της Μαρίας Dawkinson
Κλείνουμε κέντρο Αθήνας για όλες τις επόμενες Κυριακές του χρόνου, για να γιορτάζουμε τη μεγάλη μας νίκη. Να οργανωθούν μαραθώνιοι, ποδηλατοδρομίες, αρματοδρομίες, μαξιλαροπόλεμοι, γιορτές χρωμάτων και διαγωνισμοί αυτοσχέδιων πυροτεχνημάτων, που θα καταλήγουν σε γλέντι με δημοτικούς χορούς στην Πλατεία, γιατί τελικά, όντως κερδάμε, ως λαός.
Πήραμε τελικά τα 8μιση δισ. (πεντέμιση δισ. παραπάνω) και ειλικρινείς υποσχέσεις για το χρέος! Φίλησαν και σταυρό. Δηλαδή στην καλύτερη περίπτωση, θα μας κόψουν 50 δισ. και θα πληρώνουμε τα άλλα 400+ σε δραχμές, για τα επόμενα 500 χρόνια (μην ανησυχείς, αυξάνεται κάθε χρόνο ο μέσος όρος ηλικίας). Στη χειρότερη, όλο σε δραχμές και πιο γρήγορα. Με τη μία ή την άλλη, διαφορά στο σπίτι σου δε θα δεις, στ'' ορκίζομαι.
Το σημαντικό είναι, ότι από εδώ και στο εξής είμαστε μόνοι μας εμείς οι φορολογούμενοι που θα συντηρούμε το περήφανο κράτος μας, μέχρι να βγούμε από το μνημόνιο του χρόνου τον Αύγουστο! Και περήφανοι και ελεύθεροι, χωρίς δανειστές! Θα βγούμε στις αγορές και θα δανειστούμε με μεγαλύτερα επιτόκια αν χρειαστεί, έτσι για το γινάτι.
Τα 8μισι δις θα κάνουν ένα όμορφο, αλλά πολύ σύντομο αλέ ρετούρ ΕΕ-Ελλάδα-ΕΕ για την επείγουσα αποπληρωμή παλαιότερων δανεικών – εκτός από ένα μικρό κομμάτι που θα μείνει εδώ για να πάει στις κρατικές προσλήψεις – και μετά...επιτέλους μόνοι, με τους ολόδικούς μας φόρους! Χωρίς πια δεσμεύσεις σε τοκογλύφους.
Εντωμεταξύ, οι ιδιωτικές επενδύσεις θα έρχονται και θα πλακώνονται στα σύνορα, για το ποια θα μπει πρώτη. Όσες καταφέρουν να εισχωρήσουν στην ζηλευτή μας αγορά και προλάβουν να αφήσουν τα χρήματα στον σταθερό μας και φιλόξενο φορολογικό παράδεισο, χωρίς ψήγμα διαφθοράς, θα προσλάβουν φυσικά τους νέους μας. Αλλά και οι επενδυτές εντός συνόρων, οι ευημερούντες Έλληνες του προνομιούχου ιδιωτικού μας τομέα, θα τοποθετήσουν τα κεφάλαιά τους στη χώρα, για να τα δουν να πολλαπλασιάζονται. Όπως στο καζίνο, με τη μία, θα βάλουν όλες τις μάρκες τους στο κόκκινο.
Χωρίς μνημόνια θα πρέπει να επιστρέψουμε στην πολυπόθητη, λατρεμένη δραχμούλα μας, βέβαια. Δες το θετικό όμως: θα βγούμε από τα capital controls, γιατί πλέον δε θα έχει καμία αξία το bank run. Θα έχουμε μόνο bank fun, περιμένοντας στην τράπεζα για να σηκώσουμε μετρητά (ένα εκατομμύριο για μια ζαμπονοτυρόπιτα). Επίσης, η δραχμή θα μας κάνει ακόμα πιο ανταγωνιστική οικονομία για τους καλοπροαίρετους και φιλάνθρωπους κρατικούς μεγαλοεπενδυτές, που θα μπορούν να αγοράσουν όλες τις υποδομές μας για ένα σπρινγκ ρολ και μισή πάπια Πεκίνου, αλλά αυτό δε μετράει σαν ξεπούλημα, γιατί θα μείνουν εδώ, διπλά μας, αγκαλίτσα, δε θα μας τις πάρουν και θα φύγουν. Η μόνη διαφορά θα είναι ότι αντί να λένε τον εργοδότη μας Παπαμήτσο ας πούμε, θα τον λένε Χσιαν Σι, ή Καραμαζόφ, που θα καραμαζεύουν τα κέρδη τους στη χώρα τους. Και τι έγινε, σάμπως θα τα βλέπαμε ποτέ κι από τον όποιο Παπαμήτσο;
Το θέμα είναι να μην φεύγουν οι νέοι (προδότες) στο εξωτερικό και να μένουν οι δουλειές εντός των συνόρων. Και θα δεις ότι δε θα φεύγει πια κανείς, γιατί είτε δε θα μπορεί να αγοράσει πλέον εισιτήρια για Καναδά και Αυστραλία, είτε γιατί δε θα δύναται να εργάζεται στην Ευρωζώνη, αφού δε θα είναι πια μέλος της. Να πάνε στην Ευρωζώνη οι δουλοπάροικοι της Γερμανίας, όχι τα δικά μας νιάτα! Θα κλείσουμε και τα σύνορα για τους προδότες, αν χρειαστεί.
Τι κι αν τα έξοδα του όλο και αυξανόμενου, γαργαντούα-κράτους μας λοιπόν θα πέσουν αποκλειστικά πάνω στους ώμους μας; Έγιναν τόσες διαρθρωτικές αλλαγές, που οσονούπω θα μειωθούν οι φόροι, σε ανθρώπινα επίπεδα, που θα είναι δυνατόν να αντιμετωπίζονται από τις οικονομίες μας. Και τις νέες δουλειές που θα ανοίξουν τις πόρτες τους και τα λουκέτα ου θα σπάσουν, σε λίγο, πάρα πολύ λίγο, να τώρα, τι ώρα είναι; Μια στιγμή. Χτυπάει το κουδούνι. Η εφορία λέει, είναι. Στην ώρα της.
