Του Παναγιώτη Καρκατσούλη
Δεν εκπλήσσουν τον συστηματικό αναλυτή των έργων και των ημερών των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ οι περικοπές στις συντάξεις και το αφορολόγητο που προβλέπονται στο τέταρτο μνημόνιο- το δεύτερο δικό τους- μέσα σε 3 χρόνια.
Δεν εκπλήσσουν ούτε και η αύξηση του ΕΝΦΙΑ στις λαϊκές περιοχές και ο αποδεκατισμός της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας. Ούτε η ποσοτική μείωση των περίφημων αντίμετρων εκπλήσσει. Έτσι, κι αλλιώς, δεν σήμαινε και πολλά για τον μικρο-επιχειρηματία που παρακολουθεί στωϊκά την κάθοδό του στα οικονομικά τάρταρα, η αύξηση κάποιων μερίδων σχολικών γευμάτων.
Εννοείται ότι καθόλου δεν θα εκπλήξει κανένα η ομόθυμη στήριξη των κοινοβουλευτικών ομάδων ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ του τέταρτου μνημονίου. Την έξωθεν καλή μαρτυρία απώλεσαν ήδη το 2015, οπότε, τώρα ενδέχεται να είναι και έμπλεοι υπερηφάνειας που κατάφεραν να φέρουν ένα «καθαρό» μνημόνιο.
Δύο πράγματα είναι ιδιαιτέρως στενόχωρα, αν και, δυστυχώς, κι αυτά αναμενόμενα. Το πρώτο έχει να κάνει με την διόγκωση κατά μισό δισεκατομμύριο ευρώ των δαπανών του δημοσίου. Σε μια εντελώς πρόχειρη ανάλυσή τους, μπορεί να δει κανείς ότι ο λόγος της αύξησης είναι εξόφθαλμος: Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ συνεχίζουν να προσλαμβάνουν. Προσλαμβάνουν σε παλιές και νέες δομές, προσλαμβάνουν κάθε κατηγορίας άνθρωπο χωρίς, εννοείται, καμία προηγούμενη αξιολόγηση των πραγματικών αναγκών που να δικαιολογούν αυτές τις προσλήψεις. Συνεχίζουν, βασανιστικά και ανελέητα, να αυξάνουν τις δαπάνες σ' ένα δημόσιο του οποίου η ποιότητα των υπηρεσιών του γίνεται από κακή χειρότερη. Κάθε μέρα, πια, ακούμε εκκλήσεις ανθρώπων που δουλεύουν σε κρίσιμα πόστα στο δημόσιο να παρακαλούν - να ζητιανεύουν, είναι η σωστή λέξη- ιδιώτες, εθελοντές για ένα ασθενοφόρο ή για κάποια ψιλά να φτιάξουν τα φρένα του περιπολικού.
Το δεύτερο που με εξοργίζει, κυριολεκτικά, είναι η μυωπική και στρεβλή κατανόηση του ελληνικού προβλήματος και δράματος από τους δανειστές. Δεν μπορεί, μετά από οκτώ συναπτά έτη στην Ελλάδα, να μην έχουν καταλάβει: Πρώτον ότι τα προγράμματά τους ήταν επιτυχημένα μόνο κατά το μέρος που αφορούσαν την αποκατάσταση των «δημοσιονομικών ανισορροπιών» και ότι απέτυχαν οικτρά στο κομμάτι των μεταρρυθμίσεων. Εν τέλει, πότε θα μπορέσουν να καταλάβουν ότι στην Ελλάδα μπορείς να ελέγξεις τον ανταγωνισμό στις τηλεπικοινωνίες ή στα καύσιμα, ίσως και πολύ ευκολότερα απ' ότι σε άλλες χώρες, αλλά το πρόβλημα της χώρας είναι στον πυρήνα της συγκρότησής της: Βαθιά θεσμικό, βαθιά πολιτικό. Καμία μεταρρύθμιση κανενός κυρίου Γκουρία δεν θα πετύχει στην Ελλάδα με αντίπαλο το πελατειακό κράτος.
Κι όχι, δεν δέχομαι τα υποκριτικά «ε, μα δεν επιτρέπει η συνθήκη να παρέμβουμε στα εσωτερικά σας». Εδώ με την δική τους ανοχή καταπατάται το κράτος δικαίου στην Ελλάδα, με τρόπο ανάλογο της Πολωνίας και της Ουγγαρίας, και τώρα περιορίζονται στις εκκλήσεις για την υιοθέτηση των μεταρρυθμίσεων από την κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου;
Αυτό το τέταρτο μνημόνιο είναι ένα μνημόνιο που μοιάζει και στους μεν και τους δε. Εμείς οι Έλληνες, όσες και όσοι με καθαρό μυαλό και γνώση ξέρουμε τι πρέπει ν' αλλάξουμε στη χώρα μας πρέπει να σφυρηλατήσουμε την ενότητά μας στην κοινωνία. Πρέπει, όταν η χώρα απαλλαγεί από τη λαίλαπα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και των μνημονίων, να αναλύσουμε, με θάρρος, τους λόγους που μας οδήγησαν σ' αυτή τη μείζονα ήττα. Και να πράξουμε ότι χρειάζεται για να μην επαναληφθεί, ποτέ, μια αντίστοιχη καταστροφή.
* Ο κ. Παναγιώτης Καρκατσούλης είναι γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας «Το Ποτάμι».
