Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Το Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου ξεκίνησε ένα φιλόδοξο έργο για την εκμετάλλευση των ιδιόκτητων ακινήτων του Ελληνικού Δημοσίου. 80.000 ακίνητα του δημόσιου τομέα τα διαχειρίζονται ως τώρα, οι ΕΤΑΔ, οι ΔΕΚΟ και τα διάφορα υπουργεία. Τα ακίνητα θα αξιολογηθούν και θα επιλεγούν προς εκμετάλλευση βάσει κριτηρίων (Ελεύθερα Ακίνητα, Αστικά Ακίνητα, Μη αστικά Ακίνητα) και εμπορικών παραγόντων (μέγεθος, τοποθεσία, βασικές νομικές δεσμεύσεις, πιθανές χρήσης ακινήτου).
Ρίχνοντας μια ματιά στον κατάλογο των ακινήτων που μεταβιβάστηκε στο ΤΑΙΠΕΔ για αξιοποίηση, έμεινα έκπληκτος από την ανεκμετάλλευτη, για δεκαετίες, αξία τους. Και δεν είναι μόνο αυτά που βρίσκονται στον κατάλογο. Υπάρχουν προφανώς, και χιλιάδες άλλα τα οποία ακόμα δεν γνωρίζουν ούτε τα υπουργεία ούτε οι φορείς σε ποιους ανήκει η διαχείριση.
Αναρωτιέται λοιπόν κανείς ποια ακριβώς είναι η ανταποδοτική ισχύς του δημόσιου πλούτου για την κοινωνία, όταν μάλιστα, δεν μπορεί κάποιος με επίσημα στοιχεία, να παρουσιάσει ποσοστά συμμετοχής αυτής της περιουσίας στο ΑΕΠ της χώρας. Αν λοιπόν, το κράτος διαθέτει μία περιουσία η οποία, αντί να παράγει πλούτο, ζημιώνει ακόμα περισσότερο τον φορολογούμενο, τότε γιατί υπάρχει;
Eκτός από τα κινητά και ακίνητα του Δημοσίου, υπάρχει και η εκκλησιαστική περιουσία για την οποία το κράτος έχει δικαίωμα να απαιτήσει έναν έντιμο συμβιβασμό υπέρ της κοινωνίας. Κι εδώ επίσης, δεν έχουμε στην διάθεσή μας νούμερα και ισολογισμούς, ώστε να γνωρίζουμε το παραγόμενο αξιακό προϊόν από την διαχείρισή της. Και κάποτε, πρέπει να το απαιτήσουμε, επειδή η Εκκλησία, ως φορέας υπό την σκέπη της Ελληνικής Δημοκρατίας, συμμετέχει σε ευρωπαϊκά προγράμματα, εισπράττοντας τεράστια κονδύλια για την αξιοποίηση της περιουσίας της!
Επομένως, σε τι ποσοστό οι Έλληνες πολίτες είχαν μέχρι σήμερα όφελος από τον "δημόσιο πλούτο"; Aς μας καταγράψει κάποιος από αυτούς που μιλούν θρασύτατα για «ξεπούλημα», το κατά κεφαλήν μέρισμα του φορολογούμενου από την απόδοση της περιουσίας του ελληνικού Δημοσίου. Ας μας δώσει στοιχεία για την ωφέλιμη χρήση του κρατικού πλούτου υπέρ του ελληνικού λαού.
Επιφυλάσσομαι για το μέλλον, να παραθέσω με ακρίβεια τις συντεταγμένες της μαύρης τρύπας που καταβρόχθιζε τεράστια ποσά από το υστέρημα των πολιτών για να συντηρήσει μικρές ομάδες «προνομιούχων». Μια γλαφυρή εικόνα που αποδίδει την νοσηρή πραγματικότητα είναι κάτι σαν τα παγκάρια της Εκκλησίας, στο όνομα της οποίας όλοι ρίχνουν τον όβολό τους. Και στη συνέχεια το ταμείο πάει σε λίγους εκλεκτούς ημέτερους (παππάς, καντηλανάφτης, επίτροποι και νεωκόρος).
Ελεύθερο κράτος είναι αυτό που δεν έχει καμία ισχύ σε περιουσία αλλά τεράστια δύναμη σε θεσμούς. Υγιής και αποτελεσματική είναι η Δημοκρατία που έχει απαλλαγεί από τα βάρη της δημόσιας εκμετάλλευσης στην οποία όλοι ελπίζουν και προσδοκούν.
Ας μην δουλευόμαστε άλλο μεταξύ μας. Ελάχιστο κράτος σημαίνει ελάχιστους φόρους. Και ελάχιστοι φόροι σημαίνουν δράση, δημιουργία και ανάπτυξη παντού.
Θέλουμε ένα φτωχό Δημόσιο, απαλλαγμένο από χρέη και περιουσιακά βάρη που όλοι εποφθαλμιούν. Ταυτόχρονα, θέλουμε ένα κράτος δικαίου που θα εγγυάται θεσμούς, κοινωνική δικαιοσύνη και την ελευθερία στην δημιουργικότητα των πολιτών του.
Όλα τα υπόλοιπα είναι ξεπερασμένα συνθήματα στις δηλώσεις των κουτοπόνηρων νεόπλουτων συνδικαλιστών…
