Του Σπύρου Δανέλλη*
Αίσθηση προκάλεσε η επιλογή της Ελλάδας να μπλοκάρει κοινή δήλωση της ΕΕ, που επέκρινε την Κίνα για τις χαμηλές επιδόσεις της στο μέτωπο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που συμπεριλαμβάνουν την καταστολή ακτιβιστών και αντιφρονούντων.
Συγκεκριμένα, η ελληνική πλευρά επέλεξε να μη συνυπογράψει την δήλωση, θεωρώντας πως η κριτική που ασκείται στην Κίνα δεν είναι εποικοδομητική, καθώς η ΕΕ καταθέτει την εν λόγω δήλωση στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ τρεις φορές το χρόνο, προσπαθώντας να ασκήσει μια μορφή κριτικής και ανάδειξης παραβάσεων χωρών από όλον τον κόσμο.
Η παραπάνω επιλογή της κυβέρνησης κινείται χωρίς αμφιβολία μακριά από τα προτάγματα του πολιτικού φιλελευθερισμού, ανεξαρτήτως αν το όλο θέμα αφορά σε μια ήσσονος σημασίας έκθεση ρουτίνας.
Για την φιλελεύθερη ατζέντα όμως τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι αδιαπραγμάτευτα.
Όπως αδιαπραγμάτευτο είναι το ότι η Ελλάδα αποτελεί μέλος μιας υπερ-εθνικής Ένωσης Κρατών Μελών, της ΕΕ, της οποίας βασικό χαρακτηριστικό είναι η προσήλωση στα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη.
Ωστόσο, οι κυβερνητικές επιλογές φαίνεται να γίνονται υπό το κράτος ενός κυνισμού που οι ανάγκες επιβάλλουν.
Ένας πτωχοδρομικός ρεαλισμός στην λογική του «beggars can't be choosers» ή άλλως οι επαίτες δεν μπορούν να επιλέγουν.
Δικαιούμαστε όμως να είμαστε τόσο σκληροί;
Δικαιούμαστε να ψέγουμε μια τέτοια επιλογή, σε έναν κόσμο που φαινομενικά ακολουθεί τα φιλελεύθερα προτάγματα, αλλά κανόνας είναι στην πράξη να υποτάσσεται στις σκληρές αλήθειες της πιο κυνικής θεώρησης των διεθνών σχέσεων;
Αυτής δηλαδή που θεωρεί τα κράτη ως βασικό κύτταρο της διεθνούς σκηνής, που λίγο επηρεάζονται από υπερεθνικές δομές και γενικές αξίες και είναι καταδικασμένα να λειτουργούν με τρόπο κυνικό, προκειμένου να εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους;
Δικαιούμαστε να κλείνουμε τα μάτια στις αντιφάσεις που αναφύονται όταν άλλα Κράτη Μέλη της ΕΕ συναλλάσσονται οικονομικά με χώρες περιορισμένης δημοκρατίας ή ακόμη και με απολύτως ανελεύθερα καθεστώτα;
Από την άλλη πλευρά δικαιούμαστε να προσπερνούμε συνεχώς τις ήττες του πολιτικού φιλελευθερισμού, όταν αντιπαρατίθεται με τον οικονομικό φιλελευθερισμό;
Κακά τα ψέματα, στα διεθνή ζητήματα ευκολίες δεν υπάρχουν.
Τα όρια του ρεαλισμού από τον κυνισμό είναι τόσο δυσδιάκριτα, όσο δυσδιάκριτη είναι η οριοθέτηση μεταξύ φιλελευθερισμού και ιδεαλισμού.
Προφανώς, στην επιλογή της κυβέρνησης βάρυνε μια άλλη πραγματικότητα, που απορρέει από την οικονομική χρεοκοπία της χώρας.
Μπορούμε εύκολα να αιτιολογήσουμε αυτήν την κυβερνητική επιλογή, δεν μπορούμε όμως να την υιοθετήσουμε.
Μια παράπλευρη απώλεια της χρεοκοπίας είναι και το να γίνεσαι ασυνεπής ως προς τους αξιακούς σου κώδικες.
Είναι σοκαριστικό, αλλά είναι αληθινό.
Όπως επίσης δεν είναι και η πρώτη φορά που συμβαίνει.
Και αν κάτι πρέπει να μάθουμε από αυτήν την ιστορία, είναι πως η πραγματικότητα συνθλίβει και τις πιο ευγενείς ιδέες, στο πλαίσιο των εκπτώσεων που σε αναγκάζει να κάνεις, αν τελικά πέσεις στην ανάγκη των άλλων.
Και η σημερινή Ελλάδα για κακή της τύχη κατάφερε να έχει την ανάγκη όλων, ανεξαιρέτως.
*Ο Σπύρος Δανέλλης είναι βουλευτής Ηρακλείου και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Ποταμιού.
