Εννέα θέσεις για το Σκοπιανό

Εννέα θέσεις για το Σκοπιανό

Της Κατερίνας Μάρκου*

Η κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να ξεχάσει και να ξεχαστεί από το 4ο Μνημόνιο, προχώρησε στην υπογραφή μιας κατάπτυστης συμφωνίας. Χασκογελώντας προκλητικά οι κ.κ. Τσίπρας και Κοτζιάς μπροστά στα τουλάχιστον δύο τρίτα των Ελλήνων που αποδοκιμάζουν τη συμφωνία, πανηγυρίζουν για την πρωτάκουστη αυτή αποτυχία. Παριστάνουν τους ψύχραιμους ενώ γνωρίζουν ότι το τέλος τους είναι κοντά.

Ως Ελληνίδα με ιδιαίτερη πατρίδα τη Μακεδονία έχω να πω τα παρακάτω:

1. Ο κ. Τσίπρας και ο κ. Βαρουφάκης με σύνδρομο Ναπολέοντα, δηλαδή ο κ. Κοτζιάς, έφεραν ως συμφωνία ένα κρύο πιάτο που έχει χαλάσει και το σέρβιραν σε ένα καλό εστιατόριο νομίζοντας ότι εκεί σερβίρεται σανός. Όπως έχω ξαναπεί παλιότερα, το θέμα πέραν του συνθετικού ονόματος ήταν τα συνοδευτικά, η γλώσσα και η ιθαγένεια/εθνικότητα. Αυτά προσδιορίζουν στην ουσία την ονομασία, αυτά την «ταυτοποιούν», αυτά της προσδίδουν αλυτρωτικό χαρακτήρα.

2. Συνάγεται από τα παραπάνω ότι σηκώσαμε τα χέρια. Τουλάχιστον. Η διαπραγμάτευση πάντα κολλούσε όχι τόσο στο όνομα αλλά στον αλυτρωτισμό. Αποδεχόμενοι ότι η Μακεδονική γλώσσα τους είναι σαφώς είδος σλαβικής, υπονοείται ότι εγώ που η ιδιαίτερη πατρίδα μου είναι η Μακεδονία, πρέπει κάποια στιγμή να αντιληφθώ, αν μάλιστα είμαι και δίγλωσση (να πω το αληθές ότι υπάρχει κόσμος στην περιοχή που καταλαβαίνει και μιλάει σλαβικά) ότι τελικώς είμαι πρώτα Μακεδών, και συνεπώς κάποια στιγμή πιθανώς (!) να συνειδητοποιήσω την «πραγματική ταυτότητά μου»! Ότι ο «επίσημος Μακεδών» είναι σλάβος και ανήκει αλλού, όχι στην Ελλάδα. Να πω ότι κάτι περίεργα σάιτ κάνουν λόγο για πάνω από 100.000 σλαβομακεδόνες που ζουν στην Μακεδονία μας. Τυχαίο;

3. Είναι τραβηγμένο αυτό; Νομίζω πως όχι. Ας υποθέσουμε ότι στους δύσκολους καιρούς που έρχονται, πολλοί πολίτες συνεχίζουν να είναι οργισμένοι και χωρίς το μνημόνιο-αντιμνημόνιο, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος μιας οπαδικού τύπου νέας αντίθεσης που μπορεί να φτάσει στα άκρα.

4. Δεν τον ενδιαφέρει τον κ. Τσίπρα, ούτε τον κ. Κοτζιά κανένα εθνικό θέμα. Οι άνθρωποι κάνουν δουλειές και που και που πουλάνε και κάνα προοδευτιλίκι για κάποιον αριβίστα ναπολεοντίσκο, χρήσιμο ηλίθιο που πάντα βρίσκεται. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να πω ότι στρίβοντας το καράβι από το μνημόνιο-αντιμνημόνιο προς πιο θολές κατευθύνσεις, ο κ. Τσίπρας καταφέρνει να διαθέτει πλέον κυβερνητικούς εταίρους α λα κάρτ. Σε αγαστή συνεννόηση και συνεργασία μαζί τους. Πάντα το ίδιο ήτανε. Είναι λάθος να θεωρείται ο κ. Καμμένος ή ο κ. Θεοδωράκης κάτι το διαφορετικό. Το πολύ-πολύ να μαλώνουν μεταξύ τους για το ποιος είναι καλύτερος «εταίρος».

