Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν αυτή την στιγμή οι επιχειρηματίες στον πρωτογενή τομέα είναι η έλλειψη εργατικών χεριών. Για τους Έλληνες οι εργασίες αυτές θεωρούνται παρακατιανές. Οι Αλβανοί και οι Βούλγαροι που μέχρι πριν λίγα χρόνια κάλυπταν το «κενό» έχουν εγκαταλείψει την χώρα λόγω της κρίσης. Αλλά και οι «μετανάστες» από φτωχότερες χώρες δεν πλησιάζουν, αφού ο στόχος τους είναι τα ευρωπαϊκά επιδόματα και όχι η εύρεση καλύτερης εργασίας.
Ένας τρόπος για να αντιμετωπίσει κανείς το πρόβλημα στην πλατεία Βικτωρίας είναι να προσπαθήσει το κράτος να γίνει η γέφυρα μεταξύ της προσφοράς και της ζήτησης. Για να διαπιστώσει στο τέλος αν αυτό που περιγράψαμε είναι μία πραγματικότητα ή αν πρόκειται για μία μεγάλη παρεξήγηση. Στον πρωτογενή τομέα υπάρχει ζήτηση για εργατικό δυναμικό. Ή αυτό τουλάχιστον δηλώνουν άνθρωποι που έχουν σχέση με το αντικείμενο. Και φανταζόμαστε ότι η ζήτηση αυτή θα αυξηθεί αν γίνουν επενδύσεις. Οι οποίες επενδύσεις με την σειρά τους έχουν τις προσφερόμενες θέσεις εργασίας ως μία από τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη σε αυτό τον τομέα. Μπορεί, λοιπόν, αυτή η ζήτηση να «παντρευτεί» με την προσφορά ; Υπάρχει πράγματι αντίστοιχη προσφορά; Αν δεν υπάρχει, τότε θα πρέπει να προβληματιστούμε σοβαρά για το τι θα συμβεί στο μέλλον. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν έχουμε την οικονομική δυνατότητα να τους ζούμε με επιδόματα!
Ακόμη κι αν θα ήθελε κανείς να στηρίξει τις επενδύσεις στον πρωτογενή τομέα, είναι εξαιρετικά δύσκολο αυτές να υποστηριχτούν στην πορεία χωρίς εργατικό δυναμικό! Ας αφήσουμε το γεγονός ότι δεν έχει διαπιστωθεί ακόμη τέτοια διάθεση. Για την στήριξη ο λόγος. Ας δεχτούμε όμως και για χάρη της συζήτησης ότι θα εμφανιστεί στο ορατό μέλλον. Η διάθεση! Αν τότε δεν υπάρχουν τα απαραίτητα εργατιά χέρια δεν θα έχουμε και πάλι το επιθυμητό αποτέλεσμα. Κι ας υπάρχουν τα διαθέσιμα κεφάλαια.
Η χώρα έχει ανάγκη από μετανάστες. Η ανάπτυξη χρειάζεται εργατικά χέρια. Το πρόβλημα είναι ότι δεν συναντιούνται οι δρόμοι μας, όπως τουλάχιστον υποστηρίζει το ρεπορτάζ μας. Δεν συναντιούνται δηλαδή ο δρόμος των δικών μας αναγκών και εκείνος των επιδιώξεων των αιτούντων άσυλο.
Το σίγουρο είναι ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να προσφέρει δωρεάν υπηρεσίες που δεν είναι σε θέση να τις προσφέρει ούτε στους υπόλοιπους πολίτες της. Δεν έχει την οικονομική δυνατότητα. Από την άλλη, η τυφλή άρνηση για βοήθεια στους μετανάστες και με βάση την οικονομική δυσπραγία δεν είναι μια παραγωγική πολιτική. Θα είχε μεγάλη αξία αν προσπαθούσαμε, τουλάχιστον αυτό, να βρούμε κοινά σημεία επαφής. Όπου υπάρχουν. Και νομίζουμε ότι η ελληνική οικονομία έχει ανάγκη από θέσεις εργασίας σε συγκεκριμένους τομείς. Έχει σημασία να δοκιμάσουμε. Όχι μόνο γιατί έτσι θα βοηθηθούν ελληνικές επιχειρήσεις να αναπτυχτούν, αλλά και γιατί έτσι θα αλλάξει η ζωή ανθρώπων που σήμερα κοιμούνται στις πλατείες. Στο κάτω – κάτω της γραφής τι στο καλό καλοί Χριστιανοί είμαστε αν ανεχόμαστε να κοιμούνται συνάνθρωποί μας στο πεζοδρόμιο; Αν βρούμε πάντως λύσεις θα αποκτήσουμε και μία πιο ρεαλιστική πολιτική στο μεταναστευτικό και θα δώσουμε έτσι ένα σαφές μήνυμα και προς τους ίδιους τους μετανάστες ή τους «υποψήφιους» μετανάστες για το τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε να κάνουμε.
Θανάσης Μαυρίδης
