Του Δημήτρη Γκιόκα*
Τον μαρξισμό απέρριψαν διαχρονικώς, σε φιλοσοφικό - επιστημονικό επίπεδο, ογκόλιθοι της επιστήμης. Ο Χάϊζενμπεργκ, ο βασικός δημιουργός της σημαντικότερης σύγχρονης θεωρίας της φυσικής, της κβαντικής μηχανικής, έγραψε στο βιβλίο του «Φυσική και φιλοσοφία» για τους Μαρξ και Ένγκελς: «Οι έννοιές τους για την ύλη και την πραγματικότητα στάθηκε αδύνατον να προσαρμοσθούν στα αποτελέσματα της σημερινής μας εκλεπτυσμένης πειραματικής τεχνικής». Ο δε νομπελίστας βιολόγος - αριστερός παρακαλώ - Φρανσουά Ζακόμπ στο βιβλίο του «Το ποντίκι, η μύγα και ο άνθρωπος» έγραψε, στηριζόμενος στις ανακαλύψεις της σύγχρονης βιολογίας, ότι «Απ' όποια πλευρά και αν το εξετάσει κανείς, είναι αδύνατον να συνδυασθεί η γενετική με την διαλεκτική. Η θεωρία για τα γονίδια δεν μπορεί να συμβιβασθεί με την Διαλεκτική της Φύσης του Ένγκελς».
Ακόμα, ο κορυφαίος θεωρητικός φυσικός, νομπελίστας Στήβεν Γουάινμπεργκ, εκ των δημιουργών της σύγχρονης θεωρίας της ηλεκτρασθενούς δύναμης, έγραψε για τον μαρξισμό, μεταξύ άλλων, στο βιβλίο του «Όνειρα για μία Τελική Θεωρία»: «Τον 19ο αιώνα η ηρωική παράδοση της μηχανοκρατίας ενσωματώθηκε, ατυχώς, στον διαλεκτικό υλισμό του Μαρξ, του Ένγκελς και των επιγόνων τους. Ο Λένιν, εξόριστος το 1908, έγραψε ένα στομφώδες βιβλίο για τον υλισμό, το οποίο ήταν γι' αυτόν μάλλον ένας τρόπος να επιτεθεί σε άλλους επαναστάτες, αλλά τα υπολείμματα των σχολίων του αποτέλεσαν την «Αγία Γραφή» για τους οπαδούς του, και έτσι, για κάποια περίοδο, ο διαλεκτικός υλισμός εμπόδισε την αποδοχή της γενικής σχετικότητας στην Σοβιετική Ένωση».
Δεν θα αναφέρω αναλυτικώς τις απόψεις για τον μαρξισμό των κορυφαίων φιλοσόφων του 20ου αιώνα Ράσσελ («Εξεταζόμενος καθαρά ως φιλόσοφος, ο Μαρξ έχει σοβαρά μειονεκτήματα. Είναι υπερβολικά πρακτικός, υπερβολικά απορροφημένος από τα προβλήματα της εποχής του» στην «Ιστορία της Δυτικής Φιλοσοφίας») και Πόππερ (ο φιλόσοφος της Επιστήμης, κατά γενική σχεδόν παραδοχή, που αφορά το κριτήριο του της διαψευσιμότητας και ο οποίος κονιορτοποιεί την διαλεκτική μέθοδο στο βιβλίο του «Τι είναι η Διαλεκτική;», Εκδόσεις Βάνιας, Θεσ/νίκη 1990). Θα παραθέσω, όμως, την αναφορά του κορυφαίου Έλληνα μαρξιστή καθηγητή Μπιτσάκη στον Σαρτρ: «Ο Σαρτρ, αρνούμενος αυτήν την διαλεκτική, καταλήγει σε τούτο: «Αλλά σε τι οφελεί η υλιστική αυτή αφετηρία, αν αντικαταστήσουμε την θεία πρωτοβουλία με ένα παγκόσμιο και τέλεια αυστηρό νόμο, ο οποίος, ξεκινώντας από την ύλη, δημιουργεί όλες τις μορφές που μπορούμε να συναντήσουμε; Να λοιπόν μια νέα θεολογία, γιατί μόνο ένας θεός μπορεί να τον έχει δημιουργήσει»» («Το Είναι και το Γίγνεσθαι»).