5. Ο τρόπος που πολιτεύεται η κυβέρνηση είναι αυταρχικός, το λιγότερο. Είναι πρωτοφανή όλα αυτά με τη μυστική διπλωματία, με το να κλείσουμε άρον άρον τη συμφωνία, δημιουργώντας τετελεσμένα ώστε η επόμενη κυβέρνηση να αντιμετωπίσει τυπικές και ουσιαστικές διεθνείς συνθήκες που δεν θα επιτρέπουν στη Βουλή παρά να κυρώσει μια κακή, κάκιστη συμφωνία! Κι ας διατείνεται ο κ. Αλιβιζάτος ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, και ότι θα μπορούσε κανείς να ανακαλέσει την όποια συμφωνία, αυτήν που υπογράφτηκε χθες.

6. Ο κ. Τσίπρας ενδιαφέρεται βασικά να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ. Ναι, καλά το λέω, το ΠΑΣΟΚ. Μόνο έτσι εκτιμά ότι μπορεί να αποφύγει τη δεύτερη ρωγμή που έρχεται και που θα τον στείλει, αφού δεν θέλει να κάνει εκλογές, κάτω από το 20%. Το κρίσιμο είναι αυτό. Αυτά τον ενδιαφέρουν. Και τον τρόπο με το οποίο θα κληρονομήσει στον Κυριάκο Μητσοτάκη τα χειρότερα. Δηλαδή, την κύρωση μιας κάκιστης συμφωνίας, ή πως θα αντιμετωπίσει την έξοδο από την …βοήθεια των εταίρων (δηλαδή του τρίτου μνημονίου) προς μια κατάσταση που θα τελειώνουν τα λεφτά που έχουν μπει στην άκρη και οι αγορές θα είναι στην πραγματικότητα κλειστές. Ο κ. Τσίπρας θέλει τις αγορές κλειστές, όπως τώρα, κι επειδή ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να τις ανοίξει, αγωνίζεται σήμερα να δημιουργήσει τις χειρότερες προϋποθέσεις για το αύριο. Και σκασίλα του η χώρα. Άλλωστε, γι αυτούς, η χώρα δεν υπάρχει. Αντιλαμβάνονται τη χώρα ως ένα σύνολο πολιτικών συμμοριών με σκοπό τη διανομή των πολιτικών λαφύρων. Γι αυτό και αλλάζουν τόσο εύκολα θέσεις, γι αυτό και δεν έρχονται ποτέ σε δύσκολη θέση.

7. Η κυβέρνηση με πολιτικό τραμπουκισμό, δεν ζητά τίποτα από τη Βουλή, ούτε έγκριση, ούτε ψήφιση, ούτε τίποτα. Περιφρονεί την Βουλή, περιφρονεί το πολίτευμα, το χλευάζει, το κουρελιάζει για να το καταπατήσει στη συνέχεια αφού το συκοφαντήσει. Εάν δεν γινόταν η πρόταση μομφής, το θέμα θα περνούσε έτσι. Η κυβέρνηση θα χρησιμοποιήσει την πρόταση μομφής για να ανοίξει την πόρτα στον χρήσιμο ηλίθιο, τον οποίο θα ποδοπατήσει με την πρώτη ευκαιρία.

8. Η βλάβη που έχει προκαλέσει η κυβέρνηση αυτή είναι βαθιά και μακροχρόνια. Οι διαστάσεις σήμερα της βλάβης λαμβάνουν και εθνική διάσταση. Υπάρχουν κάποιοι που μπορεί να πουν ότι «έ, δεν έπρεπε κάποτε να το λύσουμε το Σκοπιανό» ή υπάρχουν και κάποιοι λιγοστοί επιχειρηματίες επάνω που σκέφτονται μόνο τις δουλειές. Να το πούμε αυτό: η συμφωνία σφραγίζει την αποχώρηση των ελληνικών συμφερόντων και την έλευση γερμανικών και διεθνών παραγόντων στα Σκόπια. Τώρα υπάρχει και το ..τυπικό πλαίσιο με τη συμφωνία του κ. Τσίπρα.

9. Το πολιτικό κόστος δεν ενδιαφέρει τον κ. Τσίπρα, τα συμφέροντα τον ενδιαφέρουν. Και να μπετονάρει το 20%, τη δεύτερη θέση. Στοίχημα δεν παίζω ποτέ αλλά θα δείτε ένα αποτέλεσμα στις εκλογές που δεν θα πιστεύετε. Γιατί οι εξανδραποδισμένοι παράγοντες τους δημοσίου βίου που τώρα τους γλύφουν, δίνουν μια κάποια θολή εικόνα. Αφήστε που μετά θα φτύνουν εκεί που έγλυφαν.

*Η κ. Κατερίνα Μάρκου είναι Βουλευτής Β Θεσσαλονίκης της Νέας Δημοκρατίας.