Του Γιάννη Παντελάκη
Και οι δυο νίκησαν. Διαβάζοντας άρθρα, σχόλια και αναλύσεις σε Μέσα ενημέρωσης και Μέσα κοινωνικής δικτύωσης, συμπέρανα πως πρωθυπουργός και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ικανοποίησαν. Τους κομματικούς φίλους προφανώς. Αυτούς που έχουν ανάγκη από ενέσεις αυτοπεποίθησης. Τους συσπείρωσαν. Ο καθένας με το δικό του αφήγημα, έδωσε απαντήσεις σε αυτιά που αυτό περίμεναν ν ακούσουν. Τις δικές τους αλήθειες. Αν αυτό ήταν η επιδίωξη των δυο αρχηγών, νομίζω το πέτυχαν.
Ο ενας απο την κεντρική επιτροπή του κόμματός του, ο άλλος από την Θεσσαλονίκη. Αν ζητούμενο από τις ομιλίες τους, ήταν να κερδίσουν μερικά ηχηρά χειροκροτήματα, τα κατάφεραν. Με ικανοποιητικό τρόπο. Οι παρουσίες τους – με το ξεχωριστό στυλ του καθένα - είχαν όλα όσα επιβάλλονται γι αυτές τις περιπτώσεις. Υποσχέσεις, καταγγελτικό λόγο, υπερβολές, εξαγγελίες, δραματοποίηση. Όλα τα στοιχεία πολιτικών αρχηγών που αναζητούν συσπειρώσεις. Φοβάμαι ωστόσο, πως δεν αποτελεί αυτό το διακύβευμα της εποχής μας. Και ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας - ολοένα και μεγαλύτερου - που δεν έλκεται απ' όσα ακούει, απ' όσα γίνονται. Και παρ' ότι συμπεριφέρεται σαν να μην το αφορά, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.
Δυο ενδεικτικά παραδείγματα του Σαββατοκύριακου, μάλλον τα πιο χαρακτηριστικά από τις δυο ομιλίες από τις οποίες απουσιάζουν ισχυρές δόσεις ρεαλισμού:
Ο Τσίπρας επιτέθηκε στον Μητσοτάκη, λέγοντας μεταξύ άλλων πως «είναι κοινωνική αναγκαιότητα να μην επιτρέψουμε να γυρίσει η χώρα πέντε χρόνια πίσω στην μνημονιακή πολιτική». Ο άνθρωπος που υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο και υλοποίησε στο ακέραιο τις προβλέψεις του πρώτου και δεύτερου (αυτές που δεν υλοποίησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις), επισείει τον κίνδυνο να επιστρέψουμε στη μνημονιακή πολιτική !
Ο Μητσοτάκης, έκανε μια σειρά από εξαγγελίες στην οικονομία, οι περισσότερες από τις οποίες (μείωση ΕΝΦΙΑ, μείωση φορολογικών συντελεστών κ.ο.κ.), δεν θα έχουν κανένα αντίκρυσμα αν δεν εγκριθούν πρώτα από τους δανειστές. Εκτός και αν έχει την βεβαιότητα, πως όταν πραγματοποιηθούν εκλογές (όποτε και αν αυτό συμβεί), η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα μας έχει βγάλει από τα μνημόνια, δεν θα χρειάζεται να συμφωνούν οι δανειστές για την οικονομική διαχείριση !
Ο Κυρ. Μητσοτάκης, σε μια αποστροφή απάντησής του στην Κυριακάτικη συνέντευξη τύπου, επεσήμανε ένα εύρημα των δημοσκοπήσεων. Το 85% των πολιτών έχουν αρνητική άποψη για την κυβέρνηση. Είναι αλήθεια. Όπως κοντά στην αλήθεια είναι πως η συσπείρωση της Ν.Δ. φτάνει στο 90% (κινείται γύρω στο 83-85%). Ωστόσο, αυτό αποτελεί και ένα ουσιαστικό πρόβλημα για την Ν.Δ. Ο,τι δηλαδή συγκεντρώνει ισχυρό προβάδισμα από τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή συσπειρώνει τους ψηφοφόρους της. Δεν καταφέρνει όμως να εισπράτει παρά ένα μικρό μόνο μέρος από την μεγάλη δημοσκοπική κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο τελευταίος απο την πλευρά του, δείχνει να έχει μια καθοδική πορεία χωρίς επιστροφή. Οι ψηφοφόροι του φεύγουν προς διάφορες κατευθύνσεις με καμμία διάθεση επιστροφής. Οι περισσότεροι από αυτούς, επιλέγουν την άρνηση. Όχι μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για οποιαδήποτε άλλη επιλογή. Δυο δημοσκοπήσεις του Σαββατοκύριακου (από Alco και Palmos), επιβεβαιώνουν για μια ακόμα φορά αυτά τα δεδομένα. Σε ερωτήσεις γύρω από την διαχείριση των οικονομικών, της παιδείας, της υγείας, της ανάπτυξης, πρώτη επιλογή δεν είναι κάποιο από τα δυο κόμματα εξουσίας. Άλλα κανένα. Κανένας και στην ερώτηση για καταλληλότερος για πρωθυπουργός.
Οι αναποφάσιστοι, όσοι δηλώνουν ότι θα απέχουν από τις επόμενες εκλογές και όσοι θα επιλέξουν λευκό ή άκυρο φτάνουν στο 41,9%. Οι περισσότερες πιθανότητες - με τα σημερινά δεδομένα - είναι πως τις επόμενες εκλογές θα τις κερδίσει η Ν.Δ. Ίδιες πιθανότητες, η νίκη αυτή να οφείλεται στην μεγάλη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ και όχι απαραίτητα στην δημιουργία ενός θετικού ρεύματος που θα έχει δημιουργήσει η Ν.Δ. Αν τα πράγματα συμβούν έτσι (και τίποτα δεν μας προϊδεάζει για το αντίθετο), η επομένη των εκλογών θα βρει τη χώρα σε μια παρατεταμένη διάλυση και την Νέα Δημοκρατία να αναζητά συμμάχους για σχηματισμό κυβέρνησης που θα οδηγήσει παραπέρα ένα προβληματικό καράβι. Με την κοινωνία και την οικονομία σε διάλυση και την πρώτη ιδιαίτερα επιφυλακτική. Τουλάχιστον σ' ένα μεγάλο μέρος της.
Αναμφισβήτητα, όσοι παρακολούθησαν τις δημόσιες παρουσίες των δυο αρχηγών το Σαββατοκύριακο, αποκόμισαν μια σαφέστερη εικόνα γι' αυτούς και τις προθέσεις τους. Ήταν διδακτικές παρουσίες. Θα ήταν πιο χρήσιμο (και για τους ίδιους), αν η στρατηγική και πολιτική τους απευθυνόταν και κέρδιζε εκείνο το ιδιαίτερα μεγάλο αποστασιοποιημένο κομμάτι της κοινωνίας...
