Ο λόγος που οι μεταρρυθμίσεις δεν έχουν προχωρήσει από την ημέρα που ο Χαρίλαος Τρικούπης, από το βήμα της Βουλής των Ελλήνων, διατύπωσε την ιδέα της ανάγκης ριζικού εκσυγχρονισμού του κράτους είναι γιατί πλειοψηφούν όσοι επιθυμούν τα πράγματα να μείνουν ως έχουν και μάλιστα φροντίζουν ώστε στα έδρανα της Βουλής να κάθονται όσοι τους έχουν διαβεβαιώσει ότι επί της ουσίας δεν πρόκειται ν’ αλλάξει τίποτα.
Δεν θα σπεύσουμε να κατηγορήσουμε τις πλειοψηφίες που διαχρονικά δεν επιθυμούν τις μεταρρυθμίσεις. Τα ελάχιστα προνόμια που νέμεται κάθε ομάδα τα έχει εξασφαλίσει με πολύ κόπο, υποκινούμενη από ανασφάλεια και φόβο απέναντι σε ένα κράτος που μόλις από το 1974 νοείται δημοκρατικό με σύγχρονους όρους.
Απουσία κεντρικών σταθερών θεσμών στην οικονομία, τη φορολογία, το νομοθετικό πλαίσιο, το εμπόριο, την αγορά το αποτέλεσμα ήταν να επικρατήσει η λογική του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Κι αυτό έκαναν οι Έλληνες όταν οργανώνονταν σε ομάδες για να πιέσουν για τα συμφέροντά τους: προσπαθούσαν μόνοι τους να φτιάξουν τις ζωές τους δίνοντας για αντάλλαγμα την ψήφο τους.
Είτε αρέσει στα κόμματα είτε όχι, το εκλογικό σώμα άλλαξε ριζικά στάση τον Ιούλιο του 2019 όταν όλοι κατάλαβαν, αν και ελάχιστοι το εκστόμισαν ότι «δεν πάει άλλο έτσι» και γι αυτό ψήφισαν ένα πολιτικό που προσπάθησε πολύ να κερδίσει τους Έλληνες έτσι καθώς άφηνε μικρό περιθώριο ταυτίσεων και έφερε ένα όνομα που προκαλεί πολύ έντονα συναισθήματα θετικά και αρνητικά.
Η εντολή στη Νέα Δημοκρατία ήταν και είναι να προσπαθήσει να αλλάξει την Ελλάδα. Έτσι ακριβώς: «Να προσπαθήσει», δεδομένου ότι κανείς, πλέον, δεν περιμένει θαύματα. Κατά τη διάρκεια των πρώτων μηνών της κυβέρνησης Μητσοτάκη έγιναν ορατές δύο αντίρροπες δυνάμεις εντός της.
Κάποιοι υπουργοί δεν έχουν καμία απολύτως διάθεση να αλλάξει οτιδήποτε ενώ άλλοι και σε αυτούς περιλαμβάνουμε την ομάδα του Μαξίμου, πιέζει φορτικά ολόκληρο το απρόθυμο σύστημα να κουνηθεί. Για παράδειγμα, το αξέχαστο «ενσταντανέ» των διορισμών των διοικητών των νοσοκομείων ήταν προϊόν αυτής της αντινομίας και εσωτερικής σύγκρουσης και μια νίκη (προσωρινή ελπίζουμε) των δυνάμεων της αντίδρασης και της καθυστέρησης στους κόλπους της κυβέρνησης και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας.
Μπορεί λοιπόν να περάσει απαρατήρητο ή στον προσεκτικό και έμπειρο αναγνώστη να φανεί ασαφές ίσως και «λειψό» όμως, το Εθνικό Σχέδιο των Μεταρρυθμίσεων που εγκρίθηκε από το Υπουργικό Συμβούλιο, πρέπει να διαβαστεί και να αποτιμηθεί στο πλαίσιο που ορίσαμε πιο πάνω: είναι μια μικρή νίκη των πρόθυμων για αλλαγές έναντι των απρόθυμων (τους ξέρουμε όλοι ποιοι είναι, μην πιστέψουν ότι μπορούν να κρυφτούν) που αναγκάστηκαν να καταθέσουν σχέδιο και να αναφέρουν την πρόοδό τους στο ηλεκτρονικό σύστημα παρακολούθησης «ΜΑΖΙ».
Έχουμε σχέδιο λοιπόν το οποίο όμως θα δώσει τα πρώτα, μόλις, αποτελέσματα στο τέλος της χρονιάς. Πώς θα «γεμίσουν» αυτοί οι μήνες κόντρα στην ξετσιπωσιά των αδίστακτων λαϊκιστών και δεν αναφερόμαστε μόνο στους «κόκκινους» που για την ώρα κανείς δεν τους παίρνει και πολύ στα σοβαρά αλλά και στους γαλάζιους που λειτουργούν ως αυλές αυτών που στην κυβέρνηση και στην ΚΟ της Νέας Δημοκρατίας δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα;
Δεν θα είναι εύκολο αλλά σίγουρα δεν θα είναι δυσκολότερο από την εκπόνηση του Σχεδίου Μεταρρυθμίσεων. Το δύσκολο ήταν να αποκτήσουμε σχέδιο και αυτό στην κυβέρνηση να μην το ξεχάσουν ούτε στιγμή ώστε να μην αποκαρδιώνονται και να συνεχίζουν την προσπάθεια. Άλλωστε αυτή την εντολή έλαβαν από το λαό: να προσπαθήσουν. Να μην σταματήσουν στιγμή να το κάνουν.
