Του Σταύρου Κωνσταντινίδη
Οι πύργοι από τραπουλόχαρτα δεν χρειάζονται σεισμό για να πέσουν, αρκεί ένα φύσημα. Οι ψυχρόαιμες ανταποκρίσεις των ξένων εφημερίδων μέσα από το τακτ της αποστασιοποιημένης ανάγνωσης, γράφουν για τον αριστερό ριζοσπάστη, που κούρασε τη μεσαία τάξη. Για την ακρίβεια, ο Τσίπρας αποδεκάτισε τη μεσαία τάξη, κατέστησε την επιχειρηματικότητα του μικρομεσαίου ανέφικτη και τους χρησιμοποίησε, όχι για να στηρίξει τους αδύναμους, αλλά να χρηματοδοτήσει τις προσωπικές αυταπάτες, του πρώτου εξαμήνου και του αχρείαστου μνημονίου. Εξάλλου, οι υπερφίαλες προγραμματικές υποσχέσεις κατόπιν εορτής πάνω σε μεταμοντέρνα σκαμπό στο Μέγαρο, αποδεικνύουν τι ακριβώς δεν έκανε για τον επιστήμονα, τον μισθωτό, τον έμπορο, τον επιχειρηματία.
Όταν το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην εξουσία, έκανε το πρώτο λάθος. Ερμήνευσε το γεγονός ως κοινωνική νομοτέλεια, ως τη δικαίωση της πορείας του κόμματος στην αντιπολίτευση, κάτι σαν εσχατολογική ιστορική στιγμή, που επιτέλους φέρνει την Αριστερά στην κυβέρνηση. Δεν αντιλήφθηκε πως ένας ζαλισμένος, αιφνιδιασμένος και πληγωμένος κόσμος δεν μπορούσε μέσα στη ριζοσπαστικοποιημένη μαζική ψυχολογία των πλατειών των αγανακτισμένων να διακρίνει τον εθνικολαϊκίστικο λυρισμό και την τερατώδη δημαγωγία της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Με μηδενική ανάλυση και γνώση της περιπλοκής της οικονομίας, με παντελή άγνοια των ευρωπαϊκών δεδομένων και του διεθνούς περιβάλλοντος, χωρίς θετική πρόταση για τη διαχείριση των προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας, ανυποψίαστοι για τη σύγχρονη διακυβέρνηση, βρέθηκαν ως μαθητευόμενοι μάγοι να σχεδιάζουν ανέφικτα πράγματα στις πλάτες του ελληνικού λαού.
Και σαν να μην έφταναν αυτά, επέλεξε τον δρόμο του διχασμού, της μισαλλοδοξίας, τη δημιουργία εχθρών -εσωτερικών και εξωτερικών- αναζωπυρώνοντας πρωτόγνωρα μετεμφυλιακά πάθη. Χώρισε την Ελλάδα στα δύο και ισχυρίστηκε ότι ο παραλογισμός μπορεί να είναι πολιτική.
Η οικονομία πέρασε σε στασιμοχρεοκοπία, η ύφεση και η παγωμάρα κυρίευσαν την αγορά, οι τράπεζες αποσταθεροποιήθηκαν και οι ελάχιστες επενδύσεις που κληρονόμησαν από την προηγούμενη κυβέρνηση μπλέξανε σε κάθε είδους εμποδίων που μπορούσαν να σκαρφιστούν. Ακινητοποίησαν με τραγελαφικές υπουργικές αποφάσεις την επένδυση του Ελληνικού Χρυσού, αντιμετώπισαν με θυμηδία την ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων και ανακάλυψαν το ΚΑΣ ως χειριστικό εργαλείο για να παγώσουν την επένδυση του Ελληνικού.
