Tου Γιώργου Καραμπελιά
Γύρω από το ζήτημα της επιλογής του προσώπου που θα προταθεί από τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως ο επόμενος Πρόεδρος της δημοκρατίας δεν παίζεται μόνο η απλώς ένα παιχνίδι πολιτικών συσχετισμών και μικροκομματικών υπολογισμών, όπως πολλοί θέλουν να το εμφανίσουν. Δηλαδή εάν θα στηριχθεί από το Κινάλ εάν θα συναινέσει ο ΣΥΡΙΖΑ, πώς θα εκληφθεί στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας και ούτω καθεξής. Όλα αυτά αποτελούν στην πραγματικότητα την δευτερεύουσα πλευρά στο ζήτημα της επιλογής του μελλοντικού προέδρου.
Το ουσιαστικότερο και σημαντικότερο ζήτημα σε μία στιγμή που η Ελλάδα αντιμετωπίζει το φάσμα της δραματικής απομείωσης της εθνικής της κυριαρχίας, μετά την οικονομική συντριβή πού προηγήθηκε, είναι το τι ακριβώς θα συμβολίζει αυτός ο νέος πρόεδρος ως προς το κεντρικό πρόβλημα της περιόδου. Θα συμβολίζει την πολιτική του ανέφικτου κατευνασμού που απέτυχε οικτρά όλα τα προηγούμενα χρόνια ή αντίθετα θα συντάσσεται με την εθνική γραμμή τις αντιμετώπισης και της αποτροπής της τουρκικής επιθετικότητας; Αυτό είναι το κύριο ζητούμενο στην εκλογή προέδρου Δημοκρατίας, με διαφορετικές, βεβαίως ανάλογα με το προτεινόμενο άτομο, διαβαθμίσεις σε αυτή την γκάμα πού κυμαίνεται από τον εθνομηδενισμό έως τον πατριωτισμό. Και είναι ιδιαίτερα σημαντικό για όλους τους Έλληνες και για τα μηνύματα που στέλνουν τόσο στον εξωτερικό παράγοντα –Αμερική, Γερμανία και λοιπούς–, όσο και στον βασικό μας αντίπαλο τον Ερντογάν και την οθωμανική Τουρκία να επιλεγεί ένα πρόσωπο που να συμβολίζει ή τουλάχιστον να μην αντιπαρατίθεται στον δημοκρατικό πατριωτισμό.
Όλοι εκείνοι λοιπόν –είτε στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό της χώρας– που έχουν ανησυχήσει με τη διαμόρφωση μιας εθνικής γραμμής αποτροπής της τουρκικής επιθετικότητας, θέλουν να δοθεί το ακριβώς αντίθετο μήνυμα μέσα από την επιλογή του νέου προέδρου της δημοκρατίας. Δηλαδή να πρόκειται για μία εκλογή που θα κινείται στη γνωστή λογική του κατευνασμού, πράγμα που πρακτικά σημαίνει στη λογική της υποταγής εκεί που έχουν φθάσει τα πράγματα. Γι' αυτό και τις τελευταίες εβδομάδες και ημέρες εξελίσσεται ένα παιχνίδι προτάσεων και αντιπροτάσεων οι οποίες κατατείνουν στην επιλογή ανθρώπων, ανδρών-γυναικών που έχουν ταυτιστεί διαχρονικά με τις απόψεις του κατευνασμού αν όχι και του έθνο-μηδενισμού. Χαρακτηριστικό είναι, και δεν είναι το μόνο, το άρθρο της κυριακάτικης «Καθημερινής» στις 12 Ιανουαρίου 2020, το οποίο μάλλον απροκάλυπτα «πλασάρει» ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον κύριο Αλιβιζάτο ή σε έσχατη περίπτωση την κυρία Δαμανάκη. Διαβάζουμε στο άρθρο του Κ.Π. Παπαδιοχου: «πρόσωπο με προφίλ Αλιβιζάτου η πιθανότερη επιλογή του Πρωθυπουργού»... «Σε αμιγώς πολιτικό επίπεδο στο προσκήνιο παραμένει και το όνομα της κυρίας Μαρίας Δαμανάκη». κ.λπ.
