Του Γιάννη Σουλαδάκη*
Όλοι μαζί και ο ψωριάρης χώρια (λαϊκό απόφθεγμα).
Από τα Διεθνή μέσα ενημέρωσης πληροφορηθήκαμε προ ημερών ότι στην Τεργέστη έγινε η συνάντηση της λεγόμενης πρωτοβουλίας του Βερολίνου, δηλ. των έξη χωρών των υποψηφίων με διάφορες μορφές για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση η των λεγομένων χωρών των Δυτικών Βαλκανίων.
Στην συνάντηση αυτή εκτός από τις έξη χώρες, δηλ. Αλβανία, Σκόπια, Κόσσοβο, Σερβία, Μαυροβούνιο και Βοσνία, πήραν μέρος επίσης η Ιταλία, Γερμανία και Αυστρία.
Τα εγχώρια μέσα ενημέρωσης δεν ασχολήθηκαν με το θέμα και το φιλοθεάμον κοινό απολαμβάνει καθημερινά κάποιον κύριο Λάππα, Βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ στις εξεταστικές επιτροπές της Βουλής να πασχίζει ο ταλαίπωρος κατακαλόκαιρο με καύσωνα, κανονικός Σταχανοβίστας να βρει τρόπους για να εκπληρώσει το κομματικό του καθήκον, να κλείσει μέσα όλους τους κακούς «πολιτικούς αντιπάλους».
Κάποιοι όμως δεν ξεχνάμε, όσο και αν κάποιοι από πολλές πλευρές θέλουν να μας επιβάλουν αμνησία η και να μας επιβάλουν λοβοτομή.
Δεν ξεχνάμε λοιπόν, ότι η πρωτοβουλία για τα Δυτικά Βαλκάνια ήταν της Ελληνικής Προεδρίας της Ε.Ε. στην Σύνοδο της Θεσσαλονίκης το 2003 με Πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη και σήμερα στην Τεργέστη η χώρα που δική της πρωτοβουλία ήταν τα Δυτικά Βαλκάνια, βρίσκεται στο περιθώριο, ούτε πρόσκληση, πλήρως αγνοημένη. Δίνεται όμως η ευκαιρία για μια Ευρωπαϊκή, μια Βαλκανική απογραφή της Ελλάδας της Δημιουργίας του 2004, της Ελλάδας με το διεθνές κύρος και της Ελλάδας της μιζέριας του 2017.
Ποια λοιπόν ήταν η Ελλάδα του 2004 σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης και γενικότερα Ευρώπης;
Σε εκπροσωπήσεις: Βασίλης Σκουρής, Πρόεδρος του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, Νικηφόρος Διαμαντούρος Ευρωπαίος Διαμεσολαβητής, Χρήστος Ροζάκης, Πρόεδρος του Δικαστηρίου του Συμβουλίου της Ευρώπης, του Δικαστηρίου του Στρασβούργου, Λουκάς Παπαδήμος Αντιπρόεδρος Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Δημήτρης Τσάτσος, ένας από τους δυο εκπροσώπους του Ευρωκοινοβουλίου στις διαδικασίες σύνταξης του Ευρωσυντάγματος, εκπροσωπώντας όλη την Σοσιαλιστική ομάδα του Ευρωκοινοβουλίου.
Όλες αυτές οι ιδιότητες αναδεικνύονται μέσα σε έντονο ανταγωνιστικό περιβάλλον, πού εκτός από τα ουσιαστικά προσόντα των υποψηφίων, σημαντικότατο ρόλο παίζει η χώρα προέλευσης και το κύρος που αυτή διαθέτει.
Δεν είναι όπως οι Αντιπρόεδροι του Ευρωκοινοβουλίου που μοιράζονται με ποσοστώσεις.
Στα Βαλκάνια είχε κατοχυρωθεί ο πρώτος ρόλος και λόγος της Ελλάδας. Η Θεσσαλονίκη είχε ορισθεί το 2003 ως έδρα του συμφώνου σταθερότητας, «stability pact» για τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, αυτές που σήμερα ονομάζονται Δυτικά Βαλκάνια στην Θεσσαλονίκη, όταν ήδη η Θεσσαλονίκη από το 1995 ήταν η έδρα του CEDEFO.
