Σε πολλούς δεν άρεσε η δημόσια τοποθέτηση του κ. Μητσοτάκη. Προφανώς και περίμεναν την ευκαιρία να δηλώσουν την «οργή» τους. Όπως και να έβγαινε ο κ. Μητσοτάκης, αυτοί θα έλεγαν τα δικά τους. Και καλά κάνουν! Τους δόθηκε γήπεδο για να παίξουν και θα ήταν ανόητο να επιμείνουν στο κατενάτσιο. Το θέμα θα ανέβει. Κυρίως από το εξωτερικό, έτσι ώστε να πιεστεί ο κ. Μητσοτάκης. Αφού δεν τους βγαίνουν οι εκλογές, επιλέγονται άλλοι δρόμοι. Επικίνδυνοι.
Η αντιπολίτευση κάνει την δουλειά της. Προσπαθεί να κερδίσει έδαφος και μάλιστα αντιμετωπίζει όλη αυτή την υπόθεση ως μάννα εξ ουρανού. Εκεί που δεν υπήρχε αφήγημα, βρήκαν κάτι για να πάνε μέχρι τις εκλογές. Μπορεί να μην έχουν ουσιαστική πρόταση για την Οικονομία ή για την ενεργειακή κρίση, αλλά θα έχουν να λένε για τις παρακολουθήσεις. Είπαμε! Τους έπεσε λαχείο και θα ήταν αδιανόητο να μην πάνε στο ταμείο να το εισπράξουν.
Ήταν αμάρτημα η παρακολούθηση του κ. Ανδρουλάκη; Από τα θανάσιμα αμαρτήματα. Στην εποχή μας το θέμα δεν είναι αν σημειώνονται κλοπές στο κοπάδι, αλλά το αν θα πιαστεί κάποιος με την γίδα στην πλάτη. Κι αυτό πράγματι συνέβη. Αλλά υπάρχει πίσω απ’ όλη αυτή την ιστορία μία δόση υπερβολής. Για το μέτρο γίνεται ο λόγος. Είναι άλλο πράγμα η Εξεταστική Επιτροπή και άλλο να ζητάει κανείς την παραίτηση της κυβέρνησης ή να αναπτύσσεται μία συζήτηση για κυβερνήσεις «ειδικού σκοπού». Κατά τα φαινόμενα ο μόνος σκοπός είναι να φύγει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Άραγε, γιατί;
Θα πει κάποιος ότι δουλειά της αντιπολίτευσης είναι να ζητάει εκλογές και να θέλει ο αρχηγός της αντιπολίτευσης να γίνει χαλίφης στην θέση του χαλίφη. Λογικό! Και μάλιστα σε μια χώρα που το σύστημα επιτρέπει στον πρωθυπουργό να λειτουργεί ως βασιλιάς. Επίσης, δεν είμαστε από εκείνους που θα αρνηθούμε να πιέσουμε για ουσιαστικές θεσμικές αλλαγές. Αλλιώς τι νόημα είχε η κριτική που ασκούσαμε στο παρελθόν; Για τα ίδια θέματα. Όταν γινόντουσαν επίσης «νόμιμες παρακολουθήσεις». Και όταν είχε αλλάξει η διαδικασία για να «διευκολυνθεί» η ΕΥΠ στην δουλειά της. Το σωτήριο έτος 2018.
Όποτε και αν μας δινότανε η ευκαιρία θα ζητούσαμε το ίδιο πράγμα: Μεγαλύτερη εξασφάλιση των δικαιωμάτων των πολιτών. Και είναι απολύτως βέβαιο ότι το ίδιο αίτημα θα υπάρχει και στο μέλλον και ανεξάρτητα από το τι θα συμβεί σήμερα. Άλλη είναι η δουλειά της εξουσίας και άλλη των δημοσιογράφων. Τα πράγματα συγχέονται όταν οι δημοσιογράφοι αναλαμβάνουν θέσεις όπως αυτή του διοικητή της ΕΥΠ, αλλά αυτή είναι μία άλλη συζήτηση.
Όλα αυτά καλά και άγια. Καλός ο θόρυβος, από την στιγμή που μπορεί να εξυπηρετήσει την υπόθεση των ατομικών δικαιωμάτων. Καλός επίσης ο θόρυβος για την αντιπολίτευση, από την στιγμή που θα της φέρει ψήφους. Άλλο όμως πράγμα είναι ο θόρυβος και άλλο οι υπερβολές. Εκτός κι αν υπάρχει κάποιος άλλος λόγος για τον οποίο «πρέπει» να παραιτηθεί ο κ. Μητσοτάκης. Τον οποίο και εφόσον υπάρχει, να τον ακούσουμε. Διότι αυτός δεν ήταν τελικά επαρκής λόγος για να ζητηθεί η παραίτηση του κ. Τσίπρα στο παρελθόν. Για παράδειγμα. Γιατί είναι σήμερα για τον κ. Μητσοτάκη;
Θα υπερασπιστούμε εμείς, φιλελεύθεροι άνθρωποι, σκοτεινές πρακτικές; Φυσικά και όχι! Αλλά δεν προερχόμαστε από παρθενογένεση. Σε αυτό τον κόσμο ζούμε! Και αναζητούμε την κεντρική ιδέα όλης αυτής της ιστορίας. Όχι μόνο το πως ξεκίνησε, αλλά και το πως εξελίσσεται και κυρίως ποιούς βοηθά ο θόρυβος να καλύψουν τα πάντα και ανάμεσα σε αυτά τα «πάντα», το πραγματικό τους κίνητρο.
Θανάσης Μαυρίδης
