Του Σάκη Μουμτζή
Αυτό ήταν το σύνθημα που φώναζαν στις πορείες -την δεκαετία του 70- οι αριστεριστές και που το υιοθετούσαν και οι σφυροδρεπανάκηδες Ρηγάδες και κάποιοι Κνίτες που ήταν εκτός «γραμμής». Το επίσημο σύνθημα της ΚΝΕ ήταν τότε «αλλαγή πολιτικής, στην Μόσχα ο Καραμανλής».
Όλα αυτά τα συνθήματα ήταν «δουλεμένα» στα γραφεία των νεολαιών και είχαν απαραιτήτως την έγκριση της κομματικής καθοδήγησης. Ως εκ τούτου, υστερούσαν σε ευρηματικότητα και αυθορμητισμό μπροστά στα συνθήματα των «ποιητών» των ποδοσφαιρικών γηπέδων που, σε χρόνο μηδέν, συνέθεταν τα δικά τους, ανάλογα με την ροή του αγώνα και τα σφυρίγματα των διαιτητών.
Όλα αυτά τα θυμήθηκα εν όψει του ταξιδιού του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ και διερωτήθηκα τι του έχει απομείνει από τον αντιαμερικανισμό που είχε διδαχθεί στο μεγαλο σχολείο της ΚΝΕ. Μάλιστα οι προβληματισμοί μου έγιναν πιο έντονοι, όταν θυμήθηκα πως τον συνοδεύει στο ταξίδι ο υπουργός των Εξωτερικών, που στην εποχή της μεγάλης Σοβιετίας, κομματικά, ήταν σε πολύ υψηλότερη θέση από τον Α. Τσίπρα.
Έτσι, πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου οι εικόνες με την άβολη και δυσκοίλια στάση του πρωθυπουργού στην συνάντηση με τον Μπ. Ομπάμα στην Αθήνα, οι εκφράσεις του προσώπου του στις αναμνηστικές φωτογραφίες με τους πρωθυπουργούς της Ευρωζώνης και από την άλλη πλευρά, η άνεση που τον χαρακτήριζε όταν πήγε στην κηδεία του Φιντέλ στην Αβάνα. Αισθανόταν σαν στο σπίτι του. Και μάλλον ήταν.
Όπως θα θυμάται ο αναγνώστης, ο Φιντέλ είχε κλείσει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης χιλιάδες ομοφυλόφιλους, τα δικαιώματα των οποίων υποκριτικά υποστηρίζει ο Α. Τσίπρας. Ενώ στην μεγάλη Σοβιετία, την χώρα -πρότυπο γι΄αυτόν και για τον Κοτζιά, τους έστελναν στα ψυχιατρεία για «αντικοινωνική συμπεριφορά» και για χουλιγκανισμό.
Άραγε αυτοί οι άνθρωποι απέβαλλαν αυτές τις ιδεολογικές καταβολές; Ωρίμασαν; Ή παραμένουν πνευματικά ακόμα στην εφηβεία τους; Μακάρι, να έχουν μετατραπεί σε ψυχρούς επαγγελματίες της πολιτικής, διαχειριστές των προβλημάτων, μακριά από ιδεολογικές προκαταλήψεις.
Όμως, ένα δημοσίευμα στην πρώτη σελίδα της «Αυγής» προχθές, μ΄έβαλε σε ανήσυχες σκέψεις. Διάβασα πως «η Οχτωβριανή Επανάσταση δεν έχει πει την τελευταία της λέξη», και ανατρίχιασα. Τι θέλει να πει ο ποιητής;
Δεν άκουσε ο συντάκτης αυτής της πρότασης στο επίσημο όργανο του ΣΥΡΙΖΑ, το λαϊκό άσμα «δεν ζωντανεύουν οι νεκροί»; Άραγε και ο Α. Τσίπρας με τον Ν. Κοτζιά προσβλέπουν στην ανάσταση των νεκρών; ( Για τον πρώτο έχω κάποιες αμφιβολίες. Για τον δεύτερο είμαι σίγουρος πως ονειρεύεται την επιστροφή των ένδοξων ημερών του κομμουνισμού και τις παρελάσεις των πιονέρων στην Λ.Δ.της Γερμανίας).
Οι διεθνείς συγκυρίες καθιστούν το ταξίδι του Ελληνα πρωθυπουργού στις ΗΠΑ ιδιαίτερα ενδιαφέρον για την προώθηση των συμφερόντων μας. Ελπίζω ο Α. Τσίπρας να έχει ξεπεράσει τα παλαιοκομμουνιστικά σύνδρομα του και να αντιμετωπίσει αυτό το ταξίδι σαν μια μεγάλη ευκαιρία.
Από κάτι τέτοια γεγονότα, τελικά βλέπουμε πόσο γοητευτική και απρόβλεπτη είναι η Ιστορία. 40 χρόνια μετά τον έντονο αντιαμερικανισμό, τόσο η Ελλάδα, όσο και η Κύπρος και η Παλαιστίνη προσβλέπουν στην στήριξη των ΗΠΑ.
Το παιχνίδι της μοίρας έφερε έναν κομμουνιστή –έστω της πλάκας—να ζητήσει την βοήθεια των ιμπεριαλιστών. Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο, όπως λένε.
