Είναι το αιώνιο ερώτημα: Είμαστε με τον Ορτέγκα στη Νικαράγουα; Με τους Άραβες στη διαμάχη τους με τους Ισραηλινούς; Με τους Σύριους; Τους Ρώσους, τους Κινέζους, τους Κούρδους, τους αδελφούς μουσουλμάνους; Σε κάθε αντιπαράθεση που λαμβάνει χώρα στον πλανήτη Γη, εμείς οι Έλληνες νιώθουμε την ανάγκη να πάρουμε την πλευρά κάποιου. Λες κι αν μείνουμε μία φορά αμέτοχοι θα σταματήσει το σύμπαν να υπάρχει!
Να μην υποστηρίξουμε το δίκαιο; Και ποιο είναι αυτό το δίκαιο; Έπειτα από χρόνια η Νικαράγουα, για παράδειγμα, δεν είναι ο παράδεισος που θα ήθελε η ελληνική Αριστερά. Επίσης, παραμένει ακατανόητη η λατρεία απέναντι στους Ρώσους. Και τέλος, ψάχνουμε να βρούμε τι ωφέλησε την χώρα μας η φιλική (σε εξωφρενικό σημείο) πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου προς τους Άραβες.
Θα ήταν σημαντικό για μία φορά να είμαστε με αυτούς που πρέπει. Δηλαδή με εκείνους που εξυπηρετούν απόλυτα τα εθνικά μας συμφέροντα. Δεν μας ζήτησε κανείς να παίξουμε τον ρόλο του παγκόσμιου εισαγγελέα και επιπλέον είναι μεγάλη πολυτέλεια να αφήνουμε την δική μας γειτονιά και να τρέχουμε απρόσκλητοι να λύσουμε τα προβλήματα άλλων σε άλλες γειτονιές.
Έχουμε εμμονές! Η ελληνική ακροδεξιά και η αριστερά συμφωνούν σε ένα πράγμα: Ότι οι Ρώσοι και οι Άραβες είναι ο φίλοι μας και οι Ισραηλινοί και οι Αμερικάνοι οι εχθροί μας. Για την ακροδεξιά οι ΗΠΑ συμβολίζουν την μισητή γι'' αυτούς φιλελεύθερη δημοκρατία και το κράτος του Ισραήλ παραμένει ο “παλιός εχθρός του ελληνισμού”. Για να μην πούμε ακόμη ότι οι Εβραίοι σταύρωσαν τον Χριστό”! Οι Ρώσοι, όμως, είναι οι ομόθρησκοι που έχουν κι έναν γενναιόδωρο Πούτιν που “στηρίζει” στην Ευρώπη τα εθνικιστικά κινήματα. Για την Αριστερά, οι Ρώσοι είναι οι κληρονόμοι της Σοβιετικής Ένωσης, οι Αμερικάνοι οι εχθροί των φίλων μας και οι Άραβες οι εχθροί των Ισραηλινών που είναι πιστοί σύμμαχοι των Αμερικάνων.
Πρόκειται για μία απόλυτη τρέλα που πηγάζει από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Ο κόσμος μας είναι χωρισμένος μεταξύ των καλών κομμουνιστών και των κακών καπιταλιστών. Καλό είναι ότι συμφέρει την μαμά Σοβιετία, καθώς στην μελλοντική κομμουνιστική κοινωνία δεν θα υπάρχουν κράτη, παρά μόνο μία μεγάλη οικογένεια. Με άλλα λόγια, συζητάμε για την επικράτηση της αριστερής ιδεολογίας στην πράξη...
Μόνο που είναι καιρός να αρχίσουμε να σκεπτόμαστε διαφορετικά. Με άλλο τρόπο. Να αφήσουμε κατά μέρος τις αυταπάτες και να κάνουμε έναν μακροχρόνιο σχεδιασμό για τα εθνικά μας θέματα. Να χαραχτεί μία εθνική γραμμή που θα τηρηθεί με θρησκευτική ευλάβεια απ'' όλους. Να μπουν τα θεμέλια για μία εξωτερική πολιτική με διάφανους στόχους και χωρίς μυστικές ατζέντες και συμφωνίες. Και στο πλαίσιο αυτό να αποφασίσουμε τις στρατηγικές μας συμμαχίες. Με γνώμονα ποιο είναι το δικό μας συμφέρον. Έτσι επιλέγουν οι σοβαροί λαοί τους εχθρούς και τους φίλους τους και όχι με βάση τα συμφέροντα τρίτων.
Θανάσης Μαυρίδης