Ποιος όμως είναι ο κύριος Αλιβιζάτος; Πάρα πολλοί τον γνωρίζουν ως τον άνθρωπο που μόλις πριν μερικούς μήνες, στις αρχές Μαρτίου του 2019 υποστήριζε πως «Ο Τσίπρας… πιάνει πουλιά στον αέρα. (www.lifo.gr 4.3.2019 ) για να μεταστραφεί αμέσως μετά. Όμως το σημαντικότερο είναι πως σε δύο τουλάχιστον κομβικές στιγμές της πρόσφατης ιστορίας μας, στη διαμάχη για το σχέδιο Ανάν τάχθηκε αναφανδόν με την υποστήριξη αυτής της καταστροφικής επιλογής, ενώ υπήρξε από τους βασικούς υποστηρικτές της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Ο Νίκος Αλιβιζάτος όχι μόνο είχε συνυπογράψει κοινό κείμενο με τους Αντώνη Λιάκο, Άννα Φραγκουδάκη, Σία Αναγνωστοπούλου και δεκάδες ακόμα υπέρ του σχεδίου αλλά και υπήρξε ένα από πρωτοπαλήκαρα του συριζαϊκού και σημιτικού φιλοανανικού στρατοπέδου· συμμετείχε σε πολλές σχετικές εκδηλώσεις σε Ελλάδα και Κύπρο, προσφέροντας και τα συνταγματικά φώτα του. ενώ συνέταξε και σχετική γνωμοδότηση για «λογαριασμό πολιτικού κόμματος της Κύπρου». Διαβάζουμε δε πως «Το σχέδιο Ανάν μπορεί να λειτουργήσει». Προσφάτως διακρίθηκε και πάλι για τις παρεμβάσεις του υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών. Συνυπέγραψε κοινό κείμενο με τους Θάνο Βερέμη, Νίκο Δήμου, Χρήστο Ροζάκη, Αντιγόνη Λυμπεράκη και τον πρόεδρο του ΕΛΙΑΜΕΠ Λουκά Τσούκαλη, κ. ά. υπέρ της συμφωνίας. Σε συνέντευξή του (ρ/σ 24/7) «κατέθεσε την άποψή του ότι δεν έχει συνταγματική βάση το αίτημα του Κυριάκου Μητσοτάκη προς τον Πρ. Παυλόπουλο»… «είναι ανεύθυνη η στάση του κ. Σαμαρά» και «η ΝΔ κινείται στην κόψη του ξυραφιού. Δυσκολεύεται να βρει το βηματισμό της για να παραμείνει ένα ευρωπαϊκό κόμμα και ταυτόχρονα να μην στηρίζει ο,τιδήποτε κάνει η κυβέρνηση Τσίπρα. Αν όμως ταυτιστούν με τους Καζίνσκι και τους Ορμπάν στον έξαλλο εθνικισμό τότε πού οδηγούνται;», ( efsyn.gr 14.06.2018)
Αυτό τον άνθρωπο προωθεί το συγκρότημα της «Καθημερινής» για πρόεδρο της Δημοκρατίας, Δηλαδή σε μία στιγμή που η ελληνική κοινωνία προσπαθεί να διαμορφώσει μια στοιχειώδη πατριωτική κοινή συνιστώσα απέναντι στην Τουρκική επιθετικότητα τέτοιες απόψεις καλούν το πολιτικό σύστημα να βαδίσει προς την αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση. Να ενισχύσει δηλαδή μια απόλυτα μειοψηφική εθνομηδενιστική συνιστώσα στην ανώτερη πολιτειακή θέση της χώρας. Με τον υψηλό συμβολισμό που μπορεί να έχει σε μια τέτοια στιγμή η σχετική επιλογή. Διότι ότι και αν καταμαρτυρήσει κανείς εναντίον του σημερινού προέδρου δεν μπορεί τουλάχιστον να τον ψέξει επι εθνομηδενισμώ· μήπως λοιπόν η τόσο φανατική υποστήριξη(;) του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ στο πρόσωπό του κατατείνει στο να γίνει ευκολότερα αποδεκτή μια υποψηφιότητα που έχει το ακριβώς αντίθετο πρόσημο; Εξάλλου όπως τόνισε ο Αλιβιζάτος «ο Τσίπρας πιάνει πουλιά στον αέρα».
