Της Λίνας Παπαδάκη
Η μεσαία τάξη είναι η χαμένη Ατλαντίδα της ελληνικής κοινωνίας. Ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνικής διαστρωμάτωσης που βούλιαξε και εξαφανίστηκε γιατί την έβαλαν στο μάτι δεξιοί και αριστεροί κυβερνήτες. Την στοχοποίησαν, την ενοχοποίησαν και την κατέστρεψαν για τους δικούς τους λόγους ο καθένας. Οι αριστεροί περισσότερο, γιατί συνέχισαν να τη σφυροκοπούν ενώ ήταν ήδη γονατισμένη και ανήμπορη να αντιδράσει, μετά τις συνεχείς επιθέσεις που δεχόταν από την πρώτη μέρα των Μνημονίων.
Και το ανήκουστο, οι ιδεοληπτικοί μισοκομμουνιστές που μας κυβερνούν, ιδεολογικοποίησαν την εξάρθρωση μιας ολόκληρης κοινωνικής τάξης στο όνομα της συνήθους κολακείας και εξαγοράς της εκλογικής του πελατείας. Ομολογούν ωμά ότι αφαιμάσσουν τη μεσαία τάξη για να μοιράσουν μέρισμα στους αδύναμους, λες και οι κυβερνήσεις δεν είναι όλων των πολιτών αλλά του διχασμού τους. Αφελώς πιστεύουν ακόμα, ότι η καλλιέργεια της ταπεινής ικανοποίησης και του φθόνου για τους πιο εύπορους του παρελθόντος, που ακολούθησαν την ίδια μοίρα της φτωχοποίησης, θα συνεχίσει να φέρνει ψήφους- λάθος. Οι άνθρωποι που τους πίστεψαν ήλπισαν ότι θα βελτιωθεί η δική τους μοίρα και όχι ότι θα έχουν παρέα στην κατηφόρα. Η κατσίκα του γείτονα είναι ελληναράδικη δοξασία- οι άνθρωποι στο τέλος ικανοποιούνται μόνο αν τους φτάνουν τα χρήματα που έχουν στην τσέπη.
Όμως πρόκειται για οικονομικό αυτοχειριασμό. Γιατί η μεσαία τάξη είναι η ατμομηχανή που σέρνει την οικονομία και την κοινωνία. Είναι οι μικρές επιχειρήσεις που δίνουν δουλειές στους άνεργους και τώρα κλείνουν η μία μετά την άλλη, γιατί το κράτος τις φορολογεί υπέρμετρα. Είναι η ελεύθεροι επαγγελματίες που αποτελούν απαραίτητα γρανάζια του οικονομικού γίγνεσθαι και τώρα αποσύρονται μαζικά, εξοντωμένοι από τις εισφορές, αφήνοντας μαύρες τρύπες στο παζλ της μικρής και μεσαίας οικονομικής δραστηριότητας. Είναι οι κάπως καλά πληρωμένοι υπάλληλοι, τα μεσαία στελέχη επιχειρήσεων, οι επιστήμονες, και όλοι αυτοί οι χιλιάδες επαγγελματίες που συναποτελούν τη ραχοκοκκαλιά που κρατά μια κοινωνία συνεκτική και όρθια. Αυτήν τη ραχοκοκκαλιά τσακίζουν οι οικονομικοί εγκέφαλοι γιατί τη θεώρησαν ανεξάντλητη πηγή αιμοδοσίας για τις παροχές τους.
Η μεσαία τάξη είμαστε εμείς που καταναλώνουμε. Που κάνουμε τζίρους στις επιχειρήσεις της ένδυσης, της υπόδησης, της ομορφιάς, της εστίασης, της διασκέδασης, της μετακίνησης, των ταξιδιών, που συντηρούμε δηλαδή το μεγαλύτερο ποσοστό της εμπορικής δραστηριότητας της χώρας μας. Η μεσαία τάξη είναι και η δική μου χαμένη πατρίδα, γιατί κάποιοι αποφάσισαν ότι έπρεπε να αισθάνομαι ένοχη λες και τα έκλεψα, να αισθανόμαστε ένοχοι και να τιμωρηθούμε, όλοι εμείς που πιστεύουμε στις μικρές απολαύσεις, στις μικρές πολυτέλειες, στις μικρές φυγές, στα ψήγματα καλής ζωής που τα χρόνια της κρίσης λοιδορήθηκαν και δυσφημίστηκαν. Και δεν καταλαβαίνουν οι ανόητοι ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος να επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Όταν εμείς οι εξόριστοι της μεσαίας τάξης ξαναβρούμε την πατρίδα μας.