Στην Παιδεία χειραγώγησαν τους μπαχαλάκηδες μέσα στα πανεπιστήμια, ακύρωσαν την αριστεία, τον ανταγωνισμό και την αξιολόγηση. Με «καίριες» αντιμεταρρυθμίσεις εξίσωσαν προς τα κάτω τα τριτοβάθμια ιδρύματα και επέφεραν αναχρονιστικές πρακτικές στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Η ασφάλεια των πόλεων και των πανεπιστημίων αφέθηκε στον αυτόματο πιλότο, η αστυνομία βρέθηκε χωρίς στρατηγικό δόγμα να πασχίζει αυθόρμητα να τετραγωνίσει τον κύκλο. Οι Ρουβίκωνες μεταβλήθηκαν σε ένα αγαπημένο παίγνιο της κυβέρνησης προκειμένου να σηματοδοτεί υπόρρητα τη σχέση με τον αντιεξουσιασμό των Εξαρχείων.
Αυτά και άλλα πολλά που θα μπορούσαν να γεμίσουν σελίδες είναι τα γεγονότα που εξωθούν οριστικά σήμερα τον ΣΥΡΙΖΑ από την κυβέρνηση. Οι εννιάμισι μονάδες ήταν μόνο η αρχή. Το Βατερλό είναι μπροστά μας.
Ακόμη όμως και την τελευταία στιγμή, μετά την προκήρυξη των εκλογών, θέλησαν να αποδείξουν ότι τίποτα δεν ήταν όπως το εννοούσαν. Το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα», που αποτελούσε την ιδεολογική, ψυχαναλυτική, συναισθηματική μήτρα της πρώτης φοράς Αριστερά, φρόντισαν να το γκρεμίσουν έμπρακτα με μεγάλες δόσεις ναρκισσιστικής εγωπάθειας, δια τηλεοράσεως.
Μερικές φορές φροντίζει η μοίρα να καταστεί η ζωή μία λογοτεχνική παρωδία. Έμελλε η Τασία Χριστοδουλοπούλου, λοιπόν, να ανοίξει τον κύκλο του παραλογισμού και του κυνισμού της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, τότε στις αρχές με τους «λιαζόμενους μετανάστες» και να είναι η ίδια που τον κλείνει τώρα με αναλγησία, εξηγώντας μας για τις «διασυνδέσεις» του διορισμού της κόρης της.
«Ήταν λάθος αλλά το κάναμε για λόγους ευαισθησίας» είπε ο Βούτσης για τις μετατάξεις της τελευταίας στιγμής, αλλά και της πρώην συζύγου του συμπεριλαμβανομένης. Ο τρόπος αυτός σκέψης είναι η ηθικολογική παγίδα ενός ιδιότυπου ιδρυματισμού μιας Αριστεράς. Των ανθρώπων που έχουν προαποφασίσει ότι έχουν ηθικό πλεονέκτημα εξαιτίας μιας πλάνης των κοσμοθεωρητικών πεποιθήσεών τους. Είναι η ηθική της πεποίθησης και όχι η ηθική της ευθύνης. Λένε, αφού είμαι αριστερός, δεν μπορεί παρά να είμαι απριόρι ηθικός.
Στην πραγματικότητα αναγορεύονται σε αυτό που θα ήθελαν να είναι, αδιαφορώντας για τη δύσκολη και ρευστή διάσταση τέτοιων θεμάτων. Θεωρούν ηθικό υποχρεωτικά αυτό που τους ευαισθητοποιεί προσωπικά. Και η αλήθεια είναι πως διορίζοντας την πρώην γυναίκα σου, οπωσδήποτε βοηθάς έναν άνθρωπο, αλλά παραγνωρίζεις ότι το κάνεις εις βάρος άλλων ανθρώπων που εν προκειμένω δεν είχαν την τύχη στο κάτω κάτω να σε έχουν πρώτο σύζυγο. Δεν είχαν πρόσβαση στην ισότητα λοιπόν.
Μία ισότητα για την οποία υποτίθεται σκίζεις τα ρούχα σου, κ. Βούτση. Οι άνθρωποι αυτοί αδυνατούν να αντιληφθούν την ηθική ως πολύπλοκο φιλοσοφικό και κοινωνιολογικό ζητούμενο, αλλά την εσωτερικεύουν ως έναν τεράστιο ναρκισσιστικό ακκισμό. Και στο τέλος, αν αγαπητέ κε Βούτση, πρόεδρε της Βουλής των Ελλήνων, συνεχίζεις να κάνεις τέτοια λάθη στα 70 σου, τι έμαθες στη ζωή σου;
Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο Παρασκευής 14 Ιουνίου
