθηκε να τα κάνει όλα άνω κάτω πήρε μία νέα πρωτοβουλία, εντελώς ξεκάρφωτη από το ηροστράτειο νομοσχέδιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Πριν κοπάσει η σύγκρουση στο Περιστύλιο, μάθαμε για ένα νέο ΠΔ το οποίο θα ορίζει πως η ανάδειξη των σημαιοφόρων του Δημοτικού θα γίνεται με κλήρωση. Αν και ο ομολογουμένως χαλαρός τρόπος βαθμολόγησης της βαθμίδας καθιστά το μέτρο μάλλον λογικό, η ρύθμιση δεν παύει να αφαιρεί ακόμη ένα κίνητρο για την επίτευξη πρωτιάς, κι αυτό σίγουρα δεν είναι θετικό.
Η πανούργα λοιπόν ομάδα Τσίπρα, αντί να καταργήσει τις μαθητικές παρελάσεις όπως είχε τάξει, επέλεξε να τις κάνει ...δημοκρατικότερες. Τώρα, κάθε ελληνόπουλο θα μπορεί να ελπίζει πως θα του κάτσει μια σημαία, όπως αύριο θα ελπίζει να του κάτσει ο διορισμός, η πλούσια νύφη και το Τζόκερ, σύμφωνα με τα πρότυπα του παλιού κινηματογράφου.
Παραδόξως όμως η συμβολική αυτή ενέργεια διέγειρε τα πάθη περισσότερο απ'' ότι η διαφαινόμενη οπισθοδρόμηση και υποβάθμιση του συνόλου της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Δε ξέρω αν ήταν επιδιωκόμενο, πάντως οι λεγόμενοι Ευρωπαϊστές βρέθηκαν ξανά σε αντίπαλα χαρακώματα, στο γνωστό πεδίο μάχης των σόσιαλ μίντια.
Η όλη συζήτηση, από κοινού με μια δήλωση του Πάγκαλου, ξαναφέρνει στην επιφάνεια την διαπίστωση πως οι παραδοσιακοί θεσμοί και αξίες εξακολουθούν να προκαλούν συγκίνηση, παρά τον αναμφισβήτητο διάχυτο κυνισμό και ευδαιμονισμό. Οι σχετικές δημοσκοπήσεις φαίνεται να επαληθεύονται.
Ο Πάγκαλος στράφηκε εναντίον του στρατεύματος, χαρακτηρίζοντας το ατσαλάκωτο, χωρίς μαχητική ικανότητα, κατάλληλο μόνο για παράτες. Άστοχη δήλωση από κάποιον που βαρύνεται με το άγος των Ιμίων, όταν οι αναλογικά ικανότερες τότε ένοπλες δυνάμεις έγιναν πιόνια κομματικών εγκάθετων και συμπλεγματικών πολιτικών, όλων ανεπαρκών για την πρόκληση. Είναι όμως γεγονός πως συχνά οι ηγεσίες των Όπλων εμφανίζονται περισσότερο εστιασμένες σε θέματα πεζά, όπως οι μισθοί και οι μεταθέσεις, παρά στο αξιόμαχο. Στην Ελλάδα δεν βρέθηκε Αρχηγός που να αντιδράσει ανάλογα με τον τελευταίο Γάλλο ΑΓΕΕΘΑ, έναν στρατηγό που προτίμησε την καταγγελία και την παραίτηση από την πειθήνια υπακοή. Η πτώση του αξιόμαχου συντελείται σταδιακά επί δεκαετίες, με πολλούς παράλληλους τρόπους, και η κρίση απλά την επιτάχυνε. Κι όμως, ενώ όλα αυτά είναι πανδήμως γνωστά, κανείς δεν βρέθηκε να υποστηρίξει τον Πάγκαλο. Για τους Έλληνες, ανεξαρτήτως απόχρωσης, σημαία και στρατός έχουν ιδιαίτερη συναισθηματική αξία. Χωρίς να το συνειδητοποιούν, προστατεύουν εκείνα που άλλοτε ταυτίζονταν με το Εθνικό Φρόνημα.
Εθνικό Φρόνημα. Φράση περιθωριοποιημένη λόγω των αντιδημοκρατικών συνειρμών που προκαλεί. Στο όνομα του πολίτες κακόπαθαν άδικα επί δεκαετίες, ήδη από την εποχή του βασιλικού Μεταξά και του βενιζελικού Μανιαδάκη. Μετά την Μεταπολίτευση ο όρος έγινε ταμπού για κεντρώους και δεξιούς αντάμα, ενώ σήμερα εμφανίζονται να τον έχουν ως λεζάντα κάποιοι ακραίοι τραμπούκοι και γραφικοί παπατζήδες, διαιωνίζοντας την απαξίωσή του. Κρίμα, επειδή χάρη στο ρημάδι το Εθνικό Φρόνημα διώξαμε τους Τούρκους από την Βόρειο Ελλάδα, περπατήσαμε μέχρι το Σαγγάριο, αφήσαμε πόδια και μύτες στην Αλβανία, σταθήκαμε στα πόδια μας μετά τον Εμφύλιο, χάσαμε νέους ανθρώπους στην Κύπρο και έχουμε φάει πολλά βράδια σε σκοπιές τα τελευταία χρόνια (σε αντίθεση με τον κρατικό υπάλληλο Καρανίκα). Πόσοι τολμούν να πουν ότι όλα αυτά ήταν για το τίποτα; Ελάχιστοι, γραφικοί κι αυτοί με τον τρόπο τους.
Κι αν όμως επιζεί αυτή η τόσο ρομαντική μα και ζωογόνα αξία, δυστυχώς στερείται σήμερα σοβαρού περιεχομένου. Ορισμένοι πολιτικάντηδες επιχειρούν και πάλι να την καπελώσουν, ταυτίζοντας αυθαίρετα την υγιή φιλοπατρία με τον αντιδυτικισμό, απωθώντας έτσι όσους υγιώς σκεπτόμενους πολίτες αντιλαμβάνονται πως οι εθνικοί στόχοι δεν μπορούν να τεθούν και να υλοποιηθούν χωρίς συμμάχους με κοινό κώδικα αρχών. Ο μετριοπαθής πολίτης σπεύδει να υπερασπιστεί εκείνα που αισθάνεται ως σύμβολα της πατρίδας του ασυναίσθητα, δεν βρίσκει όμως τρόπο να μετουσιώσει την αγάπη του γι αυτήν σε κάτι απτό. Βρίσκεται σε φρενήρη αναζήτηση ενός νέου συλλογικού οράματος, δειλιάζει όμως να εκδηλωθεί ηχηρά, φοβούμενος μην χαρακτηριστεί εθνικόφρονας, φασίστας. Κι έτσι μένει μετέωρος, ανάμεσα στους εύγλωτους μύστες της πολιτικής ορθότητας και στους παθιασμένους κήρυκες του ΕθνικοΣοσιαλισμού.
Η Ελλάδα ζητά σήμερα ότι ζητούσε στο Γουδή το 1908, μετά την ταπείνωση της χρεωκοπίας και της ήττας από τους Οθωμανούς. Ζητά ελπίδα, όραμα, προοπτική. Ζητά ένα δημοκρατικό και ανοιχτόμυαλο Εθνικό Φρόνημα για την αρχή του 21ου αιώνα. Ένας Βενιζέλος υπάρχει διαθέσιμος;
* Ο κ. Φάνης Ουγγρίνης είναι επιχειρηματίας.
