Του Γιάννη Βρούτση
Η κυβέρνηση για ακόμη μια φορά επιχειρεί να εξαπατήσει τη Βουλή αλλά και τους εργαζόμενους, με την προσφιλή της παραπλανητική τακτική.
Με το άρθρο 16 του σχεδίου νόμου (4ο μνημόνιο) – τόσο πριν όσο και μετά τις νομοτεχνικές «βελτιώσεις» - επανα-νομοθετείται αφενός η αναστολή κήρυξης σ.σ.ε. ως γενικώς υποχρεωτικής, η οποία δεσμεύει ήδη εργοδότες που απασχολούν το 51% των εργαζομένων του κλάδου ή επαγγέλματος, και αφετέρου η υπερίσχυση των επιχειρησιακών ΣΣΕ επί συρροής με κλαδικές.
Η Κυβέρνηση προσπαθεί μάλιστα να παρουσιάσει ως κάτι νέο και ως επιτυχία της, την επανα-νομοθέτηση ήδη ψηφισμένων νόμων.
Ως χρόνος ισχύος των διατάξεων προσδιορίζεται «το τέλος του Προγράμματος Οικονομικής Προσαρμογής», χωρίς να αναφέρεται συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης του προγράμματος ή να συγκεκριμενοποιείται το Πρόγραμμα αυτό.
Αντίθετα, στην αιτιολογική έκθεση αναφέρεται αυθαίρετα η 20.8.2018, ως ημερομηνία ολοκλήρωσης του προγράμματος και ότι «επομένως από 21.8.2018 το θεσμικό πλαίσιο των συλλογικών διαπραγματεύσεων επανέρχεται στο καθεστώς που όριζε ο ν.1876/90 πριν την παρέμβαση των διατάξεων του ν. 4024/11».
Δηλαδή, άλλα γράφει το σχέδιο νόμου και άλλα η αιτιολογική.
Όμως η αιτιολογική δε συνιστά νόμο, με αποτέλεσμα η ημερομηνία αυτή να μην έχει καμία ισχύ!
Εάν, λοιπόν, η Κυβέρνηση επιθυμεί να προσδιορίσει την ημερομηνία λήξης της ισχύος των διατάξεων του άρθρου 16, οφείλει να θέσει την ημερομηνία αυτή στο άρθρο του σχεδίου νόμου.
Προφανώς όμως, και δε θα το κάνει, διότι σκοπός της είναι απλά και μόνο να ρίξει «στάχτη στα μάτια» των εργαζομένων.
