Ο κ. Τσίπρας αποφάσισε να αξιοποιήσει ένα προϊόν υποκλοπής και να “σώσει την Ευρώπη” από τον κ. Τόμσεν. Το αποτέλεσμα ήταν να βρει απέναντί του τόσο το ΔΝΤ (αναμενόμενο), όσο και τους Ευρωπαίους (επίσης αναμενόμενο). Οι Financial Times αφιέρωσαν το κεντρικό τους άρθρο στον κ. Τσίπρα, σημειώνοντας ότι οι εταίροι έκαναν λάθος που τον θεώρησαν αξιόπιστο συνομιλητή.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός διέπραξε ένα θανάσιμο αμάρτημα, όταν αποφάσισε να αξιοποιήσει πολιτικά το προϊόν μιας υποκλοπής. Μπορεί αυτό να μην σημαίνει πολλά πράγματα για τους νεοταξικούς υπηρέτες του συστήματος που αναζητούσαν τους εχθρούς ανάμεσα σε εκείνους που πρόβαλλαν αρχής εξαρχής τις εύλογες απορίες τους για τους απαράδεκτους αυτούς χειρισμούς, αλλά για τους διεθνείς συνομιλητές της χώρας μας σημαίνει πολλά. Θα πρέπει κάποιος να είναι άσχετος, επικίνδυνος και ανεύθυνος για να μην αντιλαμβάνεται το στοιχειώδες: Οι διεθνείς κανόνες της διπλωματίας δεν παραβιάζονται ούτε σε καιρό πολέμου.
Ο κ. Τσίπρας είναι ο πρωθυπουργός. Δεν μπορεί να επικαλείται δημόσια το προϊόν μιας υποκλοπής, το οποίο προϊόν δεν κόμισε δα και κάτι καινούργιο. Μία εφημερίδα, ένας δημοσιογράφος, θα μπορούσε. Στα όρια του κιτρινισμού, της αποκάλυψης, της έρευνας. Μπορεί να μην είμαι σύμφωνος, αλλά δεν θα αλλάξουμε τώρα και τους κανόνες που παίζεται το παιγνίδι παγκόσμια. Ένας πρωθυπουργός, όμως, δεν μπορεί.
Το δημοσίευμα των Financial Times είναι σκληρό, αλλά και σημαδιακό. Επισημαίνει αυτό ακριβώς το πράγμα, ότι οι μεθοδεύσεις του κ. Τσίπρα αποδεικνύουν ότι κακώς τον εμπιστεύτηκαν όσοι τέλος πάντων το έκαναν. Φυσικά οι Financial Times δεν είναι τόσο έγκριτοι όσο εγχώρια Μέσα Ενημέρωσης που μπορούν να έχουν τυπωμένα τα γεγονότα πριν αυτά συμβούν, αλλά τέλος πάντων είναι κι αυτοί γνωστοί στους δικούς τους .... νεοφιλελεύθερους κύκλους. Κι επειδή κάποιοι μπορεί να βλέπουν μέσα από όλα αυτά τα γεγονότα “ενδιαφέρουσες πολιτικές εξελίξεις”, θα τους συνιστούσα να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί, καθώς τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.
Ο κ. Τσίπρας είναι ο πρωθυπουργός της χώρας και τις όποιες αστοχίες του τις χρεώνεται η Ελλάδα και όχι μόνο ο ίδιος ως επικεφαλής της κυβέρνησης. Ο έγκυρος δημοσιογραφικός οργανισμός του εξωτερικού εκφράζει με το κεντρικό του άρθρο τον εκνευρισμό του διεθνούς παράγοντα με την χώρα. Κι αυτός ακριβώς ο εκνευρισμός είναι εκείνος που μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες ατυχήματος. Όποιος θα ήθελε ένα ατύχημα για να νιώσει δικαιωμένος για τις τοποθετήσεις που έχει κατά καιρούς κάνει για τον επικίνδυνο κυβερνητικό θίασο, είναι το ίδιο ανεύθυνος με τους κυβερνώντες.
Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει κανείς να συναινέσει σε πιθανές προσκλήσεις σε γεύμα από υποψήφιους δολοφόνους του Μινώταυρου και άλλων τεράτων της μυθολογίας. Διότι έχει συμβεί και το εξής: Όπως χειρίζονται τα θέματα του εξωτερικού, κατά τον ίδιο τρόπο χειρίζονται και τα θέματα του εσωτερικού. Η έλλειψη εμπιστοσύνης δεν έχει προκύψει τυχαία. Αν κάποιος σε έχει φωνάξει στο σπίτι του για να σε προσβάλει και να σε παγιδεύσει, το πιο λογικό είναι να μην κάνεις αποδεχτή την επόμενη πρόσκληση.
Σημαίνει, όμως, ότι θα πρέπει να ειπωθούν τα πάντα στον λαό. Με διαφάνεια. Ανοικτά και δίχως περιστροφές. Για να αναλάβει ο καθένας και τις ευθύνες των πράξεών του. Για να σταματήσουν τα παιγνίδια της καμαρίλας. Το κρυφτούλι του δήθεν πατριωτισμού. Για να ξέρουμε ποιοι πετροβολούν κρυμμένοι πίσω από τον θεσμικό τους ρόλο. Μόνο με δημόσιο διάλογο θα είναι όλοι πιο προσεκτικοί. Θέλουν διάλογο; Ναι, αλλά μόνο μπροστά στις κάμερες.
Θα ρωτήσει κάποιος αν αυτό είναι σωστό, υπό την έννοια ότι μπορεί να έχουμε αστοχίες για λόγους εντυπωσιασμού. Η απάντηση είναι ότι δεν έχει νόημα να συνομιλεί κανείς σε μία κλειστή αίθουσα και την ίδια ώρα να διαρρέουν διάφορα απίστευτα πράγματα κατευθείαν από του Μαξίμου. Θυμηθείτε μόνο τι έγινε στην πρόσφατη σύσκεψη κορυφής υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Θέλουν συνεννόηση; Για το καλό του Έθνους θα πρέπει να υπάρξει. Αλλά δεν τους εμπιστεύεται πλέον κανείς μετά από τα όσα έχουν γίνει. Κι έχουν γίνει πολλά. Κάποιοι γέλαγαν όταν ο Βαρουφάκης ηχογραφούσε τους συνομιλητές του στην Ευρώπη. Κάποιοι άλλοι θεώρησαν απολύτως λογικό να χρησιμοποιήσει ένας ηγέτης μιας χώρας στον δημόσιο διάλογό του ένα προϊόν υποκλοπής. Τώρα εισπράττουμε από παντού αυτό που επισημάναμε από την πρώτη στιγμή: Μία κρίση εμπιστοσύνης.
Γι' αυτό και γκρεμίζεται το άστρο του κ. Τσίπρα. Όχι μόνο γιατί είπε ψέματα, αλλά διότι δεν τον εμπιστεύονται οι συνομιλητές του. Κι αν ρωτάτε αν αυτό είναι καλό ή κακό, η απάντηση είναι ότι πρόκειται για μία πολύ κακή εξέλιξη. Για την χώρα!
Θανάσης Μαυρίδης
