Το Παρίσι κοιμάται υποχρεωτικά το βράδυ, οι Βρυξέλλες κλείνουν για ένα μήνα την εστίαση, και η Μαδρίτη δεν αισθάνεται καλά τώρα τελευταία.
Τα κρούσματα ξεπερνούν πλέον τα 400.000 άτομα την ημέρα διεθνώς, ενώ οι θάνατοι υπερβαίνουν τους 6.000 την ημέρα. Πρόκειται για εικόνα που αντιστοιχεί στην κορύφωση του πρώτου κύματος της πανδημίας, με την διαφορά ότι τώρα είναι μπροστά μας ο χειμώνας.
Τι κάνουν τα σοβαρά κράτη; Παίρνουν μέτρα. Αυτό έκανε και η Ελλάδα. Περιόρισε τον αριθμό των ατόμων που μπορεί να συνυπάρχουν σε διάφορες περιπτώσεις, ανάμεσα στις οποίες όρισε πλαφόν για περιοχές βεβαρυμμένες, σαν την Αττική, το 30% πληρότητας σε αίθουσες θεαμάτων. Κι επειδή, εννοείται, οι αιθουσάρχες, οι παραγωγοί και οι καλλιτέχνες θα στενάξουν οικονομικά, ετοιμάζονται μέτρα στήριξης- όπως και πρέπει.
Αυτά είναι πράγματα σοβαρά, και ας ελπίζουμε ότι το ίδιο σοβαρά θα είναι και τα μέτρα. Αν όμως η αξιωματική αντιπολίτευση είναι αυτή που εμείς έχουμε, δηλαδή μη σοβαρή, φτάνουμε στο παράλογο. Οι ειδικοί (οι ειδικοί, το ξαναλέω, δηλαδή οι καθ’ ύλην αρμόδιοι) ορίζουν 30%. Σε άλλες χώρες ξεκινούν και από 20. Σίγουρα παντού έχουν κάποιους που παίζουν την γνωστή «κολοκυθιά». Και γιατί να είναι είκοσι; -και πόσα να είναι; -να είναι πενήντα. -Και γιατί να είναι πενήντα; Και πάει λέγοντας.
Στην Ελλάδα δεν στερούμαστε αναλόγων. Κάποιοι πολιτικοί, μάλιστα επιμένουν να παίζουν εν ου παικτοίς στη Βουλή. Ας δούμε, φερ’ ειπείν τι είπε η (και) καλλιτέχνις Ραλία Χρηστίδου προς την Λίνα Μενδώνη: «Κυρία Υπουργέ, στις τελευταίες ανακοινώσεις του Υφυπουργού Πολιτικής Προστασίας, του κ. Χαρδαλιά ανακοινώθηκε ποσοστό πληρότητας στους χώρους ζωντανής μουσικής μόλις 30%. Πρόκειται για ένα εξοντωτικό πρωτόκολλο!
Αλήθεια, πώς θεωρείτε ότι θα επιβιώσουν οι χώροι, οι καλλιτέχνες, οι εργαζόμενοι, οι οικογένειές τους; Όλοι αυτοί, κυρία Υπουργέ, είναι άνεργοι άνθρωποι από τον προηγούμενο Μάρτιο. Αλήθεια, πώς θεωρείτε ότι θα τα βγάλουν πέρα; Δεν αντιλαμβάνεστε κι εσείς και το Υπουργείο ότι τα μέτρα που έχουν παρθεί για τη λειτουργία αυτών των χώρων δεν είναι βιώσιμα για καμία παραγωγή;
Κανένας μουσικός χώρος, κυρία Υπουργέ, δεν μπορεί να επιβιώσει με πληρότητα 30%. Με τα μέτρα αυτά δεν πλήττονται μόνον οι καλλιτέχνες, μόνον οι εργαζόμενοι, μόνον οι τεχνικοί σ’ αυτούς τους χώρους. Πλήττεται ολόκληρη η καλλιτεχνική δραστηριότητα αυτής της χώρας. Θα αφήσετε καμένη γη!»
Ως εδώ εκτός από τις κορώνες του στυλ «εξοντωτικό πρωτόκολλο» και «καμένη γη» θα μπορούσαμε και να της δώσουμε δίκιο. Αλλά δεν μας αφήνει, διότι συνεχίζει: «Και ξέρετε κάτι; Σε έναν χώρο ζωντανής μουσικής μπορεί να κάθεται ένας ανά τρεις θέσεις. Σωστά; Σωστά. Και σε ένα θέατρο το ίδιο. Όμως σε ένα αεροπλάνο μπορεί να κάτσει και ο ένας δίπλα στον άλλο. Στους χώρους, δηλαδή, θεάτρου, στους χώρους μουσικής, κολλάει ο ιός. Στα αεροπλάνα και στα πλοία δεν κολλάει ο ιός που είναι ο ένας δίπλα στον άλλο. Οι μαθητές επιτρέπεται να κάθονται σε διπλανά θρανία, ο ένας δίπλα στον άλλον, δεν κολλάνε εκεί!»
Τι μας λέει δηλαδή η βουλευτής; Ότι φοβόμαστε πως ο ιός κολλάει όπου υπάρχει πολύς κόσμος σε κοντινή απόσταση, αλλά εφόσον έχουμε κάποιους χώρους όπου αυτό συμβαίνει, ας ανοίξουμε και άλλους με την ίδια λογική ώστε να γίνουμε μια ωραία ατμόσφαιρα; Δηλαδή, γαία πυρί μιχθήτω, δεν μας νοιάζει για τα πιθανά κρούσματα, δώστε εξαίρεση και στα θεάματα; Πού θα βγάλει τόσος λαϊκισμός έχει αναρωτηθεί κανείς;
Έστω λοιπόν ότι ανοίγουν τα θεάματα και μπαίνουμε περισσότεροι και γίνονται τα θέατρα, τα σινεμά και οι μουσικές σκηνές, αίθουσες μετάδοσης. Που θα γίνουν, διότι βλέπετε ο κορονοϊός δεν κολλάει μόνο στους γάμους. Τι θα γίνει μετά; Το κοινό δεν θα πατάει πουθενά, επειδή δεν θα έχει εμπιστοσύνη και δεν θα αισθάνεται ασφάλεια. Θα ζήσουμε μήνες μαύρους, χωρίς το φως του πολιτισμού και τα προβλήματα του χώρου θα μεγαλώσουν.
Κι ύστερα σου λέει ότι κάποιοι αισθάνονται πως ο πολιτισμός είναι προνομιακό πεδίο τους. Μάλλον πεδίο βολής φτηνό είναι…
