Ένα χρόνο μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη οι Έλληνες, στη συντριπτική μας πλειοψηφία και άσχετα από το πού ανήκει ο καθένας μας ιδεολογικά, συνομολογούμε σε τούτο: σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε να βρεθούμε πάλι με κυβέρνηση ερασιτεχνών του είδους της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Μια κυβέρνηση που δεν ήταν σε θέση να σχεδιάσει οτιδήποτε και να πολιτευτεί εν ηρεμία χωρίς να διχάζει. Όλοι πλέον έχουμε διαπιστώσει ότι παρά τα μεγάλα προβλήματα των ελληνικών κομμάτων εξουσίας και κυρίως τη σταθερή ανικανότητά τους να προσελκύσουν τους ικανότερους και αυτούς να περιλάβουν στα ψηφοδέλτιά τους, είναι εφικτό να έχουμε μια κυβέρνηση που διαχειρίζεται με επιτυχία κρίσεις ακόμα και υπαρξιακού χαρακτήρα, χωρίς να διχάζει και να λαϊκίζει.
Είναι αλήθεια ότι τα στάνταρντς μας για την πολιτική είχαν πέσει δραματικά εδώ και καιρό. Η κρίση που ξέσπασε το 2010 κυοφορούνταν πολύ νωρίτερα. Είχε αποτυπωθεί στα ποσοστά της αποχής, των εκλογών του 2007 και του 2009, στον αντισυστημικό λόγο που κυκλοφορούσε πολύ πριν την άφιξη της Τρόικας, την αποξένωση των πολλών από το κομματικό σύστημα που έμεινε με τους χειρότερους οι οποίοι πλέον δεν έκαναν και καμία προσπάθεια να κρύψουν τον κυνισμό τους.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ένα χρόνο τώρα πολιτεύεται με σεβασμό απέναντι στο λαό και ο ίδιος δεν έχει καμία σχέση με τις υπερβολές που γράφονται για εκείνον και τις υπερφυσικές ιδιότητες που του αποδίδονται. Το ότι βέβαια κάποιοι αισθάνονται την ανάγκη να περιγράφουν τον ίδιο και τη διακυβέρνησή του με πολλούς επιθετικούς προσδιορισμούς, πολύ συχνά στον υπερθετικό βαθμό, θα πρέπει να προβληματίσει τους επιτελείς της επικοινωνίας στο Μαξίμου. Γιατί η Νέα Δημοκρατία και ο Κυριάκος Μητσοτάκης κέρδισαν την αυτοδυναμία υποσχόμενοι ελάχιστα και σήμερα ζούμε το παράδοξο ως κυβέρνηση να δημιουργεί στους πολίτες προσδοκίες που δεν έχουν.
Ένα χρόνο μετά η κυβέρνηση αναζητά τρόπους να μετατρέψει τη νέα πρωτοφανή κρίση σε μια πραγματική ευκαιρία. Πώς όμως μπορεί να το καταφέρει;
Το επιτελείο του Μαξίμου από μόνο του δεν αρκεί. Είναι αδύνατον λίγοι άνθρωποι να κάνουν τη δουλειά πολλών. Το επιτελικό κράτος πλέον λειτουργεί ως πρόφαση για τους υπουργούς να μην κάνουν τη δουλειά τους. Πολλά θέματα έχουν κολλήσει ενώ για άλλα πολύ κρίσιμα, όπως η ενεργειακή μετάβαση και η απολιγνιτοποίηση προχωρούν μ’ένα τρόπο που μάλλον δεν είναι σε γνώση του πρωθυπουργού και του Μεγάρου Μαξίμου.
Σε άλλα κρίσιμα υπουργεία, όπως το Υπουργείο Παιδείας, το έργο που έχει παραχθεί δεν είναι σημαντικό και κυρίως απέχει πολύ από τις προγραμματικές δεσμεύσεις της Νέας Δημοκρατίας.
Στους πολίτες είναι φανερό ότι αρκετοί υπουργοί δεν μπορούν να ακολουθήσουν τους ρυθμούς του Μαξίμου. Αυτοί δεν πρέπει να αντικατασταθούν;
Δευτερευόντως, το επιτελικό κράτος εκ των πραγμάτων αποδυναμώνει τη Βουλή και αφήνει το κόμμα να πορεύεται σε ένα «παράλληλο σύμπαν». Κι αν η αποδυνάμωση της Βουλής είναι μια λεπτομέρεια, ορατή ίσως μόνο σε κάποιους σαν κι εμάς που μας χαρακτηρίζουν υπερβολικούς, το να παραμένει η Νέα Δημοκρατία στον «κόσμο της», αποκομμένη, είναι σοβαρό γιατί η Νέα Δημοκρατία είναι που θα κληθεί αύριο να τροφοδοτήσει τα ψηφοδέλτια. Η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια να βρεθεί ξανά με τόσο χαμηλής ποιότητας κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Το γεγονός ότι χρειάστηκε ένας μόλις χρόνος για να θέτουμε τέτοια ζητήματα δεν πρέπει να το αντιληφθούμε ως «πολυτέλεια» ακόμα κι αν, επί της ουσίας, για πολυτέλεια πρόκειται.
Αν έπρεπε να βρούμε ένα τίτλο για τη χρονιά που πέρασε, τότε θα ήταν κάπως έτσι: «Η χρονιά που αισθανθήκαμε ασφαλείς».
Τώρα ήρθε η ώρα των μεγάλων συγκρούσεων. Και η συγκυρία είναι ιδανική. Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός έχουν κερδίσει τον σεβασμό των πολιτών υπερκομματικά. Μπορεί να προχωρήσει άφοβα.
Οι επιστήμες των συμπεριφορών έχουν καταλήξει σε μια σειρά από μεθόδους που μας βοηθούν να καταφέρουμε τους στόχους μας. Ένας από αυτούς είναι να τους γράψουμε σε ένα χαρτί και να τους διαβάζουμε κάθε πρωί. Μια καλή ιδέα για τον πρωθυπουργό λοιπόν είναι να γράψει από σήμερα τον τίτλο για την επόμενη χρονιά, να τον τυπώσει και να τον στείλει στους υπουργούς να τον καδράρουν στον τοίχο απέναντι από το γραφείο τους για να τον βλέπουν όλη μέρα.
Να και η δική μας πρόταση για τον τίτλο της επόμενης, δεύτερης χρονιάς της διακυβέρνησης: «Η χρονιά των μεγάλων συγκρούσεων».
Τις περιμένουμε.
