Αν ο κ.Τσίπρας έπρεπε να έχει μάθει μόνο ένα πράγμα τα τέσσερα ολόκληρα χρόνια που ήταν πρωθυπουργός είναι τούτο: η απόφαση για τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών είναι κάτι που ο εκάστοτε πρωθυπουργός το αποφασίζει το πρωί της ημέρας που θα το ανακοινώσει. Είναι εντυπωσιακό πόσο γρήγορα έχει ξεχάσει ότι σε όλη τη διάρκεια της θητείας του, φίλοι και πολιτικοί του αντίπαλοι, κυρίως οι δεύτεροι, έβαζαν στοιχήματα σε εβδομαδιαία βάση για το χρόνο διεξαγωγής των πρόωρων εκλογών.
Διαβάζουμε στο πάντα καλό ρεπορτάζ της Νίκης Ζορμπά ότι το πασχαλινό διάγγελμα του πρωθυπουργού προκάλεσε μεγάλο εκνευρισμό στο ΣΥΡΙΖΑ και τον κ.Τσίπρα προσωπικά, με αποτέλεσμα να προχωρήσει σε μια προσωπική επίθεση στον κ.Μητσοτάκη αν και έχει πλέον εμπεδώσει (όπως και ο κ.Μητσοτάκης από την πλευρά του, βέβαια) ότι οι προσωπικές επιθέσεις σε αυτή τη φάση δεν «περνούν» και δεν θα περνάνε για πολύ καιρό ακόμα στο εκλογικό σώμα.
Έχει και λίγο γούστο που ομάδες του πληθυσμού, γενιές Ελλήνων που έκαψαν εγκεφάλους (και συκώτια) από την υπερπολιτικοποίηση που χαρακτήρισε όλη την περίοδο της Μεταπολίτευσης και η οποία αναζωπυρώθηκε πάλι με την κρίση, να βλέπουν κάλπες όταν ακούν δύο πολιτικές κουβέντες σαν κι αυτές που είπε προχθές ο πρωθυπουργός. Τόσο πολύ έχουμε πλέον εθιστεί στη χαμηλής ποιότητας αντιπαράθεση, τους σκυλοκαυγάδες και τις προσωπικές επιθέσεις ώστε να αντιδρούμε με καχυποψία στον πολιτικό λόγο οραματικού χαρακτήρα που είναι και απολύτως δικαιολογημένο να εκφέρεται στη συγκυρία μιας κρίσης με πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά; Έτσι φαίνεται.
Και τι σόι διλήμματα στρατηγικού χαρακτήρα είναι αυτά που έχουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι δυνατόν να πιστεύουν ότι το αντίθετο της υπεύθυνης αντιπολίτευσης είναι οι προσωπικές επιθέσεις και η χυδαιολογία; Αλήθεια τώρα; Δηλαδή, τί μας λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με το ρεπορτάζ: ότι η εκλογική του επιβίωση θα εξαρτηθεί από το αν θα απαντήσει σωστά στο δίλημμα υπευθυνότητα ή χρυσαυγιτισμός; Δηλαδή δεν υπάρχει τίποτε άλλο στο ενδιάμεσο;
Ναι, είναι δύσκολη η θέση του κ.Τσίπρα όπως και του ΚΙΝΑΛ και οποιουδήποτε άλλου δεν θέλει να είναι στο ίδιο κόμμα με τους ακραίους, θρησκόληπτους δεξιούς, έστω κι αν αυτοί είναι λίγοι και έχουν λουφάξει. Δεν είναι εύκολη η απάντηση στην ερώτηση τι πρέπει κανείς να αντιτάξει απέναντι σε αυτόν που εμφανίζεται πανίσχυρος και επαρκής σε κάθε δυνατό επίπεδο. Αλλά την ίδια στιγμή η απάντηση δεν είναι και τόσο δύσκολη, αρκεί να μην μπαίνουν στην εξίσωση δύο θανάσιμα λάθη: η υποτίμηση του αντιπάλου και η επιθυμία της δικαίωσης απέναντι στο εκλογικό σώμα που σε δεδομένη στιγμή σε έστειλε στο σπίτι σου.
Όταν ο Μητσοτάκης έλεγε ότι το αριστερά-δεξιά δεν περιγράφει πλέον τίποτα, γέλαγε πολύς κόσμος και στα αριστερά και στα δεξιά. Τώρα που βλέπουν το εκλογικό σώμα να αλλάζει ραγδαία κριτήρια αποτίμησης της πραγματικότητας και να αξιολογεί την κυβέρνηση της χώρας σε άλλη βάση, τι θα μείνουν να λένε; Ιστορίες από τον Εμφύλιο και την ταραγμένη δεκαετία του ‘60; Ας το δοκιμάσουν. Για να διαπιστώσουν ότι βδομάδα με τη βδομάδα, θα μένουν όλο και πιο εκνευρισμένοι, όλο και πιο εγκλωβισμένοι και κυρίως: όλο και λιγότεροι.
