Ο πατριωτισμός είναι μία παρεξηγημένη έννοια στην Ελλάδα. Ο φιλελεύθερος ή ο αριστερός «απαγορεύεται» να είναι πατριώτες. Αντίθετα, σε άλλες χώρες η έννοια της πατρίδας δεν είναι τόσο απαξιωμένη. Έχω γνωρίσει αρκετούς Τούρκους αριστερούς στα χρόνια της χούντας του Ετσεβίτ. Μπορούσες να τους πεις οτιδήποτε, αλλά δεν δεχόντουσαν συζήτηση για τα ... δίκαια της Τουρκίας. Διεθνισμός – διεθνισμός, αλλά για τους άλλους!
Ως φιλελεύθεροι θα θέλαμε μία ανοικτή κοινωνία, χωρίς σύνορα στρατούς και κράτη. Σύμφωνοι! Ποιος τυφλός δεν θέλει το φως του; Ποιος χριστιανός δεν προσδοκά στον Παράδεισο; Μπορεί να είναι ωραία η εικόνα στις αφίσες που νέοι και νέες υποδέχονται με λουλούδια τα τανκς, αλλά αυτά συμβαίνουν, τελικά, σε έναν ιδεατό κόσμο. Στον πραγματικό κόσμο δεν υπάρχουν αυτά. Πόσο μάλλον όταν έχεις να κάνεις με έναν κακό γείτονα.
Τα φέρνει, όμως, έτσι η ζωή που αποδεικνύεται ότι και οι θάλασσες έχουν σύνορα και η Άμυνα απέναντι σε κακόβουλους γείτονες απαιτεί δαπάνες και θυσίες. Δεν είναι ευχάριστο! Δεν είναι το ζητούμενο μία κοινωνία που ο στρατός θα είναι το πρώτο μας και το τελευταίο μέλημα. Χρειάζεται, όμως, να κάνουμε όλα εκείνα που απαιτούνται για να μπορούμε να υπερασπιστούμε την ελευθερία μας. Χωρίς αυτή δεν υπάρχει λόγος να συζητάμε για οτιδήποτε άλλο.
Στην αγωνία της η ελληνική κοινωνία της μεταπολίτευσης να τινάξει από πάνω της τις υποψίες στήριξης του καθεστώτος της 21ης Απριλίου, πήγε σταδιακά στο απέναντι πεζοδρόμιο. Άρχισε να συγχέει κάθε έννοια πατριωτισμού με τον εθνικισμό. Και αντίστοιχα θεωρήθηκε προοδευτική ιδέα κάθε έννοια αμφισβήτησης των εθνικών συμβόλων, της ανάγκης της στρατιωτικής θητείας, της υπεράσπισης εθνικών γραμμών. Από το ένα άκρο πήγαμε στο άλλο.
Η πραγματικότητα είναι ότι η Ελλάδα κινδυνεύει από μία επιθετική Τουρκία (κι όχι μόνο) και η μόνη πραγματική της λύση είναι να μεταβληθεί σιγά – σιγά σε μία ανεκτική χώρα στην ιδέα της ανοικτής κοινωνίας, υπόδειγμα λειτουργίας μιας φιλελεύθερης δημοκρατίας. Μιας χώρας που θα παράγει πλούτο για τους κατοίκους της και Δικαιοσύνη. Το συστατικό της στοιχείο δεν μπορεί να είναι ούτε οι σχέσεις αίματος, ούτε η θρησκεία, αλλά η πίστη των κατοίκων της στις αρχές της ελληνικής Παιδείας. Κάτι που ανέκαθεν ίσχυε και αποτελούσε την πηγή της δύναμής μας. Δεν ήταν ποτέ το «αίμα» το κοινό μας στοιχείο.
Η περιφρούρηση αυτής της πατρίδας δεν είναι πατριωτισμός; Θα έχει σημασία αν κάποιος θα έχει γεννηθεί στην Αθήνα, στα Τίρανα, στα Σκόπια ή στον Λίβανο; Σημασία θα έχει να αποδέχεται ένα πλαίσιο λειτουργίας και να κάνει σημαία του τον ελληνικό πολιτισμό.
Είμαστε έτοιμοι για αυτό; Αν όχι ας προετοιμαστούμε να αντιμετωπίσουμε μία Τουρκία που το 2050 ο πληθυσμός της θα ξεπερνάει τα 100 εκατομμύρια, με την πλειοψηφία τους να είναι νέοι άνθρωποι. Και να είστε βέβαιοι, ότι μεταξύ αυτών θα υπάρχουν εκατομμύρια Αριστεροί, Δεξιοί και φιλελεύθεροι, που θα βάζουν πρώτα απ'' όλα την Τουρκία...
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
