«Ήρθαν πάλι τα φτωχαδάκια» μου έλεγε φίλος με τον οποίον τσιμπούσαμε γαύρο μαρινάτο και χωριάτικη σαλάτα σε ταβερνάκι μέσα στο λιμάνι της Ρόδου. Έβλεπε ένα τερατώδες super yacht με σημαία Κατάρ (μάλλον) να περνά από μπροστά μας και να κατευθύνεται στον προβλήτα. Αν πω ότι ο φίλος μου μιλούσε απαξιωτικά, μάλλον αδικώ τα βαθύτερα συναισθήματά του. Έτσι και το βλέπε να βουλιάζει εκεί μπροστά, θα σηκωνόταν επάνω και θα ξεσπούσε σε ζητωκραυγές.
Αναρωτιέμαι ειλικρινά πότε ο μέσος Έλληνας θα πάρει την απόφαση να κοιτάξει κατάματα τον κόσμο γύρω του και να εκμεταλλευτεί τις όποιες ευκαιρίες του δίνει. Πότε θα αποφασίσει να αντικαταστήσει τις κατάρες με δημιουργική ματιά και τις επαναστατικές ονειρώξεις του μυαλού του σε ευκαιρίες για βελτίωση της ζωής του. Αυτή τη στιγμή, η Ελλάδα είναι πρώτη στον κόσμο στην ιδιωτική κρουαζιέρα των super yachts. Τον Ιούνιο του 2021 ξεπέρασε και τη Γαλλία και την Ιταλία, και την Ισπανία και τις ΗΠΑ και την Καραϊβική.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που δίνουν τα διεθνή γραφεία αυτής της απαιτητικής και πανάκριβης αγοράς, τον Ιούνιο έπλευσαν στις ελληνικές θάλασσες και αγκυροβόλησαν γύρω από τα νησιά μας 194 super yachts, με την Ιταλία στα 171, τις ΗΠΑ στα 170, την Γαλλία στα 151 και την Ισπανία στα 124. Μιλάμε για yachts τεραστίων διαστάσεων, με 50 ή 100 άτομα πλήρωμα και με λίγους Κροίσους ή Χολιγουντιανούς σταρ στις καμπίνες και τα καταστρώματα τους. Κάθε ένα απ’ αυτά κοστίζει εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια, το νοίκι τους για μια μέρα ξεπερνά τους μισθούς μιας ολόκληρης ζωής για έναν μεροκαματιάρη.
Εντάξει, η εικόνα τους είναι φυσιολογικό να προκαλεί τον φθόνο του υπαλλήλου των 1.000 ευρώ μηνιαίως που τα κοιτά απ’ την παραλία. Αλλά μέχρι να μεταβληθούν τα φτωχαδάκια σε Κοκκινογένηδες που θα κάνουν το πειρατικό γιουρούσι στο yacht και θα μοιράσουν τους θησαυρούς των ζαπλουτίδηδων στην πιτσιρικαρία (όπως τραγουδούσαν οι άγαμοι θύται), μέχρι να έρθει ο παγκόσμιος σοσιαλισμός που θα ανακατανείμει δικαιότερα τα εισοδήματα σε πλανητικό επίπεδο, δεν κάνουμε καμιά προσπάθεια να κερδίσουμε απ’ αυτό που γίνεται στις θάλασσες μας;
Αντί να φτύνουμε με σιχασιά βλέποντας τους, μήπως να μην αντιδρούμε όταν προγραμματίζεται κάποια καινούρια μαρίνα ή μήπως να φτιάξουν οι ιδιώτες μας υπηρεσίες στη στεριά που θα πάρουν τα άκοπα λεφτά των μισητών Κροίσων; Ναι, είναι άδικος ο κόσμος γύρω μας, αλλά μέχρι να γίνει δικαιότερος μήπως να βρει δουλειά κάποιος Έλληνας σεφ που θα τους μαγειρέψει, κάποιος μανάβης ή ψαράς που θα τους προμηθεύσει, κάποιος μηχανικός που θα τους επιδιορθώσει, κάποιος «rend car» που θα τους νοικιάσει λιμουζίνα να κάνουν τη βόλτα τους;
Τι στο καλό, θα προτιμούσαμε να βρίσκονται όλοι αυτοί στη γαλλική Ριβιέρα ή στον Άγιο Δομίνικο και στις δικές μας θάλασσες να πλέει μόνη σκούνα του καπετάν Ανδρέα Ζέπο που χαίρομαι όταν τον βλέπω; Στο τέλος-τέλος, μεγάλη είναι η θάλασσα μας, χωράει και τη θαλαμηγό του Μπέζος και του Τσέγκα τ’ αρμενάκι απ’ τη Γραμπούσα. Και το μεγαθήριο του Αμπράμοβιτς και την ψαρόβαρκα του γέρο Νικόλα απ’ τη Σίφνο.
Ξέρετε γιατί τα γράφω αυτά; Διότι έχω την εδραία πεποίθηση ότι όπως αντιμετωπίζουμε ως μέσοι Έλληνες τον Κροίσο, αντιμετωπίζουμε και τον γείτονα μας που έχει πετύχει κάτι λίγο παραπάνω από μας. Αντί να κοιτάξουμε να τον φτάσουμε, προτιμούμε να τον δούμε να βουλιάζει μέσα στο λιμανάκι της γειτονιάς μας.