Το Ηράκλειο είχε ορισθεί έδρα το 2003, της υπηρεσίας για την ασφάλεια των δικτύων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όλα αυτά μάλιστα στην εποχή που όλες οι υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν στην έδρα της, πλην μιας σχολής διερμηνείας, που αν δεν απατώμαι ήταν στην Βενετία.
Σήμερα δεν γνωρίζω ποια είναι η τυχη αυτών των υπηρεσιών και όποιος κάτι γνωρίζει ας το γνωστοποιήσει.
Το 2003 η Ελλάδα κερδίζει την δίκη στο Στρασβούργο για την Βασιλική περιουσία, που είχε προκαλέσει ο Γκλύξμπουργκ κατά του Ελληνικού Δημοσίου, με νομικό συμπαραστάτη του Δημοσίου τον Νίκο Αλιβιζάτο, που σήμερα τον ταλαιπωρούν για να λύσει καθαρά πολιτικά ζητήματα, που η αδυναμία η έστω η δυσκολία να αντιμετωπιστούν πολιτικά, τα μετατρέπουν από πολιτικά σε νομικά και να γιατί σήμερα «είμαστε όλοι μια ωραία οικογένεια» και αντιλαμβάνεστε βέβαια τι εννοώ.
Τον πρωτεύοντα ρόλο της Ελλάδας στα Βαλκάνια τον αναγνώριζαν όλοι, ακόμη και στο Ευρωκοινοβούλιο για όλες τις εκπροσωπήσεις στις Βαλκανικές χώρες πρώτοι οι Έλληνες Ευρωβουλευτές.
Ο Αλέκος Μπαλτάς ήταν ο εισηγητής για την ένταξη της Κροατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που ήταν η πρώτη υποψήφια προς ένταξη από τα Δυτικά Βαλκάνια και τούτο, παρά το ότι είχε ζωηρό ενδιαφέρον και η Αυστρία και η Γερμανία.
Δεν είναι στις προθέσεις μου με αυτό μου το κείμενο να κάνω συνολική απογραφή του τι ήταν και που βρισκόταν η Ελλάδα του 2004, εξάλλου έχουν γραφεί τόσα πολλά για την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για το Ευρώ, για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, για τα μεγάλα έργα, για το πανευρωπαϊκό στο ποδόσφαιρο, κλπ. κλπ.
Ασχολούμαι μόνο με την Ελλάδα στα Βαλκάνια και το πώς η Ευρωπαϊκή Ελλάδα των Βαλκανίων, έγινε απλά ένα Βαλκανικό προτεκτοράτο.
Δυστυχώς η Ελλάδα των δεκαετιών του 1990 και του 2000 και ο ρόλος της στα Βαλκάνια έχει κλείσει, τα μοναδικά μας τότε πλεονεκτήματα ως η πιο ανεπτυγμένη χώρα, αλλά και ως μοναδική χώρα στην περιοχή μέλος του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχουν κατασπαταληθεί. Θεωρίες περί Θεσσαλονίκης Βαλκανικής Πρωτεύουσας δεν ακούγονται πια, η οικονομική παρουσία στις Βαλκανικές χώρες συρρικνώνεται πολύ γρήγορα και τα ελληνόκτητα περιουσιακά επιχειρηματικά στοιχεία που αποκτήθηκαν, κυρίως μέσω της επέκτασης των τραπεζών, του ΟΤΕ και άλλων, με χρήματα που αφαιρέθηκαν από την Ελληνική οικονομία για την επιχειρηματική αυτή επέκταση, είτε μέσω του Ελληνικού χρηματιστηρίου, είτε μέσω τραπεζικού δανεισμού, τώρα λεηλατούνται από ετερόκλητα συμφέροντα, κυρίως Γερμανικά.
Μόνο που τα δάνεια που αποκτήθηκαν αυτά τα επιχειρηματικά οικονομικά περιουσιακά στοιχεία τα πληρώνει σήμερα ο Ελληνικός Λαός στο ακέραιο.
