Δυο εικόνες των τελευταίων ημερών οδηγούν, για μια ακόμα φορά, στο συμπέρασμα ότι η επίσημη και ίσως η μόνη θρησκεία που ασπαζόμαστε όλοι, ανεξαιρέτως, σε αυτή τη χώρα είναι η υποκρισία.
Η πρώτη εικόνα βγαίνει από τα καλυμμένα με σελοφάν ράφια των σούπερ μάρκετ με τα προϊόντα που το υπουργείο Ανάπτυξης απαγόρευσε να πωλούνται, για να προστατευθεί ο εμπορικός ανταγωνισμός: καλλυντικά, μικροκουζινικά, είδη καθημερινού ρουχισμού όπως κάλτσες και εσώρουχα και οικιακού εξοπλισμού όπως πετσέτες. Δηλαδή, είδη που είχαν ήδη ενταχθεί προς πώληση στα σούπερ μάρκετ διαμορφώνοντας ανάλογα το τοπίο της αγοράς και του ανταγωνισμού, ξαφνικά μπαίνουν πίσω από ένα κάλυμμα από σελοφάν με τη σχετική απαγόρευση και το κράτος θεωρεί ότι αυτό προστατεύει τον ανταγωνισμό.
Το γεγονός είναι τόσο γελοίο που δεν αξίζει να σχολιαστεί ως άλλη μια εκδήλωση παρανοϊκού κρατισμού. Πρόκειται περί απύθμενης βλακείας, όχι περί επικράτησης κρατικιστικών αντιλήψεων.
Κάποιοι άκουσαν ότι «στη Γαλλία ο Μακρόν απαγόρευσε στα σούπερ μάρκετ να πωλούν είδη του λιανεμπορίου», άρχισαν να τσιρίζουν στα ραδιόφωνα, τους άκουσε ο αρμόδιος υπουργός και είπε να ακολουθήσει, υποτακτικά, τη μάζα και μαζί με αυτόν και όλη η κυβέρνηση βέβαια, γιατί όπως είπε ο πρωθυπουργός, κάθε απόφαση υπουργού, κάθε επιτυχία ή αποτυχία, αφορά συνολικά την κυβέρνηση.
Τώρα μας λένε ότι θα επιτρέψουν την πώληση στα σούπερ μάρκετ ειδών για την αντιμετώπιση του χειμερινού ψύχους.
Είναι αυτά σοβαρά πράγματα;
Το εντυπωσιακό βέβαια είναι ότι όλοι μένουν ευχαριστημένοι γιατί όλοι εμφανίζονται να έχουν κάνει το καθήκον τους: οι συνδικαλιστές των εμπορικών συλλόγων, η κυβέρνηση και οι μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ που φυσικά δεν πλήττονται στο ελάχιστο από αυτές τις γελοιότητες.
Η δεύτερη εικόνα αφόρητης υποκρισίας ήταν όσα έγιναν χθες στους «εορτασμούς» της επετείου του Πολυτεχνείου. Τα κόμματα της αριστεράς αγνόησαν την απαγόρευση, συνεπέστατα στις αρχές τους που βρίσκονται στον αντίποδα της αστικής δημοκρατίας. Για την αριστερά η αστική δημοκρατία υπάρχει μόνο για να τη συντηρεί με μισθούς και προνόμια.
Η κυβέρνηση απαγόρευσε μεν τους εορτασμούς για το Πολυτεχνείο αλλά επέτρεψε στην αντιπολίτευση να ανεβάσει παράσταση καραγκιόζη. Κι έτσι μείναμε όλοι ικανοποιημένοι κι από αυτή την τελετουργία: η κυβέρνηση καμώθηκε ότι έκανε το καθήκον της και η αντιπολίτευση ότι τίμησε την επέτειο.
Μόνη επίσημη θρησκεία της χώρας λοιπόν, η υποκρισία.
Από την άλλη βέβαια, κάποιος μπορεί να πει ότι καλά κάνει η κυβέρνηση και δεν χαλάει τη ζαχαρένια της. Γιατί τελικά, οι Έλληνες δεν θέλουμε κυβερνήσεις να εφαρμόζουν το πρόγραμμά τους αλλά κηδεμόνες που θα αναπαράγουν το κράτος-πατερούλη.
Γι αυτό και ίσως θα ήταν καλή ιδέα ο πρωθυπουργός στα διαγγέλματά του να σταματήσει να μας προσφωνεί ως «Συμπολίτες του».
Ας υιοθετήσει καλύτερα την προσφώνηση «Παιδιά μου».
