Του Χρίστου Αλεξόπουλου
Βασικό χαρακτηριστικό της σύγχρονης πραγματικότητας είναι η αναντιστοιχία μεταξύ αυτής, όπως βιώνεται από τους πολίτες σε ατομικό επίπεδο και της εικονικής αποτύπωσης της στο επικοινωνιακό πεδίο. Κοινό στοιχείο τόσο της βιωνόμενης όσο και της επικοινωνιακής πραγματικότητας είναι η αντιμετώπιση της με εργαλείο την φαντασίωση και τον εντυπωσιασμό, που μπορεί να προκαλέσει η λογική της κοινωνίας του θεάματος.
Η εμπειρική προσέγγιση των κοινωνικών δεδομένων, για παράδειγμα, δείχνει, ότι σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ το 2016 το 35% του πληθυσμού στην Ελλάδα ήταν σε κίνδυνο φτώχειας (το 2015 το ποσοστό ήταν 35,7%). Δηλαδή σε κίνδυνο φτώχειας βρίσκονται 832.065 νοικοκυριά επί συνόλου 4.168.784. Με άλλα λόγια τα μέλη τους ανέρχονται σε 2.262.808 άτομα σε σύνολο 10.651.929. Ο κίνδυνος φτώχειας για παιδιά ηλικίας 0 έως 17 ετών ανέρχεται στο 26,3% (παιδική φτώχεια), ενώ για άτομα ηλικίας άνω των 65 ετών το ποσοστό είναι 12,4%. Αυτά τα στατιστικά δεδομένα στο βιωματικό πεδίο οριοθετούν μια πολύ αρνητική κατάσταση με ανάλογες προεκτάσεις στην στάση και στην ψυχολογία αυτών, που υφίστανται την φτώχεια. Όταν μάλιστα πρόκειται για νέους ανθρώπους, οι οποίοι δεν μπορούν να οραματισθούν και να σχεδιάσουν το μέλλον τους, η ριζοσπαστικοποίηση τους και η αρνητική έως απορριπτική στάση απέναντι στους θεσμούς της κοινωνίας οξύνει τις κοινωνικές συνθήκες, ενώ αποδυναμώνει την κοινωνική συνοχή. Ανεξάρτητα από το εάν συνειδητοποιείται ή όχι, το μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης οδηγεί σε αδιέξοδα, τα οποία είναι πολύ δύσκολα διαχειρίσιμα πολιτικά.
Σε αυτές τις συνθήκες η επικοινωνία, πολιτική και μιντιακή, μέχρι τώρα βασίζεται στην λογική της κοινωνίας του θεάματος και χρησιμοποιεί την προβληματική κατάσταση της κοινωνίας με εργαλείο τον σχολιαστικό λόγο και την εικόνα και αποδέκτη το συναίσθημα. Κυρίαρχη επιδίωξη δε είναι, να μην διαταράσσονται οι συστημικές ισορροπίες
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο Metarithmisi.gr.