Μια Γερμανία που αναζητούσε οικονομικές συμμαχίες στην Ελλάδα για τις Βαλκανικές Χώρες τις δυο προηγουμένας δεκαετίες, επειδή με την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας είχε αποκτήσει κακό όνομα και τούτο διότι πρώτη αυτή έβαλε το χέρι της στο ξήλωμα της χώρας αυτής και σε σημαντικό μέρος ο Γιουγκοσλαβικός εμφύλιος ηταν αποτέλεσμα της εξώθησης, του εκβιασμού των πραγμάτων, ενώ θα μπορούσαν να προκύψουν λύσεις με περισσότερες πολιτικές διαδικασίες .
Ερώτημα: Είναι επαρκές το παρόν ανθρώπινο δυναμικό του πολιτικού μας συστήματος να δώσει λύση;
Κατά την άποψη μου όχι και να γιατί, κανένας δεν απαντά στο ερώτημα, το γιατί ενώ συνεχώς δημιουργούνται νέα κόμματα, άρα αυξάνεται η προσφορά πολιτικών φορέων, η αποστασιοποίηση και η αποχή από τις πολιτικές διαδικασίες, ακόμη και από τις εκλογικές, διευρύνεται.
Ο συνεχής κατακερματισμός είναι ένδειξη εντεινόμενης κρίσης, αυτή είναι η πραγματικότητα.
Με το γιατί η επί πλέον αποχή από τις κοινοβουλευτικές εκλογές υπερβαίνει τα 2.000.000 ψηφοφόρων, που συνεχώς αυξάνεται, κανένας δεν ασχολείται.
Η επιχειρούμενη από ορισμένες πλευρές απάντηση είναι η συνένωση διαφόρων πολιτικών εκφράσεων, η η δημιουργία νέων, η πραγματικότητα όμως είναι ότι σε όλες τους τις παραλλαγές αυτές οι απαντήσεις, ανεξάρτητα από προθέσεις, σε πρόσωπα, σε μεθόδους και σε προτάσεις , από τους πολίτες ερμηνεύονται ως προσπάθειες πολιτικής επιβίωσης προσώπων και είναι τελικά αλυσιτελείς.
Αλλάζουν η φτιάχνουν κόμματα, η ακόμη καταργούν ιστορικά κόμματα για να διασωθούν η να επιβιώσουν πολιτικά πρόσωπα, ενώ χρειάζεται ανανέωση και πολιτικών και μεθόδων και προσώπων.
Πολύ απλά αλλάζουν η καταργούν τα κόμματα αντί να αλλάξουν τα πρόσωπα.
Πρέπει να καταλάβουν οι πρωταγωνιστές και πολιτικοί σχεδιαστές αυτών των κινήσεων, μήπως τελικά τα σχέδια τους καταλήξουν σε νεκροταφείο Πολιτικών Ελεφάντων. Η Χώρα χρειάζεται κυρίως ποιότητα και ανανέωση, θέλει ιδέες, όρεξη για δουλειά, κυρίως ποιότητα και αξιοκρατία παντού, κατά κύριο λόγο ποιοτική αναβάθμιση του λεγόμενου πολιτικού προσωπικού σε όλες τις εκφράσεις του πολιτικού συστήματος.
Λέγεται και είναι σωστό, ότι μια χώρα κατά σημαντικό μέρος είναι οι άνθρωποι της, σήμερα οι συμπολίτες μας έχουν επιλέξει να θέσουν ως όριο, ως επίπεδο ποιοτικής αναφοράς για τους πολίτες της χώρας μας, δηλαδή σε όλους εμάς, ότι το πολιτικό ανάστημα, το πολιτικό ύφος, ύψος και ποιότητα που μας ταιριάζει, που μας πάει, είναι ένας Τσίπρας κι ένας Καμμένος.
Αυτός είναι ο πήχης, αυτό είναι το όριο του πολιτικού ανταγωνισμού κι αυτή η πραγματικότητα μόνο θλίψη προκαλεί, διότι δεν είναι αυτό το όριο μας, δεν είναι αυτό το όριο και το επίπεδο της Ελλάδας και δεν μπορεί να ζητούνται και να επικυρώνονται πολιτικά ισοδύναμα τύπου Τσίπρα και Καμμένου και σε άλλους πολιτικούς χώρους.
