Του Κωνσταντίνου Χαροκόπου
Η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου είχε, και εξακολουθεί να έχει, την κακιά συνήθεια να θέτει στόχους, η επίτευξη των οποίων δεν εξαρτάται από αυτή την ίδια, αλλά από τρίτους παράγοντες. Έτσι πορεύτηκε όλα αυτά τα χρόνια, τρώγοντας τα μούτρα της και συνεχίζει.
Ο υπέρτατος στόχος του σκισίματος του Μνημονίου ήταν ουσιαστικά η μονομερής καταγγελία μιας συμφωνίας που μέσα σε όλους τους περιορισμούς της, διατηρούσε τη χώρα στη ζωή, καθώς η προσφυγή στις αγορές δεν ήταν εφικτή. Φυσικά δεν επετεύχθη. Ο άλλος σπουδαίος στόχος ήταν το κούρεμα του χρέους, που φυσικά και δεν ήταν εφικτό να γίνει όταν η κυβέρνηση δεν μπορούσε, όχι μόνο να παράσχει βεβαιώσεις περί αποπληρωμής του υπολοίπου, αλλά ούτε να παρουσιάσει ένα ρεαλιστικό πλάνο χρηματορροών και αποπληρωμών προς στους δανειστές. Ο τελευταίος μεγάλος εθνικός στόχος είναι η μη τήρηση των συμπεφωνημένων, όσον αφορά στις αλλαγές του συνταξιοδοτικού συστήματος στα πλαίσια της αναζήτησης ενός βιώσιμου σχεδίου σε βάθος χρόνου. Μα και αυτός εξαρτάται καθ' ολοκληρίαν από τους εταίρους και δανειστές. Μετά δε από τις τελευταίες εξελίξεις στη Γερμανία και το ενδεχόμενο στροφής προς την «Αυστηρή Λουθηρανική Δεξιά», ο στόχος της μη περικοπής των συντάξεων ίσως να αρχίσει να ξεθωριάζει.
Η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης θυμίζει τη στάση του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτυ, όταν παραμένει άπραγος και σχεδόν ακίνητος πάνω στη γραμμή του τέρματος, αναμένοντας το λάκτισμα του αντιπάλου εκτελεστή του πέναλτυ. Μερικές φορές μπορεί και να κινείται έντονα πάνω στη γραμμή, να προσπαθεί να ξεγελάσει τον εκτελεστή, όμως τις περισσότερες φορές απλά θα μαζέψει την μπάλα μέσα από τα δίχτυα του.
Στηρίζει τη βιωσιμότητά της, μέσω της προστασίας των πάσης φύσεως δικαιωμάτων των ομάδων πίεσης, των πάσης φύσεως κεκτημένων διαφόρων κοινωνικών ομάδων, των πάσης φύσεως αναδρομικών αμοιβών και επιδομάτων, των πάσης φύσεως κατοχυρωμένων αιτημάτων, των πάσης φύσεως πλασματικών μισθολογικών και συνταξιοδοτικών συμβάντων και των πάσης φύσεως καταστάσεων που αναδύουν άρωμα ναφθαλίνης και σήψης. Η Ελλάδα είναι πλέον η χώρα, όπου κάποιοι καφενόβιοι εθνολαϊκιστές υποδύονται τους υπουργούς, κάποια γκρουπούσκουλα του Ρουβίκωνα υποδύονται τους αστυνομικούς και κάποια σταλινικά απολιθώματα υποδύονται τους δάσκαλους. Και με αυτόν τον τρόπο υποθηκεύεται ακόμα περισσότερο το μέλλον της χώρας.
Οι θέσεις εργασίας που ανοίγονται είναι αυτές του δημοσίου τομέα που χρηματοδοτούνται μέσω των ΕΣΠΑ και των υπερπλεονασμάτων. Όμως τις πραγματικές θέσεις εργασίας δεν τις φτιάχνουν ούτε οι υπουργικές αποφάσεις, ούτε ο θεός, ούτε ο θείος Μαρξ. Τις θέσεις εργασίας τις δημιουργούν οι επιχειρήσεις. Οι επιχειρήσεις δημιουργούνται από επιχειρηματίες που αναλαμβάνουν ρίσκο και επιδιώκουν το κέρδος. Οι επιχειρήσεις δημιουργούνται με ίδια αλλά και ξένα (πολλές φορές δανειακά) κεφάλαια. Η αναζήτηση των κεφαλαίων είναι το ζητούμενο σήμερα. Είναι αυτή που θα οδηγήσει την οικονομία σε ανάπτυξη. Και η οικονομία που τρέχει με ρυθμούς υψηλότερους του κόστους χρήματος, φέρνει αποτέλεσμα, φέρνει πλούτο, φέρνει την ευημερία, φέρνει την αισιοδοξία σε μια κοινωνία και η κοινωνία επενδύει για να βελτιώσει την καθημερινότητά της.
Πάντως το πλέον ανησυχητικό, είναι το φαινόμενο τις απόκλισης από τις κοινωνίες και τις οικονομίες που καλπάζουν προς στο ψηφιακό μέλλον. Η απομάκρυνση της χώρας από τον δυτικό κόσμο δεν είναι πλέον μόνο οικονομική. Γίνεται βαθιά πολιτισμική, με τη διαμόρφωση μιας χαώδους αποστάσεως, ανάμεσα στις προτεραιότητες, τα ερωτήματα και τις πρωτοβουλίες των δυτικών κοινωνιών από τη μια και των άναρθρων συνθημάτων και θολών διεκδικήσεων της ελληνικής κοινωνίας από την άλλη.
Ο αρθρογράφος είναι οικονομικός αναλυτής, με ειδίκευση στο σχεδιασμό σύνθετων επενδυτικών στρατηγικών.
Αποποίηση Ευθύνης: Το περιεχόμενο της στήλης, είναι καθαρά ενημερωτικό και πληροφοριακό και δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση επενδυτική συμβουλή, ούτε υποκίνηση για συμμετοχή σε οποιαδήποτε συναλλαγή. Ο αρθρογράφος δεν ευθύνεται για τυχόν επενδυτικές και λοιπές αποφάσεις που θα ληφθούν με βάση τις πληροφορίες αυτές.
