Του Σάκη Μουμτζή
Για κάποιους λαϊκιστές βουλευτές των κομμάτων της δημοκρατικής αντιπολίτευσης, ο πειρασμός να ψηφίσουν κάποια «φιλολαϊκά» μέτρα του τέταρτου μνημονίου, είναι μεγάλος.
Αδυνατώντας να δούν τη μεγάλη εικόνα, χάνονται στις λεπτομέρειες και φοβούνται μήπως κατηγορηθούν γιατί δεν ψήφισαν μέτρα που, δήθεν, ανακουφίζουν κάποιες κοινωνικές ομάδες. Δεν θα εμπλακώ στη συζήτηση για τις προϋποθέσεις που πρέπει να συντρέξουν, ώστε να εφαρμοστούν αυτά τα αντίμετρα. Προϋποθέσεις τόσο ακραίες, που τα καθιστούν φτηνό προπαγανδιστικό πυροτέχνημα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Και σε αυτό το θέατρο δεν νοείται να συμμετάσχουν βουλευτές της δημοκρατικής αντιπολίτευσης.
Ομως, ας δούμε και τη μεγάλη εικόνα. Επιβάλλεται τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου να ξεσκεπάσουν τη μεγαλύτερη εξαπάτηση που έγινε ποτέ στην πολιτική ιστορία της χώρας. Να μην συνεργήσουν στην αποσιώπηση της. Να μην επιτρέψουν στον ΣΥΡΙΖΑ να περάσει ανώδυνα τα μέτρα, και μάλιστα με την παρουσία τους.
Πρέπει με την κοινή στάση τους τη στιγμή της ψηφοφορίας, να περιφρουρήσουν τις διαχωριστικές γραμμές τους από το εθνολαϊκιστικό έκτρωμα.
Αυτή την στιγμή η συντριπτική πλειοψηφία των φιλοευρωπαίων πολιτών, απαιτεί ξεκάθαρες θέσεις από τα κόμματα που τους εκπροσωπούν. Η τυχόν ψήφιση από αυτά επί μέρους μέτρων, θολώνει αυτές τις διαχωριστικές γραμμές και επιτείνει την σύγχυση στο ευρωπαϊκό στρατόπεδο.
Και αυτό ακριβώς επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ. Να ξεθωριάσουν τα όρια των δύο στρατοπέδων και να αποκτήσει έτσι πρόσβαση σε πολίτες που αμφιταλεύονται ακόμα για τις μελλοντικές προθέσεις τους. Σε πολίτες που, βλέποντας τη συμμετοχή των κομμάτων της δημοκρατικής αντιπολίτευσης στη διαδικασία της ψηφοφορίας και, κυρίως, στην επιλεκτική ψήφιση κάποιων αντιμέτρων, να μην αντιληφθούν πως αυτά ουσιαστικά είναι μια απάτη.
Έτσι, τα αντίμετρα αποτελούν μια καλοστημένη παγίδα για κάποιους καλοπροαίρετους βουλευτές του ευρωπαϊκού τόξου, που δεν διδάχτηκαν από το πάθημα του καλοκαιριού του 2015, όταν έδωσαν άνευ όρων την ψήφο τους στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ας δούν οι «ναιμεναλλάδες» πώς πολιτεύθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ την εποχή της παντοδυναμίας του. Ύψωσε τείχη στην Ελληνική κοινωνία χωρίζοντάς την, στο μνημονιακό και στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο. Και φρόντισε με συνέπεια να περιφρουρήσει το δικό του χώρο.
Οι κραυγές «ή εμείς ή αυτοί» και «θα μας τελειώσουν ή θα τους τελειώσουμε» δεν ήταν ούτε τυχαίες ούτε προέκυψαν σε στιγμές ρητορικής έξαρσης του Αλ.Τσίπρα. Ήταν πολύ καλά μελετημένες και αποσκοπούσαν στην επιβεβαίωση της ύπαρξης των δύο στρατοπέδων, καθώς έτσι εξυπηρετείτο άριστα το ρεσάλτο του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία.
Σήμερα, που αυτές οι διαχωριστικές γραμμές έχουν ξεφτίσει, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μετατραπεί σε μια sui generis μνημονιακή δύναμη με όλες τις αντιφάσεις της, επιδιώκει να συμπαρασύρει τη δημοκρατική αντιπολίτευση στο δικό του παιχνίδι. Ένα παιχνίδι που, ουσιαστικά, αποβλέπει στη διάχυση των ευθυνών για τα αποτελέσματα της τυχοδιωκτικής διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μέχρι σήμερα.
Τι πιστεύουν μερικοί βουλευτές της δημοκρατικής αντιπολίτευσης; Αν σήμερα ο Αλ.Τσίπρας αισθανόταν πανίσχυρος δεν θα ξανακραύγαζε το «ή εμείς ή αυτοί»;
Στα αμφιθέατρα της δεκαετίας του 70, που είχα την τύχη να δραστηριοποιηθώ, διεκινείτο το απόφθεγμα: «όταν ο αντίπαλος βγαίνει από το χαράκωμα με τα χέρια ψηλά, τότε τον πυροβολείς.»
Και ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή είναι και μνημονιακός και παραδομένος. Όλοι οι βουλευτές της δημοκρατικής αντιπολίτευσης, ας κάνουν το καθήκον τους. Να τους αφήσουν μόνους στην ξεφτίλα τους.