Επίσης, θα παραθέσω από το «Φιλοσοφία και Νέα Φυσική» του Πάουερς (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, επιστημονική επιμέλεια: Αριστείδης Μπαλτάς): «Στον αναδυόμενο κόσμο της Σοβιετικής Ένωσης με την προσκόλληση του στον «διαλεκτικό υλισμό», μέλη της ακραίας πτέρυγας των Μπολσεβίκων…επιτέθηκαν κατά της ίδιας της θεωρίας της σχετικότητας επειδή «υπέθαλπε τον αστικό ιδεαλισμό».
Τα Μαθηματικά και όλες οι Επιστήμες στηρίζονται στην σαφήνεια των αρχών της Τυπικής Λογικής (π.χ. στα bits 0 και 1, ως θεμελίων της Πληροφορικής) και όχι στην Διαλεκτική, που καταργεί την αρχή της αντίφασης μέσω της δήθεν «ενότητας και πάλης των αντιθέτων», δηλαδή της «θέσης - αντίθεσης - σύνθεσης». Τις αντιφάσεις του ίδιου του Μαρξ, στον τομέα των κοινωνικών επιστημών, έχει αναδείξει ο Κορνήλιος Καστοριάδης: «…ότι η Αξία και η Υπόσταση της (όπως άλλωστε και το μέγεθος της), όχι μόνο δεν είναι «καθορισμένες», αλλά είναι μάλλον νεφελώματα αινιγμάτων, και ότι η κατάσταση αυτή είναι βαθιά γαντζωμένη στον αντινομικό χαρακτήρα της σκέψης του Μαρξ» («Τα σταυροδρόμια του λαβύρινθου»).
Ακόμα και ο «σύντροφος» των Μαρξ, Ένγκελς, ο αναρχικός Κροπότκιν ειρωνεύθηκε την μέθοδο τους: «Τελευταία, έχουμε ακούσει να λέγονται πολλά για την «διαλεκτική μέθοδο», στην οποία ανατέθηκε η διατύπωση του σοσιαλιστικού ιδανικού. Εμείς δεν αναγνωρίζουμε μια τέτοια μέθοδο, ούτε έχουν καμιά σχέση μ' αυτήν οι σύγχρονες φυσικές επιστήμες» («Η Σύγχρονη Επιστήμη κι ο Αναρχισμός»).
Τέλος, παραθέτω ως μνημείο τελεολογίας το απόσπασμα από την «Διαλεκτική της Φύσης» του Ένγκελς: «…είμαστε βέβαιοι πως η ύλη παραμένει αιώνια η ίδια σ' όλες της τις μεταμορφώσεις, πως καμιά από τις ιδιότητες της δεν μπορεί ποτέ να χαθεί, και πως, επομένως, με την ίδια σιδερένια αναγκαιότητα που θα εκμηδενίσει αυτή πάνω στη γη, τον ανώτερο της ανθό, δηλαδή το σκεπτόμενο πνεύμα, κάπου αλλού και σε κάποια άλλη χρονική στιγμή θα πρέπει και να τον ξαναδημιουργήσει». Αμήν!
*O Δημήτρης Γκιόκας είναι ο πολιτικός μηχανικός ΑΠΘ
Υ.Γ: Ένα πολιτικό δόγμα, που στηρίχθηκε σε μία απλοϊκή, λανθασμένη φιλοσοφία, είναι φυσικό να είχε καταστροφικά αποτελέσματα όπου εφαρμόσθηκε!
Αυτό το δόγμα, έστω και αναθεωρημένο στο σκέλος του περί «δικτατορίας του προλεταριάτου», επέλεξε η αμόρφωτη- κατά μέσο όρο – ελληνική κοινωνία να μας βγάλει από την κρίση. Καλά ξεμπερδέματα!!!
