Είναι σίγουρο πως ούτε παράνομο ούτε ανήθικο είναι να αγοράζεις ακίνητα από τον μισθό του ευρωβουλευτή. Υπάρχουν όμως δύο ζητήματα που άπτονται της «περίπτωσης Παπαδημούλη» και τα οποία αξίζει να παραμείνουν ανοιχτά στη δημόσια συζήτηση, όταν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης που είναι φύσει εφήμερο, μετατοπιστεί σε κάποιο άλλο θέμα.
Στην περίπτωση Παπαδημούλη λοιπόν αυτό που πρέπει να μας ανησυχήσει είναι ότι μία από τις πιο καλοπληρωμένες δουλειές στη χώρα δεν απαιτεί κανένα προσόν για να την κάνεις. Μάλιστα, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: για να εκλεγεί κάποιος βουλευτής πρέπει να συντρέχουν παράγοντες που τις περισσότερες φορές επιτρέπουν μόνο στους ανάξιους να το καταφέρουν.
Ανθολογούμε μερικές από τις προϋποθέσεις για να εκλεγεί κάποιος βουλευτής:
Πολυετής αποκλειστική ενασχόληση με το κόμμα.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν υφίσταται κάποια επαφή με την κοινωνία και τις πραγματικότητες της καθημερινότητας μέσω κάποιας επαγγελματικής δραστηριότητας με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αντίληψη που έχει διαμορφώσει για τη χώρα το κομματικό στέλεχος πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης που θα βρεθεί στα έδρανα της Βουλής να νομοθετεί.
Θητεία στα τηλεοπτικά πάνελ με την ιδιότητα του μηντιακού μαϊντανού όλο και πιο συχνά, τα τελευταία χρόνια, μετά από καριέρα τρολ στις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης και ειδικότερα το τουίτερ. Δεν βάζουμε εντός εισαγωγικών το «καριέρα τρολ» γιατί για αρκετούς από τους νεοεκλεγέντες βουλευτές όλων των κομμάτων, μετά το 2012 αυτό ισχύει. Οι άνθρωποι βρέθηκαν στο έδρανο της Βουλής γιατί έγιναν γνωστοί βρίζοντας και ασχημονώντας στα σόσιαλ μήντια.
Διασημότητα που έχει χτιστεί μετά από επιτυχημένη καριέρα στο ποδόσφαιρο, το θέατρο, τον κινηματογράφο.
Λίγο-πολύ αυτές είναι οι προϋποθέσεις που απαιτούνται σήμερα για να κάνει κάποιος χωρίς προσόντα ή μόρφωση μια από τις πιο καλοπληρωμένες δουλειές που έχει να προσφέρει αυτή η χώρα.
Φυσικά και υπάρχουν εξαιρέσεις και μέσα σε αυτό το περιβάλλον είναι και πολύ λαμπρές όμως η νόρμα είναι αυτή που περιγράψαμε.
Κι αυτό πρέπει να αρχίσει να προβληματίζει την ελληνική κοινωνία. Ο καθένας από εμάς ξεχωριστά πρέπει να αρχίσει να κοιτάζεται στον καθρέφτη για να καταλάβει το βαθμό που είναι υπεύθυνος για το φαινόμενο. Προφανώς και οι πολίτες δεν είμαστε για όλα υπεύθυνοι αλλά είναι στο χέρι μας να αρχίσουμε να αμφισβητούμε τις ίδιες μας τις επιλογές ώστε να έχουμε αξιώσεις από αυτές. Γιατί όλα ξεκινούν και τελειώνουν εδώ: στην αμφισβήτηση της δικής μας επιλογής, στη αδυναμία μας να παραδεχτούμε ότι ψηφίζουμε με στενά ιδιοτελή κριτήρια ή κατά τύχη (για εμάς είναι το ίδιο) και τέλος, στην αδυναμία μας να ξεπεράσουμε τον παιδικό εγωισμό που μας απαγορεύει να παραδεχτούμε ότι ναι, βρε αδελφέ, ψηφίσαμε λάθος και πρέπει να το διορθώσουμε!
Το δεύτερο ζήτημα που συνδέεται με την «περίπτωση Παπαδημούλη» είναι η ηθικολογία των κομμάτων της αριστεράς και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ. Από που να το πρωτοπιάσουμε αυτό;
Να θυμηθούμε τα σχόλιά τους για τον νόμιμο πλουτισμό;
Τις κοροϊδίες τους για την κατανάλωση ακριβών προϊόντων;
Να θυμηθούμε την αναφορά στους «νοικοκυραίους»;
Ο κ.Παπαδημούλης αναδεικνύεται ως ο απόλυτος νοικοκυραίος σύμφωνα με τα κριτήρια του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι αλήθεια ότι η κυβερνητική θητεία γείωσε τον ΣΥΡΙΖΑ και κούνησε πολύ γερά το καλάμι που είχε καβαλήσει με αποτέλεσμα κάποιοι να πέσουν από αυτό αλλά αν κρίνουμε από το ύφος που διατηρούν κορυφαία του στελέχη ακόμα και σήμερα, δεν έχουν πέσει όλοι από το καβαλημένο καλάμι.
Αν η ελληνική κοινωνία πρέπει να κοιταχτεί στον καθρέφτη επειδή έχει επιτρέψει να την εκπροσωπούν στη Βουλή αρκετοί άχρηστοι, ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά μείζονα λόγο, πρέπει να κοιταχτεί στον καθρέφτη για να αντικρίσει τον πυρήνα της πολιτικής του ρητορικής που δεν είναι άλλος από τη βαθιά και καθολική υποκρισία.
Η μετατροπή των ψήφων της αριστεράς σε ακίνητα από τον κ.Παπαδημούλη αφορά πρωτίστως τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά ας μην γελιόμαστε: η περίπτωσή του ως πολιτικού υποκειμένου αφορά ολόκληρη την κοινωνία.
