Όταν το αυτονόητο χρειάζεται υπεράσπιση, κάτι δεν πάει καλά!
Συμβαίνει, ωστόσο και στις καλύτερες οικογένειες. Εμείς συζητάμε για το αν πρέπει να κάνουμε διάλογο με τους Τούρκους, στις καλύτερες οικογένειες συζητούν για την «κλοπή» των εκλογών. Περαστικά μας(τους)!
Δεν βλάπτει να επαναλάβουμε ότι δεν υπάρχει καμία μέθοδος για αντιμετώπιση των διεθνών προβλημάτων πέραν της συζήτησης, του διαλόγου και της συμφωνίας. Η στρατιωτική μέθοδος (που πολλοί φαντασιώνονται), δεν λύνει κανένα πρόβλημα αλλά προσθέτει ή παρατείνει τα προβλήματα. «Πόλεμος είναι η συνέχεια της διπλωματίας με άλλα μέσα», εξηγεί ο μεγαλύτερος διανοητής των στρατιωτικών θεμάτων στον σύγχρονο κόσμο, ο στρατηγός Καρλ Φίλιπ Γκότλιμπ φον Κλαούζεβιτς.
Το ζητούμενο συνεπώς είναι πώς θα εξασφαλίσουμε το μέγιστο δυνατό πλεονέκτημα. Αυτό θα έπρεπε να συζητάμε. Η αναβολή του διαλόγου το 2004, όταν ήταν προγραμματισμένο να ξεκινήσει η διαπραγμάτευση για την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών στο Αιγαίο, ποιο, ακριβώς, πλεονέκτημα μας εξασφάλισε; Δεν είναι καλύτερα να διαπραγματευόμαστε με μια λογική Τουρκία και τι όχι με μια Τουρκία στα κεραμίδια;
Δεν θα ήταν καλύτερα να είχαμε αποφύγει την επιδειξιμανία του υπουργού Αμύνης της περιόδου των ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ; Η προφανής απάντηση στα ερωτήματα αυτά, είναι θεωρώ λυπηρή. Ας μην οδηγήσει και πάλι σε σουρεαλιστικά συμπεράσματα, την περίεργη περίοδο που διανύουμε.
Οι θέσεις που τώρα προβάλλονται ως επίσημες θέσεις από την τουρκική πλευρά εμφανίστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του ‘90, ως ιδεολογήματα σκοτεινών πυρήνων του Κράτους που έδιναν λυσσαλέες μάχες για να να διατηρήσουν την εξουσία που τότε «πολιορκούνταν» από τις διεκδικήσεις των δημοκρατικών δικαιωμάτων της Τουρκικής κοινωνίας. Η θεαματικότερη εμφάνιση αυτών των πυρήνων έγινε με την κρίση στα Ίμια.
Οι πυρήνες αυτοί τότε ηττήθηκαν, τέθηκαν στο περιθώριο και για μία περίπου δεκαετία κυριάρχησαν στην Τουρκία οι δυνάμεις των δημοκρατικών αλλαγών. Εξασφάλισαν μία πρωτοφανή οικονομική ανάπτυξη, πριν επιτραπούν στην μισαλλόδοξη Ισλαμο-αυταρχική επιλογή που ζούμε σήμερα. Οι πυρήνες που γνωρίσαμε τότε -με τα Ίμια-, επανήλθαν, διεκδικώντας πάντα την εξουσία.
Αν δεν θεωρούμε ότι η διαπραγμάτευση - διάλογος γίνεται με τους όρους που τον παρουσιάζουν τα δελτία των ελληνικών τηλεοράσεων, μπορούμε εύκολα να φανταστούμε πως μία ικανή ηγετική ομάδα - σαν αυτή που φαίνεται να έχει διαμορφωθεί- μπορεί να εξασφαλίσει άριστα αποτελέσματα, παρά τις προφανείς δυσκολίες. Είδαμε ήδη την αποτελεσματικότητά της σε πολλές ευκαιρίες. Η απόκρουση της οργανωμένης προώθησης μεταναστών στον Έβρο, η ανάπτυξη του Ελληνικού Ναυτικού κατά την διάρκεια των τουρκικών επιδείξεων στην περιοχή το περασμένο καλοκαίρι, ήταν στιβαρές κινήσεις που δεν τις συναντάμε συχνά τις δεκαετίες των ατέλειωτων αναχαιτίσεων, και των θαλασσομαχιών για τις... τσιπούρες.
Αν πάλι βλέπουμε το διάλογο - διαπραγμάτευση ως ένα σασπένς που παίζεται με ανάλογη μουσική υπόκρουση και στόχο έχει να προβάλει το δίκιο μας και την τιμωρία του εν αδίκω ευρισκομένου αντιπάλου μας, τότε καλή μας τύχη.
*Ο Άλκης Κούρκουλας είναι δημοσιογράφος και ανταποκριτής, ίδρυσε το γραφείο του ΑΠΕ στην Τουρκία και το διεύθυνε μέχρι την διάλυσή του το 2015