Δεν μπορεί να αναζητούνται τρόποι, μέθοδοι, άλλα και μιμητές της αρνητικής ποιότητας που προανέφερα, η Ελλάδα και οι Έλληνες αξίζουν καλλίτερης πολιτικής εκπροσώπησης.
Κάποιοι, στα σχετικά πρόσφατα χρόνια, είχαν ρίξει στην πολιτική επικοινωνία το σλόγκαν «της επανάστασης του αυτονόητου».
Σήμερα είναι θέμα επιβίωσής μας ως χώρας και ως Λαού, η νέα επανάσταση που έχει ανάγκη ο τόπος, είναι η επανάσταση της ποιότητας, διότι η λαίλαπα της μετριότητας, κακής μάλιστα ποιότητας, που συνεχώς κατακλύζει τα πάντα, πνίγει τα πάντα κι αν δεν ανακοπεί, θα καταστρέψει τον τόπο.
Δυστυχώς οι ποιοτικοί συμπολίτες μας βάζουν όρια στους εαυτούς τους, είναι αυστηροί, αποκρινόμενοι προβληματίζονται, μετράνε τις δυνατότητες τους, έχουν αυτογνωσία, οι μέτριοι ακόμα περισσότερο, οι άσχετοι δεν βάζουν όρια και για τούτο, εκτός από την μετριότητα η και την άγνοιά τους γίνονται θρασείς και τελικά επικίνδυνοι.
Η Ελλάδα σήμερα πλέον είναι μόνο μια απλή Βαλκανική Χώρα και μάλιστα υπό επιτήρηση, κατά κύριο λόγο από Γερμανία, ανεξάρτητα των σχημάτων που χρησιμοποιούνται.
Η Γερμανία που αφού μας δάνεισε, χρηματοδοτώντας ουσιαστικά αγορές γερμανικών προϊόντων, σήμερα και τα δάνεια παίρνει πίσω, αλλά και τις επενδύσεις που με τα δάνειά της έκανε η Ελλάδα, λεηλατεί. Τα δείγματα του Γερμανικού οικονομικού ιμπεριαλισμού συνεχώς αυξάνονται και δεν ξέρω αν και πότε θα προκύψει κρίση, που δεν την αποκλείω και εννοώ Ευρωπαϊκή κρίση.
Το θέμα για μας εμάς είναι τι κάνουμε, πως μπορούμε και πως πρέπει να αποκαταστήσουμε την Ελλάδα στο υψηλό επίπεδο που όλοι της οφείλουμε.
Εθνική αυτοπεποίθηση.
Σήμερα είναι αναγκαία όσο ποτέ μια νέα εθνική αυτοπεποίθηση, μια νέα εθνική στρατηγική, που ως στόχο πρέπει να έχει την αποκατάσταση του κύρους της Ελλάδας σε όλους τους τομείς, να ανακτήσουμε την εθνική μας ανεξαρτησία, να γίνουμε πάλι ισότιμη και σεβαστή χώρα στους ευρωπαϊκούς θεσμούς που συμμετέχουμε και γενικότερα στην διεθνή κοινότητα, το μπορούμε.
Έχουμε το καλλίτερο ανθρώπινο δυναμικό, νέους ανθρώπους εξαιρετικούς επιστήμονες και πάρα πολλούς δημιουργικούς συμπολίτες μας, αυτοί είναι τα κύρια όπλα μας φτάνει να τους απελευθερώσουμε από αγκυλώσεις και αντιλήψεις που συνεχώς παρεμβάλουν εμπόδια και προσκόμματα κι αυτές οι αντιλήψεις κατά κύριο λόγο είναι η αναξιοκρατία, ο φαβοριτισμός και οι αγκυλώσεις κάποιων, που πρέπει να καταλάβουν οι ίδιοι ότι πρέπει να ανοίξουν με αξιοπρέπεια την πόρτα της εξόδου, πριν η ίδια η εξέλιξη και η κοινωνία τους ανοίξουν με όχι κομψό τρόπο την πόρτα της, μόνο που τώρα θα είναι πόρτα εξόδου, πόρτα ήττας και όχι αξιοπρέπειας.
*Ο κ. Σουλαδάκης είναι πρώην μέλος του ΕΓ της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ - Ευρωβουλευτής
